Nýjar kvöldvökur - 01.08.1916, Blaðsíða 6

198 NYJAR KVÖLDVÖKUR
ardýrsins, sem hafði fallið í þá sprungu, er
myndaðist í jarðskjálftanum — hver mundi svo
verða til þess að hugsa til konunnar, sem skil-
in var við mann sinn? Hjá heldra fólkinu grær
ótrúlega fljótt yfir þau atvik, sem mönnum þykir
óvfðkunnanlegt að halda á lofti.
í búningsherberginu logaði á lampanum
framan við stóra spegilinn. Frá hvíta postu-
línsofninum, sem aðeins einstöku sinnum var
hitaður upp á þessum tíma árs, lagði þægileg-
an yl um herbergið og bjarmann af eldinum
lagði út í gegnum gatið á látúnshurðinni fram
á gólfábreiðuna. Og inn í þetta þægilega og
notalega heimkynni kom nú barónsfrúin í síð-
asta sinni. Blóðið þaut um æðar henni eins
og hún hefði sótthita og móða var fyrir aug-
unum; og nú átti hún að fara að búa sig til
brottferðar. Hún lét herbergisþernuna fara og
lokaði dyrunum út að súlnagöngunum.
Hún staðnæmdist við opinn “gluggann og
horfði út í garðinn, þar sem stóru trén svign-
uðu eins og puntstrá undan heljarafli stormsins
— hún hristi ósjálfrátt höfuðið — hún átti að
takast ferð á hendur í þessu óveðri, og það
nú, þegar komið var langt fram á kvöld. Hún
vildi ekki láta bera hið minsta á því, er hún
yfirgæfi Schönwerth, svo enginn gæti sagt um,
hvenær i>ún hefði lagt af stað.
Hún lokaði glugganum og dró niður glugga-
tjöldin — þá heyrðist ait í einu gengið hratt
gegnum næsta herbergi fyrir framan og svo
var þrifið í handfangið snögglega, en »bláa
stofan« var lokuð. Líana tók báðum höndun-
um til hjartans, því henni fanst það ætla að
springa — Mainan stóð fyrir framan dyrnar og
krafðist inngöngu . . . En hún vildi ekki, þó
hún ætti lífið að leysa enn, einu sinni standa
andspænis honum .... Hann hafði brotið af
sér alla undanlátssemi frá hennar hlið.
»Ljúktu upp, Júlíana,« sagði hann með
skipandi rödd og barði hranalega á hurðina.
Hann endurtók skipun sína tvisvar og Iamdi
um leið enn harkalegar á hurðina, svo heyrði
hún, að iiann sneri við og opnaði hurðina að
stóra súinaganginum — hún tók eftir því, að
dyrunum var ekki lokað aftur. Hún þóttist því
vita, að Mainan hefði þotið burt í bræði sinni.
Hún stundi þungan og sneri aftur til bún-
ingsherbergisins — en því var hún að gráta? —
Hún blygðaðist sín fyrir þessi tár. Hún birgði
andlitið í höndum sér, eins og hún byggist
við að einhver háðfugl gæti gægst inn og séð
í hvílíku sálarstríði hún átti. — Hún gat nú
ekki lengur Iogið að sjálfri sér. Ef að hann
hefði nú komið inn, hefði hún ekki getað stilt
sig um að segja: »Eg fer, en eg veit að eg
get aldrei gleymt þér . . . « Og hvílíkur sig-
ur hefði það ekki verið fyrir þennan ástríðu-
ríka mann! Engin kona var nógu staðföst til
að geta staðist hann. Jafnvel sú kona, sem hann
hafði svívirt og misboðið og sölsað undir sig
til að svala hefnd sinni á annari, sem hann þó
enn hafði óstjórnlega ást á, jafnvel hún, sem
hann hafði veitt nafn sitt, en var þó í raun
og veru ekki annað en barnfóstra á heimili
hans, hefði nú fleygt þeim vopnunum, er hún
hún hafði varist með og slitið af sér öll bönd
ins meyjarlega velsæmis, til að geta sagt við
hann: »Eg get aldrei gleymt þér« .. . En svo
var guði fyrir að þakka, að hann var nú far-
inn. Og hann sá ekki þennan sigur, er hann
átti aldrei að verða áskynja um.
Hún opnaði gimsteinaskrínið enn þá einu
sinni og bar alt sem í þvf var saman við skrána
yfir það; hún aðgætti einnig peningastrangana
í skrifborðinu, hvort þeir væru allir; hún hafði
aldrei hróflað við þeim. Síðan lét hún báða
lyklana ofan í kistil, sem hún innsiglaði og
skrifaði utan á til Mainans. Rað voru því nær
liðnir tveir tímar þegar hún var búin að ganga
frá þessu öllu. Hún lyfti upp gluggaskýlunni
og sá að orðið var koldimt úti; birtuna frá
lampanum að baki hennar lagði langt út á
steinlagða flötina fyrir utan og glytti þar i ótal
forarpolla, sem óveðrið skóf upp þegar hvöss-
ustu byljina rak á. Pað var nú hætt að rigna,
en vindurinn hvein og hamaðist, ýlfraði og
öskraði eins og hann hefði vilst í stóru súlna-
göngunum, komist þar í kreppu og vildi nú
hefna stn á blómagarðinum.