Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Page 13

LJÓNIÐ.
253
Einu sinni var vörðurinn svo óvarkár að
ganga inn í girðinguna án þess að læsa hliðar-
grindinni á eftir sér. Ljónið, sem lá inni, kyr-
látt og dreymandi, stóð þá hægt á fætur, án
þess að tillit stóru, gulu augnanna breyttist
hið minsta, og sló grindina úr hliðinu með
hramminum, alveg eins og það hefði getað gert
það hvenær, sem því hefði sýnst, en ekki hirt
um það til þessa dags. Svo gekk það í sömu
draumleiðslunni út á torgið, með höfuðið há-
reist og augun fjarleitin, og var nú fjálst.
Enginn hafði áður kent slíkrar skelfingar.
Óttinn flaug yfir með ógnahraða; honum sló
niður á torgið eins og þegar stormroku slær
skyndilega niður milli visinna blaða, yfir sef
eða skógarrunna, og þyrlar öllu sem laust er,
upp í loftið á undan sér með hvin og háreysti.
Enginn leit við til að sjá hvar Ijónið væri;
allir — bæði menn og dýr — hugðu það vera
á hælum sér. Ekkert heyrðist nema fótatak flý-
jandi manna og málleysingja, og torgið varð
autt á svipstundu, en allar götur í nánd fylt-
ust um Ieið, og áður en bergmálið af fóta-
traðkinú hafði tíma til að berast, var fólkið
komið upp að húsveggjunum, sem bergmálið
kom frá. Allir Ieituðu húsa sinna, og engum fanst
hann óhultur fyr en hann var kominn heim
til sín. Fyrir utan húsin heyrðust angistarradd-
ir, sem þó þorðu varla að láta heyra til sín
fyrir hræðslu sakir, og menn börðu utan hús-
in, þangað til blóðið lagaði úr höniunum, með-
an slagbröndunum var skotið fyrir hverja smugu.
Og þeir sem inni voru töldu heimilisfólkið
nieð öndina í hálsinum, til þess að vita, hvort
allir væru nú komnir inn. Ysinn og háreyst-
>n barst æ víðar og víðar út um alla borgina,
en þar sem hann byrjaði var ömurleg þögn, éins
og það væri eyðimörk. Pögnin breiddist og
víðar og víðar yfir, og varð enn óyndislegri
eftir ókyrðina og ysinn, sem þar hafði verið.
Og ljónið gekk um strætin í þessari kyrð, hæg-
látt og dreymandi eins og í friði eyðimerkurinnar.
Það gekk með löngum, viðvaningslegum
en hviklegum skrefum. Gangurinn var alls ó-
líkur eirðarleysistöltinu í búrinu. — t*að and-
aði rólega, en þefandi og með þöndum nös-
um. Það Ieit ekki við því undarlega ókunna í
kringum sig, fremur en vant var, heldur leitaði
víðsýnis langt, langt í burtu — eða hafði það
eygt sjónmiðið og dreymdi aðeins um það á
leiðinni þangað? Menn gægðust út um hús-
gluggana — hátt uppi, og biðu þar kvíðafullir
með vopn í höndum. Þeir voru margir, sem
ekki voru vissir um, hvórt þeim væri íeyfilegt
að drepa dýrling borgarinnar, en sumir köst-
uðu spjótum að því. Það leit ekki einusinni
við, en hélt áfram tígulegt, og virtist ekki taka
eftir nokkru, þegar járnið glamraði í götunni
án þess að hafa gert því hið minsta mein.
F*ar sem Orto San Michele er nú, var þá
engin kirkja og ekki einusinni torg, heldur grænn
flötur með nokkrum smárunnum, og lítið bæna-
hús með mynd af höfuðenglinum. Þar var vant-
að hálshöggva stríðlyndar hetjur á styrjaldar-
tímum'; en nú voru börnin að leika sér þar.
Pau höfðu ekki orðið vör við ysinn af flótt-
anum. Mannfjöldinn, mállaus af skelfingu, hafði
aðeins hrifið með sér fá ein af þeim sem yzt
stóðu á fletinum, en á honum miðjum var enn
dálítil! hópur, sem lék sér með ærslum og ó-
gangi, án þess að vita af nokkru. Þegar ljón-
ið sá græna grundina, nam það staðar og
augnaráðið breyttist alt í einu.
Því hefir ef til vill fundist, að það vera nú
komið næstum heim til sín, er það var komið
út úr þessum undarlegu strætum, og fann aftur
mjúka jörðina undir fótum sér. F*að var eins
og stóru augun þess sleptu fjarsýninni og færi
aftur að gá að því sem umhverfis það var.
F*að stóð kyrt um stund og hallaði sér aftur
á bak og var tilbúið að stökkva; og augun
litu leiftrandi og grimdarleg á barnahópinn,
sem hreyfðist á fletinum. Eitt barnanna kom
auga á Ijónið — það hljóðaði upp yfir sig —
hópurinn flýði, ste.fnulaust og óreglulega, eins
og þegar hænuungar álpast sinn í hverja áttina.
Ljónið hóf sig til stökks, og börnin þutu í all-
ar áttir, nema einn drengur, sem lá eftir og
ljónið hafði velt um koll. Ljónið studdi hramm-
inum ofan á hann og lagðist niður.