Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Page 8

248
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
AÐ ALS B LÓÐ.
Saga eftir Herbert Frey.
XIII.
Það vakti raunar ekki alllitla eftirtekt, að
Langenberg fór úr landi svo snögglega. Öll-
um kom saman um það, að það væri ieitt að
missa svo góðan og áhugasaman mann úr
landi, jafnvel þótt það væri ekki nema um lít-
inn tíma.
Greifinn varð mjög hryggur, er hann vissi
að Langenberg ætlaði til Ameríku. Hann varð
alveg óhuggandi, þegar hann sagði honum það,
og bað hann grátandi að vera kyrran. En
Langenberg vildi ekki hætta við fyrirætlun sína.
F*á talaði greifinn við dóttur sína.
»Elsa,« mælti hann, »getur þú ekki fengið
Ríkarð til þess að vera kyrran? hann má
ekki yfirgefa okkur. Biddu hann svo vel sem
þú getur að hætta við förinah
Hún vissi að hún þurfti ekki að segja
nema eitt orð til þess að fá hann til að hætta
við að íara, en hún gat ekki sagt það orð.
Sorg föður hennar hafði samt mikil áhrif á
hana og hún fór að hugsa meira um Langen-
berg en áður.
Loks var alt undirbúið til ferðarinnar, og
næsta morgun fór Langenberg inn í herbergi
konu sinnar til að kveðja hana.
»Eg kem til að kveðja yður, Elsa,* mælti
hann.
Hún leit á hann undrandi og nærri því
hrædd.
»ÆtIið þér að fara í dag, núna strax? Eg
hélt að þér færuð ekki svona fljótt.«
»Eg má til að fara nú þegar,* mælti hann,
»en hugur minn og hjarta verður samt hjá
yður, Elsa, og það er einlæg ósk mín, að guð
vilji vaka hjá yður og vera með yður alla
tíma.«
Hún rétti honum höndina þegjandi. Á þessu
augnabliki kendi hún meiri samúðar með hon-
um en nokkru sinni áður.
»Elsa,« sagði hann klökkur, »nú lít eg í
augu yðar í síðasta sinn, þar sem eg hefi
leitað gæfu minnar alt til þessa dags. Eg ætla
að gleyma fyrirlitningu yðar fyrir mér og óska
yður alls hins bezta af heilum hug, er eg kveð
yður — hið horfna takmark ástar minnar— eig-
inkona mín, sem eg hefi tilbeðið! Kyssið mig
nú einusinni — aðeins einusinni! Þetta er hin
þungbærasta stund sem eg hefi lifað — viljið
þér kyssa mig, Elsa?«
Hún sneri sér upp til hans, og mjúka hár-
ið hennar straukst við vanga hans, og varir
þeirra mættust. — f*á sá hún að hann varð
alt í einu náfölur, og svo rak hann upp lágt
hljóð og stökk út úr herberginu.
Hún var ein eftir í herberginu. Æðarnar í
gagnaugunum þrútnuðu og hún kendi einkenni-
legs óróleika.
Nokkrum dögum síðar kom lítill blaðstrangi
til hennar. Hún þekti skrift Langenbergs utan
á honum og opnaði hann undireins. Augu
hennar fyltust af tárum. Pað var gjafabréf,
þar sem hann gaf henni nær þvf allar eigur
sínar. Hann hafði aðeins lítinn hluta eftir handa
sjálfum sér, en hún átti líka að erfa það þeg-
ar hanti dæi. Hún var orðin eigandi að öllum
auðæfum hans. Rað var auðséð að hann ætl-
aðist til, að hún gæti fengið gjaforð sem henni
sómdi, þegar hann væri úr sögunni, sem hann
vonaði að ekki mundi lengi að bíða. En að
vísu stóð ekkert um það í bréfinu.
Elsa viknaði. Hvernig gat hún nú haldið
því fram, eftir að hún var búin að þekkja svo
óeigingjarna ást, að göfuglyndi væri ekki til
nema hjá tiginbornum mönnum! Var hægt að
finna nokkurn mann eins göfuglyndan og hann!
Hversu mikið hafði hapn ekki gert af ást
til hennar! Hatin hafði frelsað Bornfeldsættina
frá vansæmd og niðurlægingu, og ef til vill
bjargað lífi föður hennar; hann hafði veitt