Nýjar kvöldvökur - 01.07.1917, Síða 33

UMSKIFTINOURINN.
175
og sagði hægt og rólega: »Heyrið þér nú,
maður minn! Haldið þér ekki að yður væri
hollast að verða á braut héðan hið bráðasta.
Pér sjáið, að eg hefi Iesið yður ofan í kjölinn.
Skilið lyklunum, sem þér auðsjáanlega hafið
látið búa til heimildarlaust. Eg geri mig á-
nægðan með það. Mun yður sjálfum hollara
að Iögreglan verði ekki látin skerast í málið.«
Jakob Reinart brosti og svaraði eins rólega
og ekkert hefði ískorist: »Pér eruð ekki með
öllum mjalla. Haldið þér að yður takist að
hræða mig? Nei, nú eigum við eftir að spjalla
saman um eitt og annað. Ha-hæ! Loksins
náði eg þó í yður.«
Hann komst alt í einu í svo gott skap.
Honum fanst eins og létt væri af sér fargi,
þegar hann sá hvernig í öllu lá. Þetta var
maður — lifandi maður, sem af einhverjum
óþektum ástæðum hafði tekist á hendur að
Iátast vera Jakob Reinert. Rað gat að vísu
verið töluvert óþægilegt að verða fyrir slíku,
en hvað var það á móli hinu, að ganga með
þá hugmynd í höfðinu, að maður ætti í höggi
við eitthvert yfirnáttúrlegt afl, eða — vera orð-
inn geggjaður? Jú, víst var um það, að þetta
var lifandi maður, 'það lagði af honum megna
tóbakslykt. Ekki reykja andarnir. Ó, hve þetta
voru gleðileg málalok!
Ókunni maðurinn horfði Iengi á hann og
lék hæðnisbros um varir hans. Síðan mælti
hann ofur kuldalega: *• Fyrirgefið að eg spyr
aftur. Rér hafið ekki svarað mér enn þá.
Hver eruð þér og hvert er erindi yðar? Atin-
ars þarf eg ekki að spyrja. Framkoma yðar
skýrir málið til hlýtar. Segið mér aðeins nafn
yðar. Mig fýsir að heyra það.«
»F*ér hafið stolið nafni mínu,« sagði Jakob
reiðulega. »Eg heiti Jakob Reinert.«
»Svo-o! Og ef til vill eruð þér líka skáld?«
»Já, svo er það. En hverskonar maður
eruð þér?«
»Hlustið nú á mig,« sagði ókunni maður-
inn, og svipurinn varð ógnandi. »Hættum nú
öllum skrípaleik. Gerið svo vel að fá mér
lyklana og hypjið yður síðan burt. Ef þér far-
ið ekki með góðu, neyðist eg til að henda
yður út.«
Reinert lét hótanir þessar eins og vind um
eyrun þjóta. Hann treysti afli sínu og fimi og
var hvergi hræddur. Það leið heldur ekki á löngu
áður en aðkomumaður réðist á hann og tókust
með þeim ákafar sviftingar. Kom það brátt í
Jjós, að þeir voru mjög jafnir að afli og fim-
Ieika. Varð því viðureignin langvinn og hin
ákafasta. Barst leikurinn víða um stofuna, og
fylgdu hótanir og illyrði af beggja hálfu.
Loks tók ókunna manninum að leiðast þóf
þelta. Sleit hann sig þá Iausan með snöggu
viðbragði, hörfaði aftur á bak, dró upp skamm-
bissu og miðaði á Jakob. Gerðist þetta í svo
skjótri svipan, að Jakob fékk ekki aftrað því.
»Sjáum nú til, ungi maður,« mælti hann
brosandi og var sigurhreimur í röddinni, »nú
vona eg, að þér gerið mér þá ánægju, að setj-
ast þarna á stólinn.*
Reinert sá að ráðlegast var að hlýða.
Ókunni maðurinn gekk afiur á bak að
skrifborðinu, miðaði byssunni með hægri hendi
en greip símtólið með hinni vinstri og bað
um samband við lögreglustjóra; að því fengnu
skýrði hann frá, að hann hefði handsamað
þjóf í herbergi sínu og kvaðst albúinn að gæta
hans þar til honum kæmi mannhjálp.
Jakob gat engri vörn komið fyrir sig;
hann var sem höggdofa af undrun. Ressi
maður, sem vafalaust hafði stolið ýmsu frá hon-
um, gerðist svo djarfur að kalla lögregluliðið
til hjálpar. Hvílík firn !
Regar mótstöðumaður Jakobs hafði lokið
símtalinu, settist hann niður gegnt honum og
fór að spjalla um hitt og þetta einkar glaðlega,
eins og ekkert hefði í skorist. F*ó gætti hann
þess vel, að hafa byssuna til taks ef á þyrfti
að halda.
»F*að hryggir mig,« mælti hann, »að þurfa
að gera þetta að dómsmáli.*
»F*að er verst fyrir sjálfan yður,« sagði
Jakob þurlega.
»Eg skil yður ekki, ungi maður,« svaraði
hinn. »Þér hafið tapað leiknum og nú eru