Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Side 3

BJARGVÆTTUR.
243
inleg, þar sem maður sér ekki svo mikið sem
manneskju, hvað þá heldur annað.«
»Nú — en það býr hér fólk.«
»Ja svei, bændur — og ekkert nema bænd-
ur — enginn almennilegur maður.«
»En ferðapiltarnir, sem við sáum — það
voru jllra glaðlegustu menn, báru blóm í hött-
unum og sungu gamanvísur.»
Þjónustumærin ypti fyrirlitlega mjóu öxl-
unum — »og voru ógreiddir og illa þvegnir.«
sReir hafa áreiðanlega þvegið sér og greitt
sér í morgun eins og við — en þegar mað-
ur á að vera á ferð gangandi í öðru einsryki« —
hún tók fram í fyrir sér: »En líttu á, eg held
þarna kómi einn.«
»Eg vona að ungfrúin fari ekki að horfa
eftir þessum rudda.»
»Nei hann sefur — líttu bara á — það
er gaman — hann sefur á götubakkanum og
hallar höfðinu upp að trjárót — og böggull-
inn hans liggur hjá honum.» Hún klappaði
saman lófunum. «Svona hefði eg einhvern-
h'ma gaman af að sofa.«
»Ungfrúin lætur sér þóknast að gera að
gamni sinu.«
Estella hló altaf, meðán vagninn agðaðist
hægt upp í móti brekkunum, og þokaðist svo
nær og nær sofandi manninum. En svo varð
hún alvarleg alt f einu.
»Aumingja maðurinn — lítu bara á, Fríða —
hann er svo fölur, ekki eins og hinir — hann
er líklega hungraður.«
»Hvað kemur okkur það við? Eg held
hann geti sníkt sér eitthvað út, þegar hann
kemur til bæja.«
»Heldurðu það? En hann er ekkert líkur
*yr,r að vilja það, hann hefir ekki þann svip.
Það skyldi nú vera kóngsson í álögum!«
Þjónustumærin hló háðslega. í Reir eru nú
ekki til.«
»Ekki það? En því er þá verið altaf að
segja okkur börnunum frá þeim?«
»Ef ungfrúin hefir gaman af að ímynda sér— «
Estella virti ekki þjónustumeyna þess að
að heyra hvað hún sagði, hún var sokkin nið-
ur í að horfa á sofandi manninn. Pær voru
rétt komnar að honum.
Hann hafði dálítinn dökkan kamp á efri vör,
var vel og liðlega vaxinn, snoturlega búinn,
og svipurinn var hreinn og góðmannlegur nið-
ur undan rykugum hattinum—þetta leizt henni
alt heldur vel á.
»Nei, en hvað þessi maður getur verið lag-
legur — hr. ökumaður, víkið þér ögn til hlið-
ar, þér kunnið annars að koma við hann.
Skyldum við ekki eiga að vekja hann, Fríða?
Það gæti vel gengið eitthvað — Guð hjálpi
okkur,« æpti hún upp, »hvað er þetta?«
Pá loksins hreifðist þjónustumærin upp úr
drembnisdvalanum og leit upp í fáti. Ökumað-
urinn kipti í taumana fölur og titrandi,
»Guð minn og frelsari,* veinaði þjónustu-
mærin. »F*að er úti um okkur.«
»Stanzið þér og þokið yður aftur á bak,«
kallaði Estella til ökumannsins, »hestarnir þarna
efra hafa fælzt.«
»Stökkvið þér strax út úr vagninum,« svar-
að ökumaðurinn í snatri, »það er enginn tími
til að snúa við eða víkja úr vegi — stökkvið
út — það er eina hjálpin.«
Þjóuustumærin lét ekki segja sér það tvisvar,
en henti sér óðara út úr vagninum, hálfærð af
hræðsluofboði. Hún skipti sér ekkert um lafði
sína, heldur svifti upp vagndyrunum, henti sér
ofan á veginn og þaut út í skóginn; þar faldi
hún sig á bak við bækitré.
Ökumaðurinn vatt sér líka skjótt ofan úr
kerrustólnum, en Estella hikaði við að stökkva
út og horfði eins og agndofa fram á veginn
framundan sér.
Tveir stórir, bráðvitlausir, froðustokknir hest-
ar komu ganandi eftir veginum með stóran
flutningsvagn á eftir sér; í vagninum skröltu
tunnur og pokar, en sumt hafði slitið böndin
og kastast úr honum um veginn. Blástur og ó-
læti hestanna voru komin rétt að þeim.
Pað var auðséð að hemlar vagnsins höfðu
bilað, og vagninn runnið aftan á hestn.nt
og komið að þeim fælni. Og þeir þ .^st
með ofsahraða ofan veginn undan breki
31*