Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Síða 4

244
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
og byltu öllu niður, sem fyrir þeim varð.
Langt á eftir vagninum kom ökumaðurinn,
másandi og blóðugur, og hafði enga von um
að ná í hestana, hvað mikið sem hann herti
sig að hlaupa.
En Estella gætti nú ekki framar hættunnar
sem yfir henni vofði. Hún horfði með skelf-
ingu á manninn, sem svaf og vaknaði ekki,
þrátt fyir skröltið og hávaðann.
»Guð minn góður — aumingja pilturinn —
Hjálpið, hjálpið þér honum. Hestarnir troða
hann í sundur.«
Ökumaðurinn skildi hana ekki, en horfði í
þá áttina, sem þjónustumærin hafði farið í.
Og svo þaut hann sjálfur út í skóginn, þegar
hann sá enga frelsisvon, til þess að bjarga
sjálfum sér, en skeytti hvorki um stúlkuna né
vagninn.
Fælnu hestarnir voru komnir rétt að, og
stefndu beint á tréð, sem pilturinn svaf undir.
Á þeim stofni hlaut alt að fara í spón, vagn-
inn fara yfir fæturnar á honum, eða ef til vill
ofar yfir líkama hans, ef hestarnir yrðu ekki
áður búnir að troða hann í sundur.
Þetta flaug alt saman eins og elding í gegn-
um huga Estellu. Hún mátti ekki láta hann
deyja, þenna aumingja mann, sem ekki átti sér
neins ills von. Hún þaut upp eins og örskot,
henti sig út yfir vagnlokuna, því æsingin var
svo mikil í henni, að hún gaf sér ekki tíma til
að opna hana, og þaut til sofandi mannins.
Það mátti ekki seinna vera. Hestarnir áttu
ekki eftir nema fáein skref að manninum. En
hún fékk einhverja heljarkrafta af fátinu sem á
hana var komið — hún rak upp hátt hljóð
og bylti manninum ofan í skurðinn, sem var
meðfram veginum. En um leið misti hún jafn-
vægið og botnveltist ofan á hann.
Og það mátti ekki seinna vera, því að í
sömu andránni þutu hestarnir með vagninn
yfir blettinn, þar sem maðurinn hafði legið.
Hestarnir smugu aðeins fram hjá trénu,
vagninn rakst á það og brotnaði í sundur í
þúsund mola.
Hestarnir stöðvuðust þegar másandi, titrandi,
Froðustokknir, er þeirflosuðust við vagninn, en
brotin úr honum fuku út yfir skurðinn, en
meiddu þau þó ekki, er í skurðinum lágu.
Estella féll fyrst í hálfgert ómegin, en náðí
sér þó skjótt og kafroðnaði, þegar hún sá, að
hún lá þar í moldinni í þurrum skurðbotnin-
um rétt við hliðina á alókunnugum manni.
Hún fór að reyna að laga um sig fötin í ein-
hverju ofboði — þá leit maðurinn loks upp
ringlaður og hálfrutlaður bæði af fah nu og
svefninum og horfði í kring um sig.
»Móðir mín,« sagði hann og varirnar titr-
uðu, »móðir mín« og hann strauk ennið eins
og til að átta sig, »mig dreymdi svo hræðilega
illa, dauðinn — var--------.«
Þrátt fyrir hættuna sem hún hafði verið í,
gat Estella ekki gert að sér, nema skellihlæja.
Var það ekki í meira lagi skrítið, að iðnaðar-
sveinn þessi skyldi halda að hún væri móðir
sín.
Við þennan hlátur var eins og rutlið á
pitlinum færi heldur vaxandi. »Það er ekki
móðir mín — ert það þú — Lísa» — sorg
og angist kom fram í svip hans, og hann lyfti
upp höndunum, eins og til að banda einhverju
frá sér — «mér hefir þótt eins vænt um þig
eins og góðum bróður sæmir — en eg kann-
ast ekki við þig lengur — eg vil ekkert hafa
saman við þig að sælda eða skömm þína —
þú — þú ein ert orsök í dauða föður okkar
— þvílík skömm.»
Estella skildi ekkert í þessum ruglingslegu
orðum og hristi höfuðið forviða. En svo
réðst hún í leggja litlu, snjóhvítu hendina sína
á sólbrent enni hans.
»Reynið þér að komast til sjálfs yðar. Það
er hvorki móðir yðar né systir — þér eruð
staddur — —
Rök hlýjan af þessari litlu hendi flaug eins
og lífvekjandi rafmagnsneisti gegnum líkama
hans. Hann glenti upp bláu augun eins og í
hræðslufáti.
»Hvar er eg — hver eruð þér?«
»Góð dís, sem hefir leyft sér að frelsa yð-
ur frá dauða,« sagði Estella brosandi og horfði