Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Qupperneq 6

246
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
yfir andlit hennar — en alt í einu sindruðu
þau af brennandi reiði:
»Eg geri það sem mér sýnist. Og ef þér
líkar það ekki, Friða, þá er þér velkomið að
snúa heim aftur til mömmu. Eg þarf þín ekki
með; eg get séð um mig sjálf. Þessi ungi
maður getur hjalpað mér ef eg þarf — að minsta
kosti eins vel og þú.«
Rjónustumærin varð eins og henni hefði
verið réttur snoppungur. Hún þorði ekkert að
segja, en tönglaði eitthvað um vitleysisdutlunga
í eftirlætisstelpum og um flækingsdóna.
»Nú ætla eg aðfara,« sagði pilturinn; hon-
um fanst að sér vera að verða ofaukið.
»En þér getið ekki almennilega staðið —
þér komist ekki lengra. Hafið þér annars borð-
að nokkuð í dag?«
»Já, eg borðaði snemma í morgun.«
»Snemma í morgunl* Estella skelti saman
lófunum af undrun. »Nú það eru átta stundir
síðan.«
»Líklega vel tíu,« svaraði pilturinn rauna-
lega og brosti við, »Því að eg fór af stað með
sólaruppkomu.*
»Og þér eruð enn með fullu fjöri. En kom-
ið þér nú. Það er nóg rúm í vagninum okkar.
Rér verðið að fara með okkur í vagninum
fyrst þér getið ekki gengið. En hvert eruð þér
annars eiginlega að fara?«
»Til Greiffenthal — og þarf að ná þangað
í dag. Lengra er ekki ferðinni heitið.«
»Pað fellur ágætlega saman, við erum líka
á Ieið þangað.«
Aldrei hafði Estella fundið til annarar eins
gleði á æfi sinni, eins og þegar pilturinn var
að borða af nestinu hennar þarna í vagninum
hjá henni. Hún leysti upp einn böggulinn eftir
annan og altaf kom hún með eitthvert nýtt
hnossgæti, og þegar hún horfði svo inn í hálf-
* feimin, sultarleg augu hins hungraða manns,
þá hló hún svo hlýtt og hjartanlega, að það
var nú sitthvað. Nei, en hvað hann hafði góða
matarlyst. Aldei hafði hún séð mann borða
með eins góðri matarlyst — aldrei hafði
hún séð, að nokkrum manni þætti verulega
gott að fá að borða fyr en nú. Bara að hún
hefði eins góða matarlyst. En til þess þurfti
mann að skera innan af sulti — og það þóttist
hún vita að mundi vera sárt.
Hún horfði glöðum augum á hann og allar
hreifingar hans, og þegar lystin var farin að
dvína, gerði hún sér það til gamans, að skera
hvern bita handa honum og rétta honum hann,
eins og þegar verið er að fóðra fugla, vilta
fugla, sem nýbúið er að veiða og loka inni í
gyltu grindabúri. Regar hann var orðinn sadd-
ur og þáði ekki meira, rétti hún honum flösku
af ágætu rauðavíni, og bað hann að halda á
henni, á meðan hún væri að leita að staupi.
En þegar hún var búin að finna það, hafði
hann þegar sett flöskuna á munn sér og tæmt
hana ofan til miðs.
Þá rak hún aftur upp skæran hlátur, og
um leið og hún rétti honum staupið, fann hann
hvað honum hafði orðið á, og vöknaði um
augu af sneipu og mælti:
»Þér hafið ástæðu til að hlæja að mér,
náðuga hungfrú, þér megið gera alt við mig
— alt sem þér viljið.* ,
»Þá brá þunnum roða yfir vanga Estellu,
og hún mælti hálfstamandi:
»Þér megið ekki styggjast—• eg meinti það
ekki svo.«
Þjónustumeynni leið ekkert vel á meðan á
þessu stóð. Það var talsvert í fangið þar upp
veginn, svo að ökumaðurinn fór ofan úr öku-
sætinu og gekk með hestunum. Fríða notaði
sér færið og fór líka ofan, til þess að hlífa
aumingja hestunum, en aðalerindið var þó
hitt, að spjalla við ökumanninn, því að hann
var laglegur piltur.
Estellu þótti ekkert að því. Það var engin
þörf á því að þau hjúin, sem gengu samhliða
hestunum upp sneiðingana, heyrðu það, sem
hún ætlaði að tala við skjólstæðing sinn.
»Er langt síðan þér lögðuð af stað í þessa
ferð ?«
»FJórir dagar. Eg hefi nú unnið í tvö ár
hjá sama meistara, og hefði verið kyr áfram
hjá honum, hefði ekki —«