Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Blaðsíða 12

252
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Eftir Per Hallström.
íbúar borgarinnar Flórens á Ítalíu höfðu
fengið ljón að gjöf frá emírnum á eynni Gel-
bes við Túnis. Ekki er hægt um það að segja,
hvort hann hefir gert það í því skyni að fá
það endurgoldið í einhverri mynd, eða aðeins
af samhug með þeim gegn óvinum þeirra í
Písa. Pað var fullorðið Ijón, stórt og tígulegt.
Pegar komið var með það til borgarinnar,
gengu borgarmenn á móti því í stórhópum
um hliðið San Frediano. Hvítir uxar gengu
fyrir vagninum með búri ljónsins. Peir drundu
og hröðuðu stirðlega ganginum af einhverri
hálfóljósri hræðslu. Pannig ók dýrakonungur-
inn um borgina meðal prúðbúins mannfjöld-
ans, sem raðaði sér á báðar hliðar, veifaði
höfuðfötunum og æpti fagnaðaróp. En loftið
svall og ólgaði af klukknahljómi, líkt og stöðu-
vatn ólgar í bráðum þey. Dýrið gekk óeirðar-
Iega aftur og fram í búri sínu þungum skref-
um, svo að bláleitar klærnar gægðust út, en
bar höfuðið tígulega og hæglátlega, og leit
augunum, með samdregnu, örmjóu sjáaldrinu,
fyrirlitlega niður á fjöldann og alt þetta óskil-
janlega í kringum sig. Borgarmenn höfðu ald-
rei séð ljón fyr og voru frá sér numdir af
mikillátri gleði yfir því, að eiga slíkt undur
innan borgarveggja sinna. Öllum fanst það
vera sigurinn sjálfur, sem héldi inngöngu sína
í borgina, og hjarta hvers manns svall af mót-
þróa gegn öfund óvinarins, bæði hjörtu óð-
alsmannanna, sem bjuggu í steinhúsunum, og
sem hættan vofði yfir, og borgaranna, sem
fundu að þeim óx þrek og frelsisþrá dag frá degi.
A torginu San-Giovanni hafði verið gerð
afarsterk girðing handa ljóninu; það var á bak
við áttstrendu kirkjuna, sem þá hafði enn ekki
verið klædd marmara og hafði engin »himin-
hlið«. Ljónið var þegar flutt þangað, og er
menn höfðu horft á það allan daginn til kvölds
og voru orðnir þreyttir á því, létu menn það
eitt eftir, ér augu þess glóðu eins og stórir,
gulir neistar í myrkrinu.
Pað iá vanalega hreyfingarlaust með há-
reist höfuð og alopin, rólyndisleg augu. Pað
var sem það sæi ekki það sem var í kringum
það, heldur dreymdi annan sjónhring, meiri
en hafvíðan og bjartari en sóllýstan. Pegar eitt-
hvað hreyfði sig á torginu, menn eða dýr, eða
þegar menn ónáðuðu það með aðdáunarópum
eða nærgengni, þá stríkkaði það á klósinunum
í hrömmunum og stælti vöðvana í afturfótun-
um eins og það byggi sig til stökks, en slak-
aði svo óðara á þeim aftur, og ekki sást eitt
hár bifast í faxinu, og augun hvikuðu ekki, en
horfðu í fjarlægan bláinn. Pað lét mat sinn
stundum liggja óhreyfðan klukkutímum saman,
án þess að líta við honum, en át hann svo
síðar er dimma tók, er það hafði stokkið að
honum langt til og rekið upp svo ógurlegt
öskur, að börnin vöknuðu hrædd í húsunum
og hestarnir slitu sig upp í úthýsunum. Og
einlægt malaði það hátt eins og það létist vera
frjálst, er friður og kyrð ríkti umhverfis það.
Þetta Ijón varð einskonar hjáguð borgarbúa,
sem tákn frama og framtíðardýrðar borgarinn-
ar. Stundum færðu þeir því úlfa, sem þeir
höfðu náð lifandi, því að úlfurinn var einmitt
skjaldarmerki versta óvinar þeirra, og þeim var
skemt við að heyra þá emja af hræðslu eins
og barða hunda, þegar Ijónið sló þá rothögg-
ið, án þess þeir gerðu tilraun til að verja sig.
En ljónið hreyfði aldrei hræ þeirra, og lá enn
þá kyrlátara, tígulegra og svipþyngra eftir að
því hafði verið gert ónæðið.