Nýjar kvöldvökur - 01.03.1910, Qupperneq 8

80
NÝJAR KVÖDLVÖKUR.
samt ekki þessum manni, Don Fabian,» sagði
veiðimaðurinn fjörlega, því að samvizka hans
er búin að segja honnm til syndanna, og hann
er óðfús til að legga fram líf sitt fyrir yður.»
«Og þér þekkið morðingja móður minnar?*
sagði Fabian með ofsa.
«Já, og þér þekkið hann líka. Nú þykist
hann heita Don Estevan, en hann heitir nú
samt Don Antonió de Medíana. Rið sátuð við
sama borð heima í hasíendunni.»
Meðan Pepe er að segja frá atburðum þeim,
rem frá er sagt í upphaíi sögu þessarar, skul-
nm vér snúa til Bois-Róse. Hann læddist út
í skóginn, og þóttist sjá út á milli trjánna
í gula leðurskyrtu. Hann skaut þegar þangað,
og hvarf skyrtan þegar.
Kanadarinn gaf sér ekki tíma til að hlaða
byssuna aftur, en brauzt og kafaði gegnum
skóginn eins og villinaut. En þegar hann var
kominn svo sem á miðja leið, heyrði hann
blístur; svo heyrði hann hest hneggja, og jó-
dyn, og þegar hann kom nær, sá hann að
hesturinn lá á hnjánum, og maðurinn var að
skieiðast á bak. Svo stökk hesturinn upp og
þevsti í burt. Skamt frá grilti hann í fjóra
mcnn, sem þeystu burt á harðastökki. Hann
brá upp byssunni, og ætlaði að senda þeim
sendingu, sem á hestinum sat, en þá var hún
óhlaðin. Varð hann svo frá að hverfa. Hann
gekk þangað, sem maðurinn hafði fallið. Sá
hai n þar bæli í grasinu, en hvergi blóð. Skot-
ið hafði flogið svo nærri eyranu á Kúkilló að
hann hafði ringlast og fallið af baki hestinum,
en náði sér þó aftur. En ekki hafði hann þó
venð fyllilega með sjálfum sér, þvi að byssan
hans lá þar eftir í grasinu.
»Það má nota hana handa Fabían. Pað er
ekki til mikils að vera hér á slóðum og hafa
ekki annað en hníf,» sagði Kanadarinn og sneri
aftur. Pá heyrði hann skot í skóginum. «Petta
er byssan hans Pepe, eg þekki hvellinn. Betur
hann hefði verið hepnari en eg.»
Og hann heyrði tvö skot enn, og þau voru
ekki úr byssu Pepe. Bois-Róse þaut í fáti til
bælis þeirra, komu þeir Pepe og Fabían þar á
móti honum.
»Pað verður að vera djöfullinn sjálfur, sem
heldur hendi sinni yfir þessum karlfjanda,»
sagði Pepe í gremju, <því að eg skaut líka á
hann og misti hans. Enn eg sá þá fjóra sam-
an og þekti eg einn þeirra þriggja; það var
Don Estevan, sem er enginn annar en . . .»
«Eg sá bara karlinn í leðurtreyjunni,» tók
Bois-Póse fram í og hérna er byssan hans —
hann hefir gloprað henni á flóttanum; en þér
eruð ekki sár?» sagði hann og leit með áhyggju-
svip til Fabiaus.
«Nei nei.vinur minn, faðir minn« sagði Fabian
ogfleygði sérí fangKanadarans. Boís-Rose vökn-
aði um augu ; hann faðmaði Fabian að sérog sagði
með tárin í augunum : »En hvað Fabian minn
litli er nú orðin stór og fallegur!» En svo tók
hann eftir því að Fabian var fölur og dapur,
og spurði hverju það sætti.
«Pepe hefir sagt mér alla söguna, og eg
veit, að morðingi móður minnar er einn í þess-
um hóp.»
»Já,» svaraði Pepe, «Pað er Don Antonió
de Mediana, og er á leiðinni til Túbak og í
gulldalinn. Eigum við að láta þrælinn sleppa?»
«Guð forði því fári,» svaraði Fabian,
Svo ræddu þeir félagar um þetta fram og
aftur, og réðu af að fara á eftir þeim til Tú-
bak, 'og svo hvert sem þeir færu, og hætta
ekki fyrri, en þeir hefðu klófest Don Estevan
og hefnt honum morðsins á greifafrúnni af
Medíana.
Svo lögðu þeir af stað. (Framh.)