Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Page 13

TENGDADÓTTIRIN.
227
ekki látið það viðgangast, að hún stofni and-
legri veiferð sinni i hættu, án þess að reyna
að minsta kosti til þess að aftra því.«
Presturinn hafði nálega lokið ræðu sinni,
er Giinther kom inn í kirkjuna, og vakti koma
hans mikla eftirtekt. Margrét sá hann einnig
strax og hann kom inn. »Hvað gat hafa gersi,«
hugsaði hún. Af hverju kom hann? Hafði citt-
hvert slys viljað til í höllinni eða heima hjá
móður hennar? Hún horfði á hann með ang-
ist og kvíða. Nei, það var ómögulegt, að hann
flytti nein sorgartíðindi. Hann leit út alveg eins
og hann átti vanda til. En af hverju var hann
þá þangað kominn?
Síra Friedemann þurkaði svitann af enni sér
og endaði ræðu sína með innihaldslausri mælgi,
er átti að vera lof um guðdóminn. Gúnther
virtist það hlægilegt, en sjá mátti á svip margra,
að þeir urðu hrærðir í huga af þessu orðagjálfri
prestsins.
Söfnuðurinn fór nú að tínast út úr kirkj-
unni. Tvær hálfvaxnar telpur, sem ekki höfðu
litið af Gúnther frá því hann kom inn í kirkj-
una, fóru nú að tala saman um hann.
»Sástu Randau greifa, Adelía?* spurði önn-
ur þeirra stallsystur sína, sem var lítil, lagleg,
bláeygð stúlka. »Hann er enn fallegri og karl-
mannlegri, þegar maður sér hann á fæti, held-
ur en þegar hann er ríðandi. Sýnist þér hann
ekki líkjast einum af riddurum Walter Scotts?*
»Jú, það sýnist mér. — En sástu konuna
hans? Hún er jafnvel enn fallegri.«
»En hvað þau hljóta að vera hamingjusöm,*
sagði sú, sem fyrst hafði talað. En svo þagn-
aði hún alt í einu, því rétt við hlið hennar í
kirkjudyrunum stóð Gúnther. Henni varð svo
bylt við, að hún misti sálmabókina, sem hún
hélt á. Greifinn tók hana upp og rétti henni
hana. Stúlkan varð blóðrauð í andliti, sagði
eitthvað, sem ekki skildist, en átti að vera þakk-
laiti og flýtti sér burtu. En Gúnther leit varla
við henni, en gekk til konu sinnar og leiddi
hana út úr kirkjunni að vagninum, sem beið
fyrir utan dyrnar og hjálpaði henni upp í hann
°g settist við hlið hennar. Þegar hestarnir fóru
af stað, teygði Margrét sig út úr vagninum og
horfði á stallsysturnar, sem höfðu verið að tala
saman um Gúntherí kirkjunni og nú horfðuundr-
andi á eftir vagninum.
»Að hverju ertu að gæta?« spurði maður
hennar.
»Eg er að horfa á ungu stúlkuna, sem misti
sálmabókina sína í kirkjunni. Hún sagði, að þú
líktíst riddurum Walter Scotts.«
»Það er heiður tyrir mig,« sagði Gúnther
hálf utan við sig, og þar með var samtalið á
enda.
Pað var farið að skyggja. Tunglið var að
koma upp, og það var farið að koma náttfall
á jörðina. Ekkert hljóð heyrðist nema hófadyn-
ur hestanna.
Margrét var að hugsa um, hvers vegna
Gúnther hefði komið til kirkju og hún var svo
niðursokkin í að hugsa um þetta, að hún hrökk
við, þegar Gúnter spurði hana, er þau áttu
skamt ófarið til »Wolsau«, hvort hún vildi eigi
stíga út úr vagninum og ganga það sem eftir
væri leiðarinnar.
• Veðrið er svo gott,« sagði hann. »Við
getum gengið gangstíginn. Eg þarf að tala
nokkur orð við þig.«
Margrét horfði á hann undrandi og steig þeg-
jandi út úr vagninum. Gúntherbað ökumanninn
aka heim, en þau sneru inn á stiginn.
»Pað er dimt hér,« sagði hann, »viltu ekki
styðja þig við handlegg minn?«
Hún ypti öxlum og smeygði svo vinstri
handlegg sínum undir hægri handlegg hans.
Var það ímyndun hennar eða titraði handlegg-
ur lians, er hún tók utan um hann? Hún leit
í andlit honum. — Hann tók af sér hattinn og
strauk hendinni um ennið.
»í kvöld ætla eg að eiga það á hættu, að
missa alt traust þitt og virðingu, ef hún er
nokkur eftir, og tala við þig um trúmál,«
sagði hann.
»Þú veist,« svaraði Magrét, »að skoðanir
okkar á þeim málum, eru gersamlega ólíkar.
Eg hygg að skynsamlegast sé að hreifa ekki
við því.« 29*