Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Síða 23

KYNJALYFIÐ.
237
konungi þegar frá þessu hugboði sínu, enda
fanst honum eins mikið til um vitsmuni herra
síns og hreysti.
í fjarveru barónsins höfðu þeir atburðir orð-
ið í tjaldi „konungs, sem alls eigi gátu samrýmst
þessum síðustu ágiskunum herra Tómasar.
Konungurinn, sem að eðlisfari var mjög
bráðlátur, og það kom nú enn greinilegar í Ijós
í veikindum hans, varð brátt óþolinmóður eftir
að baróninn hafði yfirgefið hann og þótti hon-
um tefjast helzt til lengi. Hann fann þá upp
á því, þegar honum fanst biðin óbærileg, að
senda eftir Leópardriddaranum, og hugsaði sér
að fá að heyra af hans eigin vörum, í hvaða
erindagjörðum hann hefði tekist ferð þá á hend-
ur, sem hann var nýkominn úr, og hver atvik
urðu til þess, að arabiski læknirinn slóst í för
með honum til herbúðanna.
Skotski riddarinn hlýddi boði konungs og
og kom þegar í tjald hans. Framkoma hans
og fas bar vitni um, að hann mundi vanur að
umgangast þjóðhöfðingja. Konungur hafði eng-
in náin kynni haft af lionum, þótt Kenneth ridd-
ari hefði aldrei vanrækt að mæta við hirð hans
við hátíðleg tækifæri, þegar allir aðalsmenn og
riddarar voru velkomnir. Konungur horfði
hvast á riddarann, þegar hann nálgaðist hvílu
hans. Kenneth heilsaði og kraup á kné, en
reisti sig brátt aftur og staðnæmdist frammi
fyrir konungi með lotningu en engri auðmýkt.
»Nafn þitt er Kenneth og ertu kendur við
Leópard. Hver sló þig til riddara?« spurði
konungur.
Vilhjálmur Love, Skota konungur.*
»Verðugur að veita öðrum heiðursmerki; og
það er líka veitt þeim, sem fyllilega er þess
verður, þar sem þú átt hlut að máli. Vér höf-
um séð þig sækja fram með hreysti og harð-
fengi, þar sem auðsæ hælta var á ferðum, og
að oss var eigi ókunnugt um verðleika þína
mundir þú fyrir Iöngu haf komist að raun um,
ef þú hefðir ekki á annan hátt sýnt dramb og
fífldirfsku, svo verðlaun fyrir hreysti þína hafa
gengið upp í fyrirgefningu fyrir slíkar yfirsjónir.
Hvað segir þú svo um þetta?«
Kenneth reyndi að svara, en það varð ekk-
ert úr því, því það truflaði hann algerlega, að
hin hvössu fálkaaugu konungs virtust að sjá í
gegnum huga hans og sál, og hann varð að
kannast við, að ást hans stefndi of hátt.
»Og þó,« hélt konungur áfram, »enda þótt
hermaðurinn eigi að sýna hlýðni og lénsmað-
urinn virðingu fyrir lénsherranum, þá höfum
vér þó freistingu til gagnvart hraustum riddara,
að loka augununi fyrir stærri yfirsjón en þeirri,
að hafa hund, jafnvel þótt vér höfum bannað
slfkt.«
Um leið og konungur mælti þetta horfði
hann fast á riddarann, og hann hló með sjálf-
um sér, þegar hann tók eftir því, að vandræða-
svipurinn hvarf af riddaranum við þessi síð-
ustu orð hans.
»Ef yðar hátign leyfir mér að láta skoðun
mína afdráttarlaust í !jós,« sagði riddarinn, »þá
er hún sú, að þér í þessu máli ættuð að vera
mildur og tilhliðrunarsamur við okkur fátæka
skotska riddara. Við erum langt frá heimilum
vorum og höfum litlar tekjur og getum því
ekki framfleytt okkur eins vel og hinir ríku
ensku aðalsmenn, sem alstaðar hafa Iánstraust.
Ef við, við og við, getum haft þá ánægju, að fá
nokkuð af þurkuðu kjöti með byggkökunum
okkar og ætijurtum, erum vér því betur færir
um að gefa Saracenum stór högg vel úti látin,
þegar til orustu kernur.*
Leyfi mitt er heldur ekki nauðsynlegt í þetta
sinn, því Tómas barón af Gilslandi, sem fer
með umboð mitt í þessu efni, hefir þegar leyft
þér að fara á veiðar með hund og fálka.«
»Einungis með hund, yðar hátign; en veit-
ist mér leyfi til — «
»Útrætt um þetta mál,« greip konungur
fram í. »Pað var eiginlega ekki um dýraveið-
ar, sem eg ætlaði að tala við þig. — Eg óska
eftir af þínum eigin munni að fá að heyra
í hvaða erindum og af hverjum þú varstsend-
ur til eyðimerkurinnar við hafið dauða og
Engaddi?«
»Eg fór eftir skipun frá höfðingjunum í hinu
helga krossfararráði.«