Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Síða 18

232
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
að eitthvað var, sem olli Margrétu ógleði, en
hún hugði það vera sorg yfir missi barnsins,
og það sár mundi tíminn best græða.
Rannig liðu sex vikur. Margrétu langaði
til þess að fara heim til »Wolsau« aftur, en
aldrei varð neitt úr þvi húii legði af stað.
Svo kom bréf frá Elísabet. Hún skrifaði, að
Willy mundi koma heim í byrjun nóvembermán.
og hún bað Margrétu um að koma, sem fyrst
heim, svo þær gætu verið saman dálítinn tíma
áður en Elísabet færi burt frá »Wolsau«. Einnig
skrifaði Elísabet, að »Wolsau« gæti nú ekki án
Margrétar verið. Þar væru öll herbergi full
afgestum, því veiðarnar stóðu þá yfir, og svo
væri fæðingardagur gömlu greifafrúarinnar bráð-
um. Átti þá að vera veisla mikil á »Wolsau«
og dansleikur. Elísabet hafði ávalt verið frem-
ur fráhverf dansleikjum og veislum og tilhögun
allri þar á. Bað hún því Margrétu nú um að
koma og hafa forsagnir á þessu öllu.
Regar Margrét hafði fengið bréf þetta ákvað
hún að halda heim til »Wolsau«. Hún skrif-
aði Elísabet strax og sagði henni, að hún
mundi koma næsta dag, og daginn eftir lagði
hún af stað heim til »Wolsau«.
Fæðingardagur gömlu greifafrúarinnar var
ellefta nóvember. Margrét hafði í mörgu að
snúast næstu dagana á undan til þess að und-
irbúa alt. En nú var öllum undirbúningi loks
lokið og gestirnir farnir að koma, og tóku þau
Gunther og Margrét á móti þeim í stóra saln-
um.
Flestir voru gestirnir aðalsmann þar úr ná-
grenninu og liðsforingjar úr borginni. Einnig
var doktor Jessien þar og vakti hann eftirtekt að
vanda. Síðast koinu Steinhausen hershöfðingi
og frú hans.
Margrét hafði sjaldan verið jafnfögur og
þetta kvöld. Hún hafði nú alveg náð sér eft-
ir veikindin. Áður hafði hún verið heldur
grönn, en nú hafði hún þreknast svo, að hún
samsvaraði sér mætavel. Hún var að allra
dómi fegursta konan í gildi þessu. En það
var ekki eingöngu fegurð hennar og þokki,
sem stuðlaði að því, að mönnum féll hún
vel í geð. Öll framkoma hennar, sem var lát-
laus og blátt áfram, stuðlaði einnig að því.
Margrét hafði lært margt þennan tíma, sem
hún hafði verið gift,. og hún kunni að færa sér
það í nyt.
Ávalt var heill skari af karlmönnum í
kringum hana, og dansmiði hennar var útskrif-
aður og allra augu fylgdu hinni fögru greifa-
frú í dansinum.
Engum þótti þó Margrét jafntilkomumikil
og Gunther. Hann hafði varla augun af henni,
en hann þorði ekki að koma nálægt henni.
Enginn veitti því eftirtekt nema Edith von Stein-
hausen. Hún sá strax hvernig öllu var far-
ið og hún gaf nákvæmar gætur að þeim.
Hún veitti því einnig eftirtekt, að Margrét
fór inn í persneska herbergið, og að Gunther
skömmu síðar gekk þangað inn. Sat hún þá
á tali, við einn hágöfugan herra úr borginni,
sem er að spyrja hana um ferð hennar til Ítalíu,
og langaði hana mjög til þess að losna við hann.
Margrét hafði sett sig á einn legubekkinn
inni í persneska herberginu Hallaði hún sér
aftur á bak og lokaði augunum.
»Er þér ilt?« var alt í einu sagt við hlið
hennar.
Hún leit upp.
Rað var Gunther, sem stóð við hlið
hennar.
»Rað gengur ekkert að mér,« sagði hún
»Eg er aðeins þreytt.« Svo sagði hún litlu
seinna:
»Pú hefir enn ekki sagt mér, hvort þú
ert ánægður með tilhögun mína á veislunni.
Hvernig líkar þér hún?«
»Ágætlega,« sagði hann, »og allir Iofa þig
fyrir hana. En hvar hefir þú fengið þessi
fallegu blóm? Við höfum engin blóm, sem
eru svona falleg.«
«F*au hefi eg fengið að heiman. Garðyrk-
jumaður móður minnar hefir sent mér þau.
Flest þeirra erú blóm jurta, sem eg hefi sjálf
gróðursett fyrir löngu. Eg hafi ávalt verið
heppin.«