Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Síða 7

BJARGVÆTTUR.
247
»Pér eruð við trésmíðar.*
»Pví ímyndið þér yður það— ?«
»Mér datt það svona í hug — það er svo
þokkaleg vinna. Ef eg þyrfti að vinna, vildi eg
helzt fást við trésmíði.®
íRví miður er eg ekkert annað en skr'ín-
smiður,* svaraði pilturinn. Honum leið nú orð-
ið vel; hann var saddur, og tók nú að verða
glaður í skapi. »En hreinleg er hún, sú vinna.«
»Skrínsmiður, — já það er góð iðn — mér
er helzt ekki um skóarana— skal eg segja yð-
ur — það gérir bikið.«
Skrínsmiðurinn gat ekki stilt sig um að hlæia
upphátt.
Sá hlátur féll Estellu vel í geð.
»Þetta hefði eg ekki getað ímyndað mér.«
»Hvað þá?« spurði hann undrandi,
»Að þér gætuð hlegið svona dátt — Pér
eruð svo alvarlegur á svipinn.«
»Nú mér var heldur ekki hlátur í hug, ef
þér hefðuð ekki — « hann stanzaði, því að
hann var hræddur um, að hann segði eitthvað
ósæmilegt, »en eg var nú kátur piltur hérna
á árunum —en þegar þetta kemur fyrir mann —«
»Eins og þetta með vagninn eða hvað?«
Honum lá við að hlæja aftur. »Nei, jrað
var nú minst vert. Og það hefði nú ekki ver-
ið stór skaði með mig — en það var um hana
systur mína, og dauðinn er betri enskömmin.«
»Hvað eruð þér að segja?* sagði Estella
tneð mestu forvitni, og færði sig nær honum;
»heyrið þér, áðan, áður en þér voruð orðinn
^•mennilega með sjálfum yður, voruð þér að
tala um einhverja systur.«
»Gerði eg það?« sagði hann og hrökk við.
»Já, og um móður yðar.«
»Ó, aumingja móðir mín — því trúi eg vel.
Eg hef ekki hugsað um annað í marga daga
en hana. Faðir minn er dáinn, móðir mín er
gömul og liggur sjúk — og þó er það rauna-
'egast með hana systur mína.«
Estella viknaði við. Hún hafði aldrei heyrt
talað um nein bágindi fyr en nú. Hún vissi
ekkert hverju hún ætti að svara.
»Já, nú man eg það. Mig dreymdi áðan
óttalegan draum, rétt áður en þér komuð. Eg
sá hana móður mína — hún beið og beið eft-
ir mér — en á milli okkar var eitthvert skelfi-
legt djúp — og eg komst ekki yfir það. Hún
breiddi faðminn á móti mér og seildist til mín
— svo hneig hún niður eins og hún væri að
deyja.«
»Guð mínn góður, það er ljótur draumur.*
»Svo reyndi eg að stökkva yfir um, og sá
í djúpinu — «
»Hvað sáuð þér þar?«
»Systur mína föla og dauða, niðri í kol-
svörtu hyldýpinu. En rétt í þessu heyrði eg
rödd yðar, náðuga ungfrú, og vaknaði.«
Estella titraði við eins og einhver ískaldur
gustur úr einhverju undirdjúpi hefði blásið
á hana.
»Nú er þá systir yðar dáin?«
»Miklu verra en það — hún er — hún er
ofurseld skömminni.«
»Skömminni? Hvað eigið þér við? Hún
hefur þó ekki stolið ?«
Nú lenti skrínsmiðurinn í verulegum vand-
ræðum í tyrsta sinn á æfinni. Hann stokkroðn-
aði og mælti hikandi: »Eg get ekki almenni-
lega sagt yður frá því, eins og.það er—« og
hann horfði á hana, eins og hann vildi fyrir
hvern mun varast að særa sakleysi hennar.
Hann fann að þetta göfgara fólk hlaut að vera
öðruvísi gert en almenningur. Og hann bætti
við í einhverju ráðaleysi: »Stolið hefur hún
ekki, en annar maður hefur stolið því frá henni,
sem ekki verður bætt aftur — og enginn get-
ur bætt, og er meira vert en gull og silfur.«
»Annar maður? En það verður þá ekki
talið henni til foráttu.«
»Henni og engum öðrum,« sagði pilturinn
reiðulega, ‘*heiðvirð stúlka lætur ekki leiða sig
í gönur. Reyndar var hann bæði ríkur og glæsi-
legur, einn af hirðliðsþjónunum, og staðlofaði
því að eiga hana, — en hún hefði ekki átt að
trúa honum.<
[Niðurlag.]