Nýjar kvöldvökur - 01.08.1916, Blaðsíða 31

í LESTINNI.
223
að í lestinni. Mannkösin, sem áður hafði ver-
>ð stkvik og suðandi, Iá nú út af hreifingar-
laus og þögul; aðeins brjóslin sáust bifast við
andardráttinn og stöku sinnum heyrðist Iágt
uml og svefnhrotur.
Það logaði á þremur Ijóskerum f lestinni.
Sigurlaug ein lá vakandi í fleti sínu og gat
cinhvernvegin ekki sofnað. Hugsanir hennar
yoru á óvenjumiklu flökti ur einu í annað, og
hún var við og við að opna augun og renna
Þeim til kaupamannsins sunnlenzka, sem hafði
tekfð sér bólfestu rétt við hliðina á henni, ekki
*engra frá henni en svo, að hún gat hæglega
se'lzt til hans með hendinni. Þar lá hann stein-
s°fandi á regnkápunni sinni, með hnakkinn
Undir höfðinu, og ofan á sér hafði hann brek-
®n'ð, sem hún sjálf hafði léð honum; hattinn
Var hann með á höfðinu.
Henni flaug margt í hug:
~~ Birður hét hann, — karlmannlegur og
Vel vaxinn, — með dökt efrivararskegg, —
hvað hatturinn fór honum vel, — undireins
hafði hann borið blak af aumingja karlinum
honum Jóni, sem engan átti að, og sett ofan
1 v'ð strákinn hann Stjána, — og svo tekið hana
sJálfa fyrír ráðskonu á leiðinni! Sei, sei, já,
apður var einstaklega myndarlegur og prúður
•^aður og eitthvað svo góður í sér.
Hún fór að hugsa aftur í tímann og rifjaði
UPP margar erfiðar og þungar stundir, þegar
Un hafði verið vinnukona f misjöfnum vistum
J* leiðinlegum húsbaendum, eða þá lausakona,
Sem fleytti fram lífinu á því, sem til féllst;
Se>nustu árin hafði hún líka altaf verið hálflasin
ððruhvoru, og þó gat hún varla gcrtsérgrein
ynr> hvernig því var háttað. Pað var einhver
Þreytuslekja með svima, og hún fékk svo oft
jartslátt og andþrengsli, jafnvel alveg upp úr
UrrU; stundum fanst henni hún vera hrædd
eitthvað, sem hún vissi ekkert hvað var,
°8 fór þá að gráta út af einstæðingsskap sín-
um.
Ekki hafði æfin verið viðburðarík. Ham-
nSÍan hafði aldrei broSað við henni, og raun-
ar ekki heldur yglt sig við henni. Statlsystur
hennar frá æskuárunum voru allar giftar. Flest-
ar þeirra voru fátækar og áttu erfiðar ástæður,
það vissi hún vel, en þær höfðu þó heimilið,
manninn og börnin um að hugsa, og þurftu
ekki að hrekjast ur einum stað f annan. Ekki
höfðu karlmennirnir verið að Ieita ráðahags við
hana, engir nema þessi halti skósmiður í Hafn-
arfirði, sem var nýbúinn að missa konuna frá
þrem ungum börnutn og var í standandi vand-
ræðum að sjá fyrir heimilinu. Og þó hafði
hún verið í vafa um, hverju hún skyldi svara;
það var svo sem ekki fyrir miklu að gangast,
þar eð tnaðurinn var bæði óálitlegur og blá-
fátækur, en hver vissi hvort henni mundi nokk-
urntíma bjóðast annar, og hvað átti hún þá að
gera? Hún var búin að brjóta heilann um þetta
f hálfan mánuð, þegar Finna spákona rakst inn
til hennar, — eins og send frá himnum, og lagði
fyrir hana spil. Fyrst framan af sá Finna ekki
neitt sérlega merkilegt í spilunum, en svo slædd-
ist spaðagosinn alt í einu inn í spilin og var
eftir það á sífeldu flökti í kringum tígulsjöið,
spilið hennar sjálfrar. Pá hafði Finna deplað
öðru auganu og sagt:
»Sei, sei, átti eg ekki á von! Þarna er manns-
efnið þitt tilvonandi, heillin mín góð, og gerir
ekki boð á undan sér. Mér sýnist hann vera
svarthærður, pilturinn, og eg er ekki frá þvf,
að hann sé efnaður.«
Svo hafði hún boðið Finnu að drekka hjá
sér kaffi, og Finna hafði lesið í bollann hennar
á eftir.
»Oáðu að piltinum mínum, Finna,« hafði
hún sagt.
»Eg sé hann, heillin,« hafði Finna sagt,
hann er stór maður með efrivararskegg og hatt.
Eg held líka að hann sé með danska skó.«
Svo hafði hún kvatt Finnu með kossi og
gefið henni tvo tíeyringa fyrir spádóminn.
— Svarthærður með efrivararskegg? Nei.
Valdi skósmiður var ljóshærður og hérumbil
alveg skegglaus.
— Efnaður? Pað var Valdi ekki.
— Með hatt og danska skó? Valdi var
vanalega með derhúfu og skórnir hans voru