Nýjar kvöldvökur - 01.03.1910, Side 15

KVIKSYNDI.
87
að tálga. Börnin voru farin yfir í húsið í hin-
um endanum.
Ofurlítil stund leið. Svo kom Stína vinnu-
kona með fangið fult af matardiskum og lét
þá á stóra borðið fyrir framan.
Veiztu hvar piltarnir eru, Sigmundur? Eg
átti að segja þeim, að nú væri maturinn til.»
«Peir eru farnir.»
Sigmundur talaði orðin í dinimum, lágum
rómi, enn skýrt og fast. Hann leit ekki upp.
Stína stóð kyr dálitla stund og starði á
Sigmund með hálfopinn munninn. Svo hljóp
hún fram.
Sigmundur hélt áfram að tálga. Kassinn
var með tveimur hólfum. í annað hólfið fleygði
hann tindunum, jafnóðuir. og smíði þeirra var
lokið, og greip svo nýjan úr hinu hólfinu. Við
og við leit hann til dyranna.
Svo heyrði hann, að einhver kom inn
göngin. Hann þekti fótatakið í dyrunum. Þor-
gerður kom inn,
'Pú skyldir láta piltana fara,» sagði hún
og var dálítið skjálfrödduð.
«Fara!» át hann upp eftir henni, «já því
ekki það?»
»f>ú vissir nú líklega, að ekki mundi standa
lengi á matnum, þegar þú varst búinn að
rekast í því,«hélthún áfram,—-«eða því sagð-
urðu mér það ekki, þegar eg fór fram.»
«Sagði þér hvað?»
»Að piltarnir væri farnir, maður!»
»F*ú spurðir mig einskis.«
»Þurfti eg að spyrja þig, gastu eiginlega
búist við að eg spyrði þig um það, sem ó-
mögulegt var, að mér gæti dottið í hug, —
og vissurðu ekki, að eg fór fram til að skamta
þeim?»— F’að var auðfundin beiskja í rónmum.
»Hvernig átti eg að vita það, — gat ekki eitt-
hvað annað komið fyrir, sem þurfti að sitja
fyrir?» svaraði Sigmundur með hægð og tálg-
aði af kappi.
Þorgerður ætlaði að svara því einhverju
enn þá, en hætti við það og beit á vörina.
Hún var föl í andliti — rauðu flekkirnir voru
horfnir. Svo gekk hún upp í húsið sitt.
Hún kannaðist við svona snurðu — þetta
var svo sem engin ný bóla, einkum nú á seinni
árum. Æfinlega skyldi Sigmundur haga sér
svona, þegar honum þótti eitthvað, — rólegur,
heldur stríðinn, hefnandi! Hún hafði sjaldan tek-
ið sér þetta nærri —lét það bara líða hjá eins
og meinlítil óþægindi, og svo var það gleymt.
En núna féll henni þetta svo illa, — nú hafði
hún tekið þetta svo nærri sér, að hún var al-
veg hissa, —gerði sér þó ekki glögga greinfyr-
ir því í bráðina, en fann það fremur, og leið
illa. Henni lá við gráti.
Svo fór hún að breiða ofan á rúmið og
laga til í húsinu. —
Hvað það var ósanngjarnt og heimskulegt
af honum að láta svona —hvað það var ilt og
egnandi að láta storka sér með því, að hafa
ekki gert skyldu sína, og það þegar svona stóð
á, —og hann hlaut að vita það sjálfur, hvers-
vegna hún kom svona seint fram, — Hún mátti
líka iðrast eftir, að hún lét ekki Borgu skamta
piltunum, eins og henni hafði dottið í hug.
Pá hefði þessi rekistefna líklega engin (orðið.
— En kannske þeir hafi annars verið farnir, áð-
ur en hún kom á fætur? Það var rétt eftir
Sigmundi, þegar þessi flötur var uppi á hon-
um, að hafa þetta bara fyrir keyri á hana. En
var það ekki ranglátt og ómannlegt?
Og aftur fór hún að hugsa um, hversvegna
hún fór að brjóta heilann um þetta og láta það
kvelja sig. Hún skildi ekkert í sjálfri sér. Hvaða
breyting var orðin á henni? Eða var-hún orð-
in veik?
Fegar hún hafði lokið verki sínu, settist hún
þreytulega á rúmið við litla borðið undir glugg-
anum og studdi hönd undir kinn. Alt var kyrt
og hljótt umhverfis hana —ekkert heyrðist nema
hringlið í tindunum framan við þilið, þegar
Sigmundur fleygði þeim í stokkinn. Börnin voru
víst farin út.
»Þaðer annars líklega bezt að eg fari og
sendi piltunum matinn,» sagði hún hálfhátt við
sjálfa sig eins og hún rankaði við sér alt í
einu. »Stina getur farið.»
Svo stóð hún á fætur, gekk hvatlega fram