Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Side 12

226
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Já, hún ,hvað vera mjög veik,« sagði mad-
dama Wessel. »Doktor Jessien sagði í gær, að
hún mundi ekki lifa lengi úr þessu.«
Jæja,« sagði síra Dossow, »þá er víst
ekki hægt að álasa mér fyrir það, þótt eg
fari til hennar, einkanlega fyrst síra Friedemann
er ekki heima.«
»Ætlar presturinn að fara íil hennar,« sagði
maddama Wessel, »til hennar, sem ávalt
hefir talað illa um prestinn en flaðrað eins og
hundur upp um síra Friedemann? Ef eg væri
í yðar sporum, mundi eg hvergi fara.«
»Pá er það gott, að þér eruð ekki eg,
maddama Wessel,« sagði presturinn vingjarn-
lega. Rví næst kvaddi hann og hélt af stað.
Maddama Wessel stóð og horfði á eftir
honum þangað til hann var horfinn, þá sneri
hún sér að Elísabet og sagði:
»Nú fer hann, náðuga frú, til eins af þess-
um meinsærismönum, sem hafa gert honum
alt ilt, sem þeir gátu. Ef hann er ekki engill
í mannsmynd, þá eru þeir ekki til.«
XXII. KAPÍTULI.
Eftir því sem tímar liðu, fjarlægðust þau
Oúnther og kona hans hvort annað meira og
meira. Margrét var oft að hugsa um að fara
til síra Dossow og tala við hann, en henni
fanst sig bresta hugrekki til þess. Henni fanst
hann mundi geta lesið sínar leyndustu hug-
renningar eins og í opinni bók. Henni fanst,
að fyrsta spurning hans mundi verða, hversvegna
hún gæti ekki lengur haft yfir þessi orð í bæn-
inni: Fyrirgef oss vorar skuldir, svo sem vér
og fyrirgefum vorum skuldunautum.
Svo fór hún aftur að hlusta á síra Friede-
mann. Að vísu hafði hún óbeit á mörgu í
fari hans, en henni fanst vera svo margt satt
og rétt í því, sem hann sagði, að henni fanst
ánægja af að hlusta á hann. Hún hafði líka
reynsluna fyrir sér í því, að jörðin er eymda-
dalur, þar sem hvorki er gleði eða von um
gleði.
Einu sinni haföi hún farið til þess að hlusta
á síðdegisguðsþjónustu í jómfrúklaustrinu.
Skömmu eftir að hún var farin að heiman, kom
Oúnther heim. Hafði hann síðustu vikuna
verið á »Dobernheim,« strax og hann kom
heim, fór hann inn til móður sinnar og systur
og það voru honum mikil vonbrigði, er Mar-
grét var þar ekki.
Skömmu síðar gekk greifafrúin úl, og Elísa-
bet sagði honum, hvar Margrét væri.
»Hún fer miklu oftar í kirkju íil sira Friede-
manns nú en hún var vön áður.« sagði Elísabet.
»Eg er hrædd um, að það hafi ekki góð áhrif
á hana. Gætir þú ekki, Gúnther, fengið hana til
þess að hætta því?«
Hann hló kuldahlátur.
»Eg,« sagði hann. »Nú er þig vist farið
að dreyma. En þú og tengdafaðir þinn ættu
að reyna það.«
Elísabet hristi höfuðið og sagði:
»Hann lcom hingað einu sinni í vetur og
síðan lítur út fyrir hún sneiði hjá honum. Og
ef eg fer að tala um hann, þá ansar hún mér
varla. Eg er hræddur um, að hún muni fara
að forðast mig, ef eg el oftar á því við hana
að tala við hann.
»Pað skaltu ekki eiga á hættu,« sagði
Gúnther. »Síst af öllu vildi eg, að hún glat-
aði því trausti, sein hún ber til þín. Hún á
ekki ofmarga vini samt.« Hann þagnaði alt í
einu og fór að ganga um gólf.
»Hvenær byrjar guðsþjónustan í klaustrinu ?«
spurði hann skömmu síðar.
»Klukkan sjö.«
»Pá get eg komið nógu snemma til þess að
ná í seinni blessunina,« sagði hann og hringdi
á ökumanniun.
»En Gúnther ætlar þú sjálfur . . . ?«
»Já, hvesrvegna skyldi eg ekki fara þangað?«
»En heldurðu ekki að Margrét muni álíta
það móðgun, að þú komir á samkomur til
þeirra, þú, sem ert maður trúlaus og dregur
enga dul áþað?«
Gúnther ypti öxlum og sagði:
»Pá verð eg að eiga það á hættu. Eg get