Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Page 9

AÐALSBLÓÐ.
249
henni og föður hennar alla þá hjálp, sem hann
hefði getað, og nú hafði hann fullkomnað vel-
gerðir sínar með því að gefa henni aleigu
sína. Skyldi nokkur maður nokkurntíma hafa
elskað stúlku jafnbeitt I
Hann — alþýðumaðurinn! Hún roðnaði við
að hugsa til þess, hve oft hún hafði valið
honum það orð. Þó að hún væri drambsöm,
þá var hún þó of göfuglynd til þess, að geta
ekki kannat við, hve það bæri vott um göf-
ugan hugsunarhátt að breyta eins og hann
hafði gert.
Nú var hann farinn frá henni. Hún óskaði
innilega að hún gæti séð hann ennþá einu-
sinni, svo að hún gæti rétt honum hendina
og viðurkent, að hún hefði sannfærst um það,
að það væri til önnur æðri göfgi en aðals-
göfgi, sem menn hlytu ósjálfrátt við fæðinguna.
En nú var það of seint.
Hún sýndi föður sínum gjafabréfið. Harm
las það og mælti síðan hryggur í huga:
»Mér geðjast ekki að því, Elsa; það er
eins og hann ætli sér ekki að koma aftur. Eg
er orðinn gamall maður og hefi fengið mikla
reynslu í Iífinu, en það segi eg þér satt, elsku
barnið mitt, að eg hefi aldrei þekt jafngöfug-
lyndan nrann og manninn þinn.«
''Eg held þú segir það satt,« sagði Elsa lágt.
Elsa fann ekki lengur til neinnar lítilsvirð-
ingar á manni sínum, því að nú vissi hún að
hann stóð henni sjálfri framar að flestu leyti,
Nú var hann kominn burt. Herbergin hans
voru auð; það var fátt á Lindeborg sem minti á
þann mann, sem hafði frelsað höfuðbólið frá
því að ganga úr Bornfeldsættinni og lenda í
höndum ókunnugra manna. En minning hans
lifði í hjörtum þeirra, sem hann hafði gert
svo mikið gott. Elsa sá nú hve allir höfðu
haft mikið álit á manni hennar og virt hann
mikils — — —.
Langenberg skrifaði greifanum við og við,
en Elsu sjaldnar; en ef hann skrifaði henni,
bá var æfinlega sem hann væri að afsaka það
fyir henni að liann væri enn á lífi. —
Hún saknaði hans. Hún saknaði umhyggju
hans og hollustu, og hiýlega augnatillitsins.
Pegar hún fór út, var engínn með henni til
þess að hjálpa henni og sjá um hana, og
enginn til þess að sinna dutlungum hennar.
Hún saknaði hinnar óþreytandi ástar hans og
umönnunar, jafnvel þótt hún vildi ekki viður-
kenna það fyrir sjálfri sér.
Faðir hennar saknaði hans lika innilega, og
það hafði mikil áhrif á hana. Hann hafði
oft áður sagt við hana í gamni, að Langen-
berg væri hægri hönd sín. Nú saknaði hann
hans við alt, ekki sízt til þess að hafa umsjón
með hinum miklu jarðeignum, sem Langen-
berg hafði stjórnað svo frábærlega vel.
Elsu varð þetta smámsaman vel Ijóst. Hún
saknaði hans nú miklu meira en hún hafði lítils-
virt hann áður. En það var um seinan — því
var miður!
Tárin komu fram í augun á henni, þegar
hún hugsaði um hann. Hún, sem var dramb-
sömust allra kvenna, grét yfir því að hafa
mist þennan almúgamann, þó að hún hefði
áður neitað ást hans með fyrirlitningu og við-
bjóði. En gat það verið? — Hún þrýsti enn-
inu brennheitu að steinköldu marmaralikneski
ástagyðjunnar í garðherberginu, þar sem hann
hafði svo oft talað við hana blíðlega og djarf-
mannlega. Hún óskaði að hún mætti tala við
hann einusinni enn, og líta enn einusinni í
bláu, blíðlegu augun hans og heyra mjúku og
þýðu röddina hans! Hún óskaði að hún hefði
hatin nú við hlið sér, til þess að geta sagt
honum að draumur hans hefði ræzt, og að hún
þráði að halla sér að brjósti hans og segja
honum að hún elskaði hann.
En elskaði hún hann? Hún roðnaði , og
hjartað fór að slá tíðara. — Já, hún elskadi
hann I Hún hafði loks lært að meta göfuglyndi
hans. Hún elskaði hann af öllu hjarta.
Átti hún að skrifa honum það I
Nei. það gat hún ekki! — ekki ennþá!
XIV.
í*rjú ár voru liðin.
það var á tniðju sumri, þegar náttúran var