Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Page 5

BJARGVÆTTUR.
245
djarft óg einarðlega inn í raunarlegu, fögru og
hlýju augun ferðapiltsins. «Lítið þér á þarna.
Þetta hefði altsaman vaðið yfir yður, meðan
þér sváfuð undir trénu, ef eg hefði ekki bylt
yður ofan í skurðinn á síðustu stundu.*
Nú áttaði piturinn sig á öllu samari. Já —
hann hafði séð það altsaman — alla þessa
skelfingu — hann vissi ekki hvort það var í
draumi eða ekki — eða það hafði verið í því
augnabliki, sem hann opnaði augun. Rað gat
hann ekki séð eða vitað með vissu. En eitt
var vist: Ressi glæsilega, unga kona, sem
hann hefði annars valla þorað að líta upp á,
hafði bjargað lifi hans — og það fanst hon-
um gegna slfkri furðu, að honum vöknaði um
augun. Og um leið og hann stamaði fram
þakkarorðum sínum í hálfum hljóðum, fór hann
á knén og greip þessa snjóhvítu hönd, sem
honum fanst eins og brothætt gler, og þrýsti
á hana heitum kossi.
«1 guðs bænum, hvað eruð þér að gera —
f*að á ekki við,« sagði Estella alt í einu, enda
þótt hún hefðj tekið handkossinum sem snögg-
vast og fallið vel við áhrifin af honum. «Fríða
og'ökumaðurinn koma — menn sjá til okkar.«
Og í sömu svifum typti á höfuðin á þeim
báðum yfir vegarbakkann, og voru bæði eun
föl af hræðslu. Um leið náði líka hinn öku-
nraðurinn másandi til þeirra.
En þegar ferðasveinninn ætlaði að standa
upp, brugðust honum kraftarnir. Rað fór fyr-
ir honum eins og þeim, sem hafa verið í óg-
urlegum háska og sloppið úr honum— hræðsl-
an og magnleysið grípur þá á eftir. Hann
gat ekki staðið upp, og hann hefði hnígið út-
af hefði ekki Estella tekið eftir magnleysi hans
og stutt hann við, annars hefði hann hnigið
útaf.
»Guð sé lof að þér hafið sloppið ómeidd-
ar,« sagði þjónustumærin með uppgerðar fögn-
uði.
»Og vagninn okkar er líka óbrotinn og ó-
skemdur, lof sé guði,« sagði ökumaðurinn.
^Þér getið undireins stígið inn í liann, náð-
uga ungfrú.«
Estella gaut hálfgerðu fyrirlitningarhornauga
til þeirra beggja, því að af öllum ókostum
mannanna fyrirleit hún bleyðiskap mest af öllu.
«F*ér hafið þó ekki meitt yður við það að
detta ofan í skurðinn?* sagði hún við iðnað-
arsveininn, sem reikaði við og gat varla hald-
.ið sér uppi.
«Nei, ekki held eg— eg held það líði frá.
— Hræðslan — gleðin — og svo — — eg
var alveg dauðuppgefinn, þegar eg settist nið-
ur undir trénu.«
»Og þessvegna sváfuð þér svo fast, að eg
held þér hefðuð ekki vaknað, þó sjálfur dóms-
dagur hefði dunið yfir.«
*Vel hefði það getað orðið, hefðuð þér
ekki —7«
»En ungfrú,« tók þjónustumærin fram í
fyrir honum, »farið þér nú að koma. Pessi
strákur hefir þó líklega ekki stygt yðar —«
»Eg hef bjargað honum frá bráðum bana.»
»F*að er nú víst fallega gert — en það
er nú kominn tími til þess að komast af stað.«
»Ekkert liggur á, Fríða — prinsinn hefur
ráð á að bíða, en þessi vesalingsmaður-------«
Pilturinn sneri hattinum sínum vandræða-
lega á milli handa sér: »En eg get þó ekki—«
»Haldið áfrarn svona hungraður, eins og
þér eruð, eigið þér við ? Við höfum nóg nesti
með okkur í vagninum, vín og steik og egg.
Eg er sjálf södd. Pér megið borða það altsam-
an. Viljið þér það?»
»Náðuga ungfrú--------«
»Nú nú — hvað er nú?«
»Eg fyrirverð mig svo fyrir — —«
»Fyrir hvað þá? Eruð þér ekki maður eins
og við?«
»En í þessum fötum og við hliðina á yður!«
»Fötin skapa mennina, segir málshátturinn.
En ef þér væruð vel búinn, þá munduð þér
vera. sannur snyrtimaður — svona nokkurnveg-
inn eins og eg hugsa mér prinsinn.«
»En ungfrú góð,« sagði þá þjónustumærin,
»þér ætlið þó vænti eg ekki að fara að láta
þennan dóna, eins og hann er skitinn-------«
Bláu, þíðu augun í Estellu köstuðu glampa