Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Síða 14

254
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
En þessi drengur átti sér einkennilega sögu.
Hann hét Orlando. Faðir hans var ungur
litunarmaður, Gerhard að nafni, hraustur mað-
ur og djarfur. í einni borgarstyrjöldinni hafði
hann verið drepinn með hnífstungu af óvini
sínum. Sá hét Pela og var smiður. Pá var
Sobilia kona Gerhards vanfær að Orlando, sem
var fyrsta og eina barnið þeirra. Pegar hún
frétti morð mannsins síns, og örvæntingin var
sárust, og hatrið blossaði og brann í æðum
hennar, þá fann hún fóstrið hrærast í fyrsta
sinn.
Hún var viðkvæm kona og ákaflynd, en
þegar hún fann hræringar fóstursins, harkaði
hún af sér og feldi ekkert einasta tár. Hún tók
það sem Ioforð um hefnd, og hún var viss
um að hún mundi fæða sveinbarn. Hún kveink-
aði sér ekki hið minsta þegar hún ól barnið.
Hún lá stöðugt með rjóðar kinnar og tindr-
andi augu, og söng í sífellu hina sömu tryltu
söngva sem upphlaupsmenn sungu á uppreist-
artímum; og þegar barnið var fætt ætlaði hún
að kæfa það með óstjórnlegum blíðulátum.
Hún lifði eingöngu fyrir barnið. Hún var
frjálsleg og djarfleg í fátækt sinni, og í hvert
skifti sem hún sá Pela, horfði hún á hann ein-
kennilegum, leiftrandi augum, svo að hann leit
undan vandræðalegur. Hann gat sér þess til
hvað hún mundi hugsa, en jafnvel þó barn
hennar hefði verið orðið fulltíða maður, þá
hefði hann skammast sín fyrir að finna til
hræðslu, því að hann átti sjálfur marga sonu
og venzlamenn, og var auk þess sjálfur mjög
vel fær um að verja sig. Litli Orlando óx og
dafnaði og varð bæði hraustur og hviklegur
og sterkur eftir aldri.
Pennan dag sat Sobilia inni og var að
spinna, þegar hún heyrði ysinn og hávaðann
úti á götunni. Hún spratt upp úr sæti sínu og
þaut út; og er hún spurði hvað um væri að
vera, svöruðu menn henni einu og einu orði
um þá hættu, sem yfir þeim vofði, og flýttu
sér svo að komast inn í húsin og læsa hurð-
unum. En hún hugsaði ekki um neitt nema
son sinn, og hljóp á móti fólkstraumnum, sem
þyntist eftir því sem nær dró þeim stað, þar
sem hættan var mest.
»Bilia, Bilial* hrópuðu menn til hennar.
>Ljónið er sloppið út; snúðu við.«
En hún hristi höfuðið og flýtti sér enn meir.
»Ekki þarna, ekki þangað!« hrópuðu menn,
til þess að vara hana við hættunni. »Það er
á Orto San Michele; heyrirðu það kona.«
Og Sobilia heyrði nafnið Orto San Michele;
þar var sonur hennar; og húnflýtti sér í dauð-
ans ofboði.
Pegar hún fór fram hjá húsi Pela, leit hún
upp í gluggana af gömlum vana. Par stóð
maðurinn, sem hún hataði, með öll börnin
sín, hraust og rjóð í kinnum; og hurðin var
læst, húsið sterkt, og andlitin hlæjandi, af því
að fólkið var óhult eftir alla hræðsluna. Henni
fanst það alt vera að hlæja að sér, svo dremb-
ið og hrokafult. Hjarta hennar engdist af óþol-
andi kvöl. Hún hafði aldrei fundið til svo sárt
síðan henni var borin fregnin um morð manns-
ins síns. Pá var huggunin nærri, en hvar var
hún nú? Hún var nærri hnigin niður af van-
megna hatri. En hún hélt áfram og hljóp og
hljóp, meðan blóðið belgdi gagnaugaæðarnar
og hún ætlaði að missa andann, og smátt og
smátt fóru nýjar hugsanir að koma fram í heila
hennar, sem ekkert hafði rúmað nema angist-
arkvöl, og varirnar bærðust ótt, eins og hún
talaði hugsanir sínar. Og hún heyrði sjálfa sig
tala með einkennilegum, hásum og óviðfeldn-
um rómi, sem kafnaði alt í einu, er hann ætl-
aði að verða að ópi.
— Á þessari stundu er Ijónið ef til vill að
mylja höfuð hans, eins og það gerði á úlfun-
um. Ef eg væri komin þangað, skyldi eg fæla
það burt með ópi mínu, því að þá gæti eg
æpt; eg skyldi hræða það með augnaráði mínu,
og espa það með því að baða svona út hand-
leggjunum, svo að það sneri sér að mér. Eg
á ekkert nema hann — en hann á svo mörg
— þau standa þarna og hlæja að mér — guð
almáttugur! djöfullinn; hvað verður þá úr
hefnd minni?
Nú var hún komin að torginu. Par lá eitt-