Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Síða 15

LJÓNIÐ.
255
hvað hjá Ijóninu, og það hlaut að vera Or-
Iando — hver gæti það svo sem verið annar?
Var hann dáinn, eða skyldi hann vera lifandi ?
Pó að hún væri utan við sig af hræðslu,
fann hún það ósjálfrátt, að hún varð að vera
stilt, því að með því einu móti kynni hún að
geta áorkað einhverju. Þessvegna náði hún valdi
yfir sér og gekk hægt og stillilega að ljóninu;
en hún skalf enn af geðshræringu, og æðaslög-
in heyrðust eins og dimmur bumbuhljómur;
og hún hvesti augun þangað til hana verkjaði
í þau, er hún skygndist eftir því með ótta og
kvíða, hvort sonur sinn væri lifandi.
Hann hrærði hvorki legg né lið, en hún
sá þó ekkert rautt, ekkert sem blikaði í sól-
skininu; hann hafði ekki rétt út frá sér litlu,
sívölu limina, eins og hann mundi hafa gert
í dauðateygjum —hann vareftil vill óskaddaður.
Nú gaf hún ljóninu fyrst gætur og horfði í
augu þess. Það lá eins og það var vant, með
háreist höfuð og horfði í fjarskann.
Skyldi það vera að dreymaeins og vant var?
Eða var það að httgsa? Hafði það litið í kring
um sig, og séð að sjónhringurinn var byrgð-
ur alt í kring af þessum gráu hraukum, og
sýnst það vera árangurslaust að reyna að kom-
ast út milli [>eirra. — Hafði það séð hvað
veröldin var orðin breytt, og fundið að and-
rúmsloftið var orðið óheilnæmt, og að það átti
ekki heima þarna? Var angurblíða í stóru, gló-
andi augunum, með örmjóa sjáaldrinu, var það
þrá, sem leitaði að víðum, gulum sjónhring,
með blárri rönd í óendanlegri fjarlægð, sem
Ijómaði af sindrandi Ijósi og dökknaði af pur-
Puraroða og glóandi koparbliki? En að lík-
indum hefir slíkur heimur ekki haft meira veru-
leikagildi, en sýnirnar, sem það dreymdi
á nærurnar, og hurfu er kuldahrollurinn vakti
það af svefni, Ef til vill hefir það aðeins ver-
ið drambsemi, opinbert mikillæti, sem leiðir til
þess að vilja ekkert í þessum heitni, þar sem
alt er lítiifjörlegt og auðvirðilegt, sú dramb-
semi þess, sem lætur alt fara eins og verkast
v>h> og Iætur sig dreyma, án þess að hirða
um að gera drauminn ljósan.
Það hirti ekki einusinni um bráðina, sem
það hafði undir hranuninum. Pegar hún bærð-
ist, drógust klærnar út að hálfu leyti, en svo
færðust þær aftur inn án þess að rispa nokk-
uð um leið.
Það hreyfði heldur ekki höfuðið, þó að
Sobilia gengi að því; það leit aðeins niður
við og við og horfði móti augnaráði hennar,
og sjáöldrin urðu iítið eitt stærri, þó að ekki
bæri á því.
Sobilia yrti á Ijónið.
í geðshræðingu sinni hafði hún einlægt ver-
ið að tala, án þess að hún vissi af því. Nú
var það svo eðlilegt að hún grátbændi og ógn-
aði, til þess að reyna að frelsa það sem henni
var hjartkærast. — Gefðu mér hann, gefðu mér
hann, mælti hún. Þú vei7t ekki hversu hann
er mér dýrmætur og hjartfólginn; þú veizt ekki
hversu mjög eg þarfnast hans. Aðrar konur
eiga svo mikið; þær eiga auðæfi, þær eiga
menn og mörg börn, þær eiga tígulega hesta
og múlasna, sem bera skeljar á aktygjunum og
rósaskraut á beizlunum. F*egar þær leggjast til
svefns, eru þær saddar og ánægðar; þær bera
skrautlegan búning og heyra öfundina hvfsla
aftan við sig hvar sem þær fara.
Ljónið leit aftur út í fjarskann með drambi
og fyrirlitningu, fálátt og dreymandi. Sobilia
talaði með æ meiri ákafa, og jiagnaði við og
við til þess að leggja áherslu á orðin með lát-
bragði sínu.
» — Eg hefi líka þekt aðra æfi; þá hló eg
og var glöð, því að eg átti hraustan og hug-
prúðan mann. En þrælmenni deyddi hann.
Síðan hefi eg ekki hugsað um annað en að
hefna mín á honum. Eg hefi spunnið dag og
nótt, og fingur mínir eru orðnir harðir og gljá-
andi eins og fjöl, líttu á! — Snæidan suðar í
sífellu, og eg hugsa einlagt svo með sjálfri
mér: Ef þessi þráður heldur, þá get eg ein-
hverntíma komið fram því sem eg vil — en
ef hann slitnar, þá deyr sonur minn! Hefnd,
hefnd! heyrirðu það! — Hvað vilja menn ann-
að en hefnd?«
Ljónið leit niður fyrir sig aftur, en augna-