Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Page 4

218
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
efi á, að þetta var hans fótatak, og fótatakið
nálgaðist, og nú var barið að dyrum hjá henni.
»Kom inn,« kallaði hún, en hún varð sjálf
skelkuð, er hún heyrði sig segja það, því
röddin var nálega hljómlaus. Svo lagði hún
hendina á borðið og studdist við það, og nú
var dyratjöldunum slegið til hliðar, og maður
hennar kom inn í herbergið.
Hann sá, að hún reikaði á fótum, og hann
greip hægindastól og flutti til hennar, og sett-
ist hún í hann. Því næst þögðu þau bæði
langa stund.
Loks gekk Giinther til hennar og sagði
lágt:
»Margrét, við þurfum ekki að koma með
neinar skýringar; ef þú vissir um þjáningar
mínar síðan þú veiktist, mundir þú strax fyrir-
gefa mér.«
Hún svaraði engu. Eftir iitla stund sagði
hann lágt og var málrómurinn mjög viðkvæm-
ur og blíður.
»Sál þín, Margrét, er hrein og óflekkuð,
svo mér er ekki ljóst, hvernig eg á að tala
við þig um og skýra fyrir þér það sálarástand,
sem maðurinn kemst í, er freistingarnar verða
á vegi hans. Mér dettur heldur ekki í hug
að afsaka mig eða fegra mál mitt. Eg vil að-
eins leitast við að gera þér skiljanlegt, hvers-
vegna eg hefi lent í þessari villu.«
Varð nú þögn nokkra hríð. Loks sagði
Margrét með fullkoininni þykkju :
»Ætlarðu ekki að halda áfram — mér mundi
þykja mjög gaman að heyra áframhald sögunn-
ar.«
Brosi brá fyrir á andliti Gúnthers, en hvarf
strax aftur.
»Kæra barn,« sagði hann blíðlega, »hvers-
vegna lætur þú eins og þér standi á sama um
þetta? Heldur þú, að eg sjái ekki gegnum
grímuna? Lofaðu mér nú að skýra frá öllu eins
og það er, svo þessi misskilningur hverfi og
tii þess, að við getum notið lífsins saman
eftir þennan langa skilnað.«
En er Margértheyrði þetta, spratt hún á fætur
og sagði:
»F*ú talar um, að við skulum njóta lífsins
saman. Pað getum við aldrei framar. Fyrir
okkur liggur ekki annað en losna hvort við
annað sem allra fyrst. Sú einasta ósk, sem
í huga mínum býr, er skilnaður, og eg óska,
að hann gerist svo fljótt sem hægt er.«
Retta kom Gúnther svo óvænt og hafði
svo mikil áhrif á hann, að hann hrökk nokkur
skref aftur á bak.
»Svo þetta kom þér óvænt?« sagði hún
og glotti háðslega. »Rú hefir auðvitað talið
sjálfsagt, að eg mundi falla þér til fóta og kyssa
á hönd þina, fyrir að vera svo lítillátur að tala
við mig? Nei, Gúnther, þar skjátlaðist þér.
Nú fyrst er mér orðið ljóst, að þú hefir aldrei
elskað mig. Þegar þú þóttist elska mig, voru
það aðeins dullungar úr þér. Eg var ekki
cins og aðrar konur, sem þú hafðir kynst og
svo datt þér í hug að kvongast mér. Rað
var bæði nýtt og frumlegt hjá þér. Ef til vill
hefir það aðeins verið af því, að þú vissir
að móður þinni og ættingjum mundi vera það
á móti skapi, og hjónabandið gaf þér þá tilefni
til baráttu við ættfólkið, og hér var ágætt
tækifæri til þess að bera glæsilegan sigur úr
býtum, sem þú svo gast gortað af seinna. Eg
hefi smásaman kynst skapferli þínu, Gúnther,
og ástæðum til verka þinna.«
Meðan Margrét talaði, stóð Gúnther kyr
og horfði á hana með aðdáun, sem honum
var ekki hægt að dylja. Relta var ckki góða
barnið, sem hann hafði þekt, og sem ekki
gerði annað en gráta, andvarpa og biðja. Petta
var kona, sem hafði verið móðguð og heimtar
bætur fyrir glataða sálarrósemi. Hafði hann
ekki óskað þess, að kona sín væri þannig,
vormorguninn þegar hami gekk að eiga Mar-
grétu? Hún hafði brugðist vonum hans, hún
hafði ávalt verið eins og barn. En nú þegar
hún stóð andspænis honum með leiftrandi
augum og reiðisvip á andlitinu, af því að á
hluta hennar hafði verið gert og réttur hennar
fyrir borð borinn, þá fanst honum, að draum-
ar sínir rætast og jafnvel meira en það, þvf
honum hefði aldrei dotlið í hug, að hann