Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Side 17

LJÓNIÐ.
257
mátti hann koma. En —nei! Henni varð sam-
stundis litið í stóru svörtu augun drengsins
síns, sem voru nú miklu svartari en vanalega,
vegna hræðslunnar og undrunarinnar; og þau
mintu hana á önnur augu, sem voru brostin
fyrir löngu, og hún mintist alls þess, sem hún
hafði hugsað og sagt í sturlun sinni. Hún
mátti ekki gráta; hún hafði ekki grátið þá,
hún hafði ekki grátið í langan tíma; en hún
átti gleði og sigurvon, sem nú var vissari en
nokkru sinni áður. Hún horfði fast í augu
drengsins, en þau urðu stór og djúp og vitur-
*eSi og brann eldur úr þeim.
— Þú heyrðir hvað eg sagði við ljónið,
Orlandó, og þú skilur að það gaf mér þig
aftur þess vegna.
Drengurinn skildi það og augu hans urðu
harðúðleg eins og augu móður hans.
Bilia, hrópuðu menn úr gluggunum, Bilía,
hvar hefurðu verið? sástu ljónið?
Sabilia reigði höfuðið. — Það var búíð að
taka barnið mitt, en eg tók það frá því aftur.
Það liggur þar ennþá. Hví skríðið .þið í fel-
ur af hræðslu, þegar kona hefir þorað að fara
til þess?
Hún hélt áfram eftir mannlausum götun-
um, sigri hrósandi, og allir horfðu undrandi á
hana. Og henni fanst hún vera meiri en nokk-
ur drotning, er hún gekk þarna háleit og djörf,
með barnið sitt í fanginu. Pegar hún kom að
húsi Pela, leit hún aftur til hliðar. Fólkið
stóð þar við gluggann á sama stað og
horfði á hana, en það hló ekki, þegar hún
sneri barninu að því og lét það horfa á það.
— Líttu á, Orlandó, þarna eru þau! — og
fjögur augu, sem tindruðu einkennilega af
gleði og sigurvissu, litu til þeirra með leiftr-
andi augnaráði. Fólkið vissi ekki vel hvað
komið hafði fyrir, en hafði óljóst hugboð um
einhverja hættu sem yfir þeim vofði.
Sobilia hélt enn áfram heimleiðis. og svar-
aði spurningunum sem rigndi yfir hana á all-
ar hliðar; karlmennirnir fóru að skammast sín
fyrir hræðslu sína, og héldu fund til þess að
ráðgast um hvað gera skyldi. Loks uppgötv-
uðu menn það, að það var hægt að læsa
öllum hliðum að San Michele torginu. Pá
rénaði hræðslan og menn tóku til framkvæmd-
anna. (Niðurlag.)
Nikulás Fiéchi.
Einhverju sinni, þegar þjóðþingið stóð yfir
á stjórnarbyltingatímunum í Frakklandi, kom
maður einn út úr þingsalnum og gekk út á
strætið; hann var í heiðbláum frakka með mis-
litt um hálsinn, í ljósbrúnu silkivesti, í gulum
linbrókum, hvítum silkisokkum og hringjuskóm;
hann hafði uppsett hárið með dúfnavængalagi
og féll það niður í písk að aftan, hann bar
kringlóttan hatt á höfði. Hann gekk stillilega
og alvarlega inn í Montorgueilstrætið. Hann
virtist allgöfuglegur á að sjá innanum skrílinn,
sem var þar á götunni, og var heldur illa til
fara. Hann var ekki eiginlega fríður sínum,
ennið var afturkembt, hann varkinnfiskasoginn,
en þó hraustlegur í andliti, augun hvöss og
blágrá, og engin hreifing á neinum vöðva í
andlitinu. Skyldi þessum manni vera hægt að
brosa ? Pað var ekki Iíklegt, en það bar mað-
urinn með sér, að mikið var í hann spunnið.
Pótt magur væri, var hann svo vel og snyrti-
lega búinn, að hann lét taka eftir sér, og það
í meira lagi. Og það þektu hann líka allir,
dygðarmanninn og ráðvendishetjuna hann Maxi-
milian Róbespjerre, vin þjóðarinnar, en sumir
hvísluðu það reyndar á milli sín að hann væri
bæði valdaþjófur og ofbeldismaður — en það
fór ekki hátt. Pað voru allir ofhræddir við
hann til þess. Hann skálmaði nú eftir stræt-
inu, og horfði inn í hvert skot og hverja smugu,
en skríllinn hörfaði frá honum og heilsaði hon-
um með lotningu. Hann hélt áfram eftir göt-
unni, þangað til hann kom að þverslá einni
með taug í. Taugin lá að bakarabúð einni,
33