Nýjar kvöldvökur - 01.07.1917, Síða 9

TENGDADÓTTIRIN.
151
þessu herbergi, sem hann hafði dvalið svo oft
í áður og talað við frændkonu sína þá um
ýmisleg skemtleg og fræðandi málefni og í
þeirri vissu von, að hún mundi verða kona
sín.
Alt í einu stóð hann upp og kvaddi.
Elísabet gekk með honum út í næsta her-
bergi. Staðnæmdist hún þar augliti til aug-
litis við hann og sagði:
»Pú ert sá eini maður, Hermann, sem
hefir gilda ástæðu til þess að vera reiður
við mig. Eg er hræddur um að eg geti aldrei
bætt fyrir þær misgerðir, er eg hefi gert
þér.« '
Hann tók svo fast með hendinni um stól-
bakið, er hann studdist við, að knúarnir hvítn-
uðu.
»Þú skalt ekki bera neitt hugarangur mín
vagna,« sagði hann. »Maðurinn lifir ekki ein-
göngu fyrir ^sjálfan sig, hann lifir einnig fyrir
meðbræður sína. Eg hygg að það sé nóg fyr-
ir mig að starfa í heiminum.*
»Já, það veit eg,« sagði Eiísabet. »Eg veit,
að lífsstarf þitt mun verða háleitt og göfugt
og mun auka farsæld margra manna. En eg
hefi dregið þig á tálar og mig mun ávalt iðra
þess. Pú áttir betra skilið af mér en að eg
léti þig bíða eftir mér árum saman og launa
þér svo á þennan hátt.«
Hattur hans datt á gólfið, en hann tók
hann ekki upp. Hann tók með hendinni um
ennið og eftir dálitla stund sagði hann;
»Maður megnar ekki sjálfur að kveikja ást-
ina frekar en sjálft lífið. Pað ér ekkert sem
eg get ámælt þér fyrir. Vertu sæl, Elísabet, og
líði þér ávalt vel.«
Hún hafði sett sig niður og hann Iaut nið-
ur að henni og lýsti þjáningin sér greinilega í
svip hans. Þeim var báðum Ijóst, að þelta var
í síðasta sinni, sem þau töluðu um þessi mál-
efni og að framvegis mundu þau mjög sjaldan
eða aldrei hittast.
Loks tók hann hönd hennar og kysti hana
heitum kossi og fór svo brott.
Elísabet sat lengi, er hann var farinn, og
var að hugsa um, hvernig lífinu væri farið.
Eins manns hamingja gæti verið orsök þess að
annar maður yrði eða teldi sig vera gæfu og
gleðisnauðan alt sitt líf. Og henni duttu í
hug orð þau, er Gunther hafði sagt við hana,
er hún sagði honum frá trúlofun sinni, að nú
væri hún ánægð og hamingjusöm, en sá mundi
tími koma, að hún yrði að greiða fult gjald
fyrir þessar sælustundir?
Elísabet stóð upp og strauk með hendínni
yfir ennið. Gúnther hafði opnað hurðina og
gékk í gegnum herbergið. Hann var klæddur
veiðimannabúningi og hélt á byssunni í hend-
inni.
»Þú ert svo eirðarlaus. Gúnther,« sagði
hún brosandi. »í gær varstu að sigla út á
sjó og nú ætlarðu á veiðar út í skóg.«
Gúnther yfti öxlum opnaði gluggann og
kallaði á veiðihundinn.
»Eg sá ljómandi fallegt rádýr í skógirium,«
sagði hann. »Eg ætla að skjóta það, svo þú
getir gætt gestum þínum á kjöti þess í brúð-
kaupi þínu.«
Pað var satt sem Elísabet sagði, að Gúnther
var mjög eirðarlaus um þessar mundir. Hon-
um mislíkaði að Margrét skyldi hafa liðsint
Lútke, er hann leitaði til hennar. Honum gramd-
ist einnig, að hún krafðist þess, að hann skyldi
leggja meiri rækt við búskapinn. — Auk þess
blygðaðist hann sín fyrir framkomu sína gagn-
vart frú von Massow í rústunum, þegar þrumu-
veðrið skall á þau. Hann blygðaðist sín ekki ein-
göngu sökum þess, að hún hafði vísað hon-
um á bug, en samvizka hans sagði honum að
hann væri trygðabundinn annari konu og
hann gerði henni órétt með því að leitast við
að ná ástum frú von Massow.
Hann gekk í hægðum sínum gegnum
skóginn og velti þessu öllu fyrir sér. Alt í
einu hrökk hann við og Ieit um öxl. Létti-
vagn lítill hafði ekið á eftir honum, án þess
að hann veitti því eftirtekt, og hafði nú
náð honum. Og nú var kailað á hann með
nafni.