Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Page 9

TENGDADÓTTIRIN.
223
kunnugt um misklíð þá, er var á milli Giint-
hers og Margrétar, og sem aldrei mundi jafn-
ast. — Það var þá satt, að það gat komið
fram misskilningur, sem ekki var hægt að leið-
rétta milli karlsogkonu.sem elskuðu hvort annað.
Henni datt í hug það, sem Giinther hafði sagt
við hina á trúlofunardegi hennar. Gat það
skeð, að slíkur misskilningur kæmi upp á millj
hennar og Willys? Elísabet hrylti við að hugsa
til þess og lokaði augunum. Nei, það mátti
aldrei koma fyrir, að nokkur rændi hana ást
hans. Meðan hún orkaði, skyldi hún vernda
ást hans.
Nokkrum dögum síðar var Margrétu tilkyn
að Steinhausen hershöfðingi og frú hans lang-
að til þess að heilsa upp á hana. Hún hafði
ekki séð hershöfðingjafrúna síðan um haustið
í veitingahúsinu og voru, þær endurminningar
Margrétu ekki gleðiefni. Kom hun til að sjá
hvern árangur verk sín höfðu haft? Hún kom,
ef til vill, í þeim tilgangi að reyna að láta
Gúnther flækjast í ástarbrelluneti sínu? En
nú varð hún að taka á móti henni og reyna
að láta líta svo út, sem ekkert hefði í skorist.
• Viljið þér láta gestina fara inn í stóra sal-
inn,c sagði hún við þjóninn. »En heyrið þér,
er hvorki Elísabet né greifafrúin heima?«
»F*ær eru ekki heima. Rær óku yfir að
»Clausthal.«
»Jæja, eg skal strax korna.«
Ressi fáu spor til gestastofunnar voru Mar-
grétu þungbær. En þegar hún opnaði dyrnar,
þá fór fyrir henni eins og hermanninum, sem
er angistar og kvíðafullur, þangað til hann er
kominn á vígvöllinn. Hún heilsaði hershöfð-
ingjanum og frú hans eins og gömlum kunn-
ingjum, sem hún ekki hafði séð lengi, ósk-
aði þeim til hantingju með hjónabandið og
spurði þau, hvernig þau hefðu skemt sér á
Ítalíu.
»Það sem gleður mig mest,« sagði hers-
höfðingjafrúin, »er að eg er komin heim aftur.
Það er hreinasta þrælavinna að fara úr einu
listaverkasafninu í annað og svo að verða að
koma í hverja kirkju. Og svo þessi matur, sem
maður fær; mig hryllir við honum, er eg hugsa
til hans.«
»En svo er náítúrufegurðin,* sagði Mar-
grét, »Eg vissi, að þér hlökkuðuð svo mikið til
þessarar ferðar. Eg vona, að hún hafi eigi
brugðist vonum yðar.
»Rér vitið,« sagði Edith og brosti kuldalega,
»að lífið stendur ekki ávalt við það, sem
það hefir lofað. Maður verður ávalt fyrir
vonbrigðum af því, og þá verður maður
að bæta sér það á einn eða annan hátt.«
í þessum svifum voru dyrnar opnaðar og
Gúnther kom inn. Hann var alveg nýkominn
heim, og hann var enn þá með keyrið í hend-
inni. Fyrst horfði 'nann undrandi frá einum
til annars. Svo hneigði hann sig fyrir Edith
og gekk því næst til hershöfðingjans og heils-
aði honuni.
Hershöfðingjafrúin skifti litum, er Gúnther
kom inn, en hún náði sér brátt aftur og fór
að tala við Margrétu. Rví næst sneri hún sér
að Gúuther og sagði hlæjandi:
»Við höfum heyrt allskonar sögur um yður,
herra greifi,« sagði hún. »Einn daginn eruð þér
í ríkisþinginu og berjist þar eins og hetja fyrir
velferðarmálum ættjarðarinnar, og daginn effir
eruð þér kominn heim og eruð þá farinn að
plægja akra yðar og sá í þá. Er þetta sann-
leilcur?*
»F*að er alveg rétt, hershöfðingjafrú,« sagði
hann.
»F)esskonar störf áttu ekki við yður í gamla
daga, ef eg man rétt,« sagði Edith.
»En eg hef líka tekið mér mikið fram,
náðuga frú,« sagði hann. »Og þegar alt breyt-
ist kringum mann, þá verður maður að haga
sér eftir því, og breyta skoðunum sínum.«
Edith beit á vörina og svaraði ekki. Hers-
höfðinginn var staðinn upp og genginn yfir í
hinn enda salsins og horfði þar á nokkur mál-
verk. Margrét stóð nú einnig upp og gekk
til hans. Gúnther horfði eftir henni, er hún
gekk yfir gólfið, og hann undraðist, hve róleg
hún var, og hann dáðist að því sálarþreki, er
hún sýndi, og hann dáðist að framkomu henn-