Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Síða 30

244
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
orðum, voru þeir komnir út þangað, þar sem
nokkrir sveinar biðu þeirra með hesta þeirra,
sem voru farnir að ókyrrast. Konráð greifi
kom með þá tillögu, að hann og stórmeistar-
inn skyldu ganga heim til tjalda sinna, því
veðrið væri yndislegt, en senda sveinana með
hestana í hestaréttina. Stórmeistarinn félst þeg-
ar á þetta, og síðan héldu þessir höfðingjar
leiðar sinnar á fæti. Með þegjandi samkomu-
lagi völdu þeir veginn út undir víggirðingun-
um, þar sem engir voru á ferð nema varðmenn
á stöku stað.
Um stund töluðu þeir um hernaðarhorfurnar
og víggirðingarnar, sem verið var að dunda
við að tryggja. Pessar umræður hættu þó
brátt, því það voru önnur mál, sem menn þess-
ir hugsuðu meira um. Peir þögðu svo nokkra
stund, þangað til greifinn snéri sér að stór-
meistaranum, horfði á hann og mælti: »Mig
Iangar til að biðja yður eins, æruverðugi herra,
geti það samrýmst við hreysti yðar og heilag-
leik, þá lyftið um stund hinni dökku grímu,
sem þér berið og talið í einlægni og grímu-
laust við góðan vin.«
Templaraherrann svaraði glottandi: »Pað eru
til ljósar grímur eins og dökkar, sem hylja
hina sönnu andlitsdrætti engu síður en þær, sem
þér nefnduð.*
»Pað kann að vera eitthvað hæft í því,«
sagði greifinn um Ieið og hann strauk sig yfir
andlitið. »Nú hefi eg strokið af mér skýluna,
og það vona eg einnig að þér gerið, og svo
vil eg spyrja yður, hvaða endalok haldið þér
að þessi krossferð fái, og hvaða hagsmuni haldið
þér að regla yðar fái upp úr öllu saman.«
»Yður virðist annara um, að eg láti í Ijósi
hugsanir mínar, en að skýra frá yðar eigin hugs-
unum. Eigi að síður skal eg svara yður með
líkingu, er eg hefi heyrt eftir tyrkneskum ein-
búa: Einu sinni bað bóndi nokkur himininn
um regn og bæn hans var uppfylt, en bóndi
kvartaði, af því að honum fanst ekki regnið
nógu mikið. Til að hegna honutn fyrir van-
þakklæti hans lét Allah koma svo mikið regn,
að Evfratfljótið flóði yfir bakka sína, svo vatnið
eyðilagði akra bóndans og allar eignir hans.
Pað varð honum þannig til glötunar, að óskir
hans voru uppfyltar.«
»Spekingsleg líking,« sagði Konráð greifi.
»En það verð eg að ségja, að mig hefði gilt
einu, þótt hafið hefði gleypt allan þorra þessa
vesturlanda hers, sem hingað hefir verið stefnt.
Hinir kristnu aðalsmenn, sem hér voru fyrir,
leifarnar af Jórsalaríkinu kristna, hefðu þá verið
betur farnir. Við mundum þá með lillum liðs-
auka hafa getað samið heiðarlegan frið við
Saladín soldán og fengið ýms hlunnindi; en
þegar við eins og nú ætlum okkur að ná full-
um yfirráðum yfir Gyðingalandi og reka ófrið-
inn, þar til aðrir hvorir eru gjörsamlega sigr-
aðir, er engin von til að Saladín verði vægur
í samningum, verði hann sigurvegarinn, sem
allar líkur eru til, eða Ieyfi nokkrum okkar að
eiga óðal eða furstadæmi hér í landi.«
»Pað er ekki ómögulegt að þessir fífldjörfu
krossfarar vinni sigur og reisi aftur krossinn
hjá borgarhliðum Jórsala.«
»Hvaða hagsmuni hefði regla Templara-
herranna svo. sem af því eða Konráð greifi af
Montserrat ?«
»Ef til vill þér, sem kynnuð að verða kon-
ungur í Jórsalariki.«
»Pað væri glæsilegt nafn og mikið í munni;
en valdalaus yrði sá höfðingi, sem krossfararnir
mundu setja yfir Jórsali, ef þeim yrði sigurs
auðið, sem eg hefi eigi hina minstu von um,
en ef Ríkarður fær heilsuna aftur og vinnur
Jórsali, munu kröfur annara til yfirráða þar
verða meira metnar.«
»Eg verð að kannast við, að þér talið nú
í fullri einlægni. Pað kunna ef til vill að vera
fleiri, sem hafa þessa skoðun, en fæstir þeirra
mundu segja það ótvírætt, að þeir teldu óheppi-
legt að Jórsalaríki yrði endurreist, en kysu held-
ur að fá yfirráð yfir einhverjum brotum af hinu
hrunda ríki. Fyrir slíkum mönnum vakir eitt-
hvað svipað og eigingjörnum strandþjófum,
sem enga tilraun vilja gera til að bjarga góðu
skipi, en óska heldur að það strandi, svo þeir
geti rænt það og rúið.«