Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Side 14

228
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
j-Rað vildi eg Iíka helst,« sagði hann, »það
get eg fullvissað þig um. En eg tel það skyldu
mína að vara þig við þessum síra Friede-
mann. Eg hefi aldrei viljað hafa áhrif á trú-
arskoðanir þínar, en þú verður að gæta þín,
Margrét, fyrir þessum bænagerðum. Rú þekk-
ir ekki hættuna. Skynsemi þín og dómgreind
Iamast smámsaman. Sérðu ekki að þetta eilífa
bænahald stuðlar að því að kæfa niður hjá
manninum alt sjáifstætt sálarlíf og sjálfstæðar
hugsanir? Eg fæ ekki skilið, hvernig þér get-
ur geðjast að þessu.«
»Eg vissi, að þetta mundi koma,« sagði
Margrét. En mér finst þú ættir að lofa mér
að halda trú minni. Hún er nú það einasta,
sem eg á.<
Gunther beit á jaxlinn og horfði upp í
kvöldhimininn, sem var alsettur stjörnum.
»Af hverju hlustarðu ekki á séra Dossow ?«
spurði hann eftir dálitla stund. »Hann hefir
notað alt sitt Ianga líf til þess að reyna að
komast að réttri niðurstöðu um tilveru lífsins,
og hann heldur fast við sannfæringu sína. Ef
þú hlustaðir á hann, Margrét, þá mundi hann
ekki vera að spyrja þig um, hvaðá hugmynd-
þú gerir þér um guð og annað líf. Hann
mundi ekki krefjast annars en kristilegs hug-
arfars, trúar og kærleika.*
Hún krepti ósjálfrátt hnefana. Rað var ein-
mitt þetta, sem hún óttaðist, það var einmitt
þessvegna, að hún forðaðist gamla prestinn
en hlustaði á síra Friedemann, sem ekki Iagði
fyrir hana þesskonar samvisku spurningar.
»Eg fæ ekki skilið, hversvegna eg á að
hlusta á síra Dossow,« sagði hún loks með
ákafa. »Rú sem gerir gys að öllu og efast
um alt og trúir engu sjálfur. f raun og veru
finst þér kenning hans vera jafn heimskuleg
og kenning. síra Friedemanns.«
»Nei,« svaraði Gúnther alvarlega »Pað
geri eg ekki. Enda þótt eg persónulega trúi
ekki á ódauðleika einstaklingsins, og aðeins
álíti hinn mikla alheimskraft — hvort sem hann
er kallaður guð eða náttúrulögmál — eilíft,
þá get eg þessvegna ekki gert lítið úr sann-
færingu manns eins og síra Dossow. Hann hef-
ir alia sína æfi leitast við að finna sann-
leikaun, og það sama hefi eg gert, og eg virði
hann ekki minna fyrir það, þó hann hafi kom-
ist að annari niðurstöðu en eg.«
»Eg fæ ekki séð, að eg þessvegna verði
að hælta að hlusta á síra Friedemann,« svar-
aði Margrét, »en af því þér er þetta mjög mik-
ið áhugamál, þá skal eg hafa aðvaranir þínar
f huga. Ef til vill er það rétt hjá þér, að eg
hugsi of mikið um eilífðarmálin. Ressi heim-
ur á ef til vill eftir að veita mér mörg nyt-
samleg gæði, ef eg aðeins hefi þolinmæðitil að
bíða og grípa tækifærið þegar það gefst.«
Gúnther varð fölur í andliti. Hann dró
þungt andann. Hvað meinti hún með þessu
— nei — það var ómögulegt.
»Eg skil ekki við hvað þú átt, Margrét,«
sagði hann.
Mér er óskiljanlegt, hvernig þú færð ekki
skilið jafn einfalt mál,« sagði hún. »Við þurf-
um ekki að láta þessi vonbrigði, sem við höf-
um orðið fyrir, eyðileggja alla okkar æfi. Með
hverjum degi berumst við nær frelsinu — þeg-
ar við erum Iaus allra mála, hvort við annað,
og með frelsinu koma nýjar vonir og nýjir
möguleikar:*
Gúnther gekk alveg til hennar, og hann
var orðinn svo reiður, að hann vissi ekki hvað
hann sagði.
»Rú skalt fá frelsi þitt,« sagði hann, »og
þú skalt verða Iaus við nærveru mína, sem
er þér svo ógeðfeld. En þann mann, sem
lítur þig ástaraugum og vill gera þig að konu
sinni, skýt eg eins og óðan hund.«
Margrét reyndi að brosa.
»Retta er sjálfsagt stórlæti,« sagði hún
»Sú kona, sem einu sinni hefir notið þess
vafasama heiðurs að heita greifafrú Randau, má
ekki gifta sig að nýju, þótt hún vilji. En þú
þarft ekki að vera hræddur um, að eg muni
gifta mig aftur. Sú reynsla, sem eg hefi feng-
ið í sambúðinni við þig, hefir haft þau áhrif
á mig, að eg hefi enga löngun til þess að
giftast aftur.«