Nýjar kvöldvökur - 01.07.1917, Síða 28

170
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Reinert hengdi upp frakkann sinn, sneri
'sér síðan að ráðskonunni og sagði alvarlega
og kuldalega:
»Þér hljótið að vera gengin af göflunum,
góða jómfrú Hansen.« Og þegar kerling setti
upp hundshaus og glenti upp ginið, og ætl-
aði heldur en ekki að fara að malda í móinn,
þá þaggaði hann niður í henni og hélt áfram:
»F*ér hljótið að vera gengin af göflunum.
— Já, þér verðið að fyrirgefa, að eg er ekki
eins sléttmáll, eins og þér kynnuð að óska, en
eg fæ ekki betur séð, en eg hafi fylstu ástæðu
til að segja það. Hefi eg komið heim síðan
klukkan 7?«
»Já, það veit sá sem alt veit,« sagði kerl-
ingi og var nú heldur en ekki farið að þykna
í henni.
»Nei, nú gránar gamanið! Haldið þér að
eg sé fullur eða vitlaus?« Reinert var farinn
að reiðast þvaðri kerlingar. Gömlu konunni
var nú líka farið að hitna og svaraði því af
miklum þjósti:
»Eg veit ekki hvað að yður gengur, en
víst er um það, að fyrir hálfri slundu komuð
þér heim. Rér hringduð — Já, þér verðið að
fyrirgefa, að eg segi sannleikann afdráttarlaust,
— voruð ekki með sjálfum yður. Pér sögð-
uð það sama og nú, að þér hefðuð gleymt
lyklunum. Síðan fóruð þér inn og skömmu
síðar heyrði eg að þér fóruð út aftur. Er
það mögulegt að þér munið ekki eftir þessu?«
Jakob Reynert stóð um hríð hreyfingarlaus
og starði á ráðskonu sína með opnum munni,
eins og hann átti vanda til, þegar eitthvað
vakti undrun hans. Loks sagði hann brosandi:
»Góða jómfrú Hansen, yður hlýtur að hafa
dreymt þetta?«
Jómfrúin varð eldrauð í framan af reiði,
og fór nú að losna um málbeinið á henni.
»Nei, nú skal eg segja yður eitt, hr. Rei-
nert. Þér eruð svo ósvífinn — —«
Reinert fór að hlæja, og við það sljákkaði
dálítið í kerlu. »Pá er að eins um tvo mögu-
leika að ræða,« sagði hann ofboð rólega.
»Annað hvort okkar hlýtur að vera brjálað.«
Alt í einu hrökk hann við. »Hver grefill-
inn!« hrópaði hann. »Hér héfir líklega verið
annað verra á seiði. Já, þarna kemur það!
Pað hefir verið þjófur, sem þér hleyptuð inn.
Skiljið þér það, jómfrú Hansen, — þjófur?«
Svo þaut hann inn í stofuna, umhverfði
öllum hlutum og skoðaði í hvern krók og
kima. Par var alt i röð og reglu. Hið
dýrmæta blýantsmyndasafn hans var órót-
að. Skrifborðið hafði ekki verið brotið
upp. Lyklana fann hann í vasa á buxunum,
sem hann hafði farið úr um daginn og látið
á rúmið. Peningahirsla hans, sem raunar hafði
fremur lítið gull að geyma, var ósnert. í stuttu
máli: Þar sáust engin vegsummerki, er styrkt
gætu grun hans.
Jómfrúin þóttist nú víst vita, að einhver
dularfull vera hefði beitt hana brögðum. Fékk
hún eigi dulið ótta sinn, en hélt sig alt af í
námunda við húsbónda sinn og hristist eins
og strá í vindi. Bjóst hún fastlega Við því,
að vera þessi mundi óðara en varði brjótast
fram úr einhverju fylgsni og ráðast á annað
hvort þeirra.
Hún var búin að gleyma því, að komu-
maður hlaut að vera farinn, þar sem hún hafði
heyrt, þegar útihurðin skall í lás á hæla
honum.
»Setjist þér!« sagði Reinart í skipunar rómi.
Hann ásetti sér að nota það vald, sem hann
hafði fengið yfir kerlingunni. Gæti hann auð-
mýkt hana til muna, var vonandi að hún þyrði
ekki að snúa að honum ranghvfirfunni næstu
vikuna. Annars virtist honum jómfrúin ekki
eiga betra skilið, þar sem hún hafði hleypt
ókunnum manni inn í herbergi hans og Iátið
ginnast eins og þurs.
Hann gekk að hornskápnum, tók þar krist-
alsflöskur og tvö glös, helti í þau portvíni og
skipaði jómfrúnni að drekka.
Kerling var svo aumingjaleg, að honum
gekst hugur við. »Pér hafið gott af að hressa
yður dálítið,« sagði hann og röddin varð þýðari.
»Eða svo er því farið með mig að minsta
kosti.« Svo drakk hann úr glasinu í einum