Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Side 11

AÐALSBLÓÐ.
251
hafði mist. Tár hennar féllu niður á bréfið og
visnaða kvistinn. Ó, hvað hún óskaði heitt að
fá að sjá hann einusinni enn og halla höfðinu
að brjósti hans og hvísla í eyra honum: Eg
elska þig!
En þetta átti aldrei að geta orðið —aldrei!
Og nú fann hún að hún gat aldrei orðið ham-
ingjusöm án hans.
En engin frétt kom um lát hans. Óvissan
var henni óbærileg. Hún varð mögur og föl;
hún gat aldrei gleymt ógæfusama eiginmannin-
um sínum.
Sumarið leið og haustið líka, en ekkert
fréttist um Langenberg. Farfuglarnir fóru og
blómin fölnuðu, blöðin féllu af trjánum og
veturinn gekk í garð, en ekkert fréttist frá Ame-
ríku.
En þó að greifinn og dóttir hans væru
hrygg og harmandi, var haldin dýrleg jóla-
veizla í Lindeborg eins og vant var.
Hljómur jólaklukknanna barst út yfir engið
og skógana, hreinn og hátíðlegur — það var
jólanótt. En hvar var hann nú, hann, sem
allir söknuðu og þráðu? Elsa fór út frá gest-
unum, frá hlátrinum og glaumnum, sem særði
hjarta hennar. Hún fór ein inn í garðherbergið,
þar sem maðurinn hennar hafði kyst hana og
kvatt hana í síðasta sinn. Hún stóð út við
gluggann, og starði á snjóinn og tindrandi
stjörnurnar með brennandi þrá í brjósti, þegar
faðir hennar korn inn til hennar. Hann var
augsýnilega í æsingu.
»Elsa,* mælti hann, »stendur þú hér alein
°g yfirgefur gleðina þetta hátíðarkvöld?«
»Já,« svaraði hún, eg sakna Ríkarðs alt of
mikið til þess að eg geti notið gleði með
öðrum.«
»Það er satt, Elsa,« mælti greifinn og
brosti einhvernveginn svo einkennilega.
»Elsa,« bætti hann við, »ertu svo frísk að
Þú getir þolað mikla, óvænta gleði? það er
uiaður hérna fyrir utan sem bíður eftir þér.«
Hún fékk óstyrk, og áður en hún gat
nokkru svarað kom Langenberg inn í her-
bergið, leit á hana snöggvast með blíðu og
ástúðlegu augnaráði, og breiddi síðan faðm-
inn móti henni.
»Elsa, konan mín! hjartkæra Elsa!«
Hún heyrði að hurðinni var lokað á bak
við sig og þau voru ein inni.
»Hjartans konan mín,« hélt hann áfram,
»eg gat ekki dáið fyr en eg væri búinn að
sjá yður ennþá einusinni og heyra það af
vörum yðar, að þér hefðuð nú lært að skilja
mig og þykja vænt um mig. Eg hefi leitað
dauðans, en ást mín var svo sterk að eg varð
að hætta við það án vilja míns. Ast mfn styrkti
mig og flutti mig heim úr ókunnu landi, þó
að skynsemi mín segði mér, að von mín væri
árangurslaus.*
»Segðu ekki fleira, Ríkarður,« mælti Elsa,
fyr en^ þú ert búinn að heyra það sem eg hefi
að segja þér. Eg iðrast sárlega hve eg hefi
verið köld og tilfinningarlaus gagnvart þér,
því að þú ert mikillæti mitt. Menn segja satt,
er þeir segja að eg sé drambsöm, en eg hefi
aldrei verið drambsamari en nú, þegar eg get
kallað mig konuna þína í raun og sannleika.
Eg er drambsöm vegna þess að eg hefi unn-
ið hjarta hins göfgasta manns, eg miklast af
því að þú elskar mig, RíkarðurU
Andlit hans ljómaði af gleði.
»Getur það verið?« sagði hann frá sér
numinn, »er þetta satt, elskulega konan mín?«
»Já,« svaraði Elsa, »og eg, konan þín, bið
þig nú að fyrirgefa mér hvað eg hefi verið
dramblát gagnvart þér, og hversu eg hefi Iít-
ilsvirt þig og misboðið þér, og vertu viss um
það, að eg hefi nú Iært að þekkja hina sönnu
aðalsgöfgi. Eg elska þig áf öllu hjarta og mei
þig meira en alt annað í þessum heimi.«
Pannig var ósk Langenbergs uppfylt, og
jólaklukkurnar hljómuðu hátíðlega. Konan hans
vafði höndunum um háls honum og hvíslaði
í eyra hans:
»Eg elska þig, hjartkæri maðurinn minn!«
- -