Nýjar kvöldvökur - 01.03.1910, Blaðsíða 11

KVIKSYNDl.
83
legar fjarstæður, að seinna hafði hún jafnvel
getað brosað að þessu ástandi. Einu sinni hafði
það til dæmis farið að velkjast fyrir henni,
hver ætti barnið með henni, —hvaða sönnun
væri fyrir því, að Sigmundur ætti það með
henni eða nokkur karlmaður! Pessi vitleysa
ásótti hana um tfma alveg eins og draugur, og
hún hafði verið alveg ráðþrota. Svo hafði hún
tekið upp á því að syngja hátt eitthvert lag
.undir eins og hún fann að bryddi á þessari
hugsun, og ineð því móti tókst henni smátt
og smátt að bægja henni frá sér. Hún gat
nærri hlegið að því enn.
Þegar hún hafði alið barnið fékk hún nóg
að hugsa um að nýju. Og smám saman fór
nú hugarástand hennar að breytast, einkum
þó eftir það, er börnin voru orðin tvö. Henni
hafði auðvitað þótt vænt um börnin sín, en
þó gat hún ekki varizt þeirri hugsun, að ekki
væri þaer tilfinningar eins djúpar hjá sér, eins
og alment væri af þeim látið. Það gat líka
verið orðum aukið, — menn voru gjarnir að
ýkja í orðunt. En hún lét sér svo ant um börn-
in, og störfin og heimilið fyltu hug hennar,
svo hún fann, að á sér hvíldi ábyrgð og vandi,
og það átti vel við hana; hún fann, að þetta
knúði frain afl í henni sjálfri, sem í rauninni
var nóg til af. Hún hafði mikið að gera, að
sjá um stórt bú og annast börnin, sem komu
nokkuð ört, og mátti því aldrei slá slöku við.
Og henni lærðist að sætta sig við það og
taka því rólega, þó að smávegis misfellur kæmu
fyrir í sainbúð þeirra hjónanna og á heimilinu,
— hún vandist á það að gera ekki ósanngjarn-
ar kröfur. Hún hafði komizt að þeirri niður-
stöðu fyrir löngu, að víða mætti víst leita að
því hjónabandi, þar sem alt væri misfellulaust
í daglegu striti og stríði. Hún hafði fljótt fund-
ið, að Sigmundur lét sér ekki eins smávægi-
lega ant um hana, þegar stundir liðu fram,
eins og fyrst, en henni skildist, að þetta væri
eðlilegt, og henni var það engin þraut að sætta
sig við það, — hún sá ekkert eftir þessu. Pað
kom sér líka mjög vel, að Sigmundur var oft-
ast nær stiltur. hvernig sem á stóð, og fámáll
jafnan, þó að eitthvað væri að. Henni hafði
reyndar fundizt hann vera alt of fámáll stund-
um, —það var ekki laust við, að það þreytti
hana og henni fyndist samlífið stöku sinnum
of tómlegt fyrir heimilið og störf þess. En þá
var hún líka laus við allan hávaða og fáryrði
út af smámunum og því varð hún fegin, —
hún var ekki viss um, að hún hefði þol-
að það vel, þó að hún væri nú reyndar orðin
alt önnur en hún hafði verið í æsku. Og þó
að þykkja kæmi upp á milli þeirra, sem stund-
um var, og sambúðin yrði nokkuð köld annað
veifið, þá fann hún eiginlega ekki til nokknrs
sársauka af þessu, —bara ónota leiðindi, en þjín-
ingalaust. Og sjálfsagt var þetta eðlilegt, —
svona hlaut reynsla flestra að verða, þegar
hillingalíf æskunnar væri á enda og þeir kæmi
út í lífið sjálft.
Og lífið vár til annars en láta sigjdreyma,
— það hafði hún sjálf reynt fullkomlega. Hug-
ur hennar hafði svo verið bundinn öll þessi
ár, — bundinn við verkahring hennar í lífinu.
Og hann átti að vera það, þetta hlaut að vera
skylda. — Helzt núna síðustu árin hafði hún
stöku sinnum fengið tóm til að skyguast út
fyrir þenna verkahring, bara ósköp lítið, enda
hafði hún í rauninni fátt út fyrir hann að
sækja. Oftast varð afleiðingin sú, að hún lenti
í stríði við einhverja ráðgátu. Og hún hafði
stundum orðið hálfhrædd um, að þetta væri
að ágerast, — að hún sældist jafnvel meir
og meir eftir svona hugsunum. En var það
nú annars nokkuð hættulegt. þegar það kom
að engu leyti í bága við heimilisstörf hennar
og skyldur? Hún vissi það ekki vel, átti altaf
erfitt með að svara því. En það var ekki laust
við, að þetta vekti stundum hjá henni einhverja
órósemi. Naumast gat þó verið ástæða til að
óttast það, þó maður reyndi að þekkja alla
leyniklefa í lífi sjálfs sín og rifja upp fyrir sér
það, sem á dagana hafði drifið og leitast við
að skilja það rétt. Var ekki einmitt um það að
gera fyrir hvern mann, að fá réttan skilning á
lífinu?
Hún vissi nú reyndar ekki betur en að
11*