Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Síða 31

KVNJALYFIÐ.
145
íPér ætlið þó vænti eg ekki að hafa þetta
eftir mér,« sagði greifinn áhyggjufullur. »En væri
yður alvara að kæra mig fyrir þessa skoðun,
mundi eg neita slíkri ákæru, en skora yður á
hólm og í þeim leik óttast eg hvorki yður né
nokkurn annan Templaraherra.«
i>Verið eigi svona viðkvæmur og tortrygg-
inn, því eg sver það við hið helga musteri,
sem regla vor hefir skuldbundið sig til að verja,
að eg mun dylja þetta leyndarmál yðar eins
og ærlegum samherja sómir.«
»Hvaða musteri er það, sem þér sverjið
við,« spurði greifinn með hæðnisglotti. »Er það
við musteri það, sem Salómon konungur lét
byggja, eða er það loftkastali sá, sem sagt er
að þið Templarar talið svo mikið um á hinum
leynilegu ráðstefnum ykkar, og sem lítil von er
um að nokkurntíma verði til.«
Stórmeistarinn leit illilega til greifans, en
svaraði þó stillilega: »Við hvaða musteri sem
eg sver, megið þér vera vissir um, að eiður
minn er helgur. En eg efast um, að þér verð-
ið bundinn með jafnhelgum eiði.«
»F*á sver eg yður trúskap,« sagði greifinn
hlæjandi, »við krónu þá, sem eg vona að breyt-
ist í eitthvað betra, áður en ófriði þessum lík-
ur. Sameiginlegir hagsmunir sameina oss, herra
stórmeistari. Pví okkur hlýtur báðum að vera
það Ijóst, að ef þetta krossfararráð nær aftur
Jórsölum og skipar þar konung eftir sínum geð-
þótta, þá verður það hvorki reglu yðar eða
mér til nokkurs frama.«
Peir tóku nú að tala saman í einlægni, og
greifinn fór að gera nánari grein fyrir sínu læ-
vísa áformi, sem stefndi að því að fá því til
leiðar komið, að hætt væri við að stefna hern-
um til Jórsala, en hinsvegar samið við soldán
að láta hann sjálfan og, að því er hann nú
sagði, Teinplararegluna fá mikiisverð réttindi þar
í Iandi. Hann bygði vonina um að þetta mundi
lánast á því, að krossfarar höfðingjarnir væru
svo ósamþykkir innbyrðis.
»F*ér talið hyggindalega, herra greifi, og eg
er í hjarta mínu á sömu skoðun. En við verð-
um að fara gætilega. Filip Frakkajöfur er eigi
einasta spekingur að viti, heldur er hann jafn-
framt ofurhugi og hreystimenni, þegar því er
að skifta.«
»F*að er satt, en því hægra er að fá hann
til þess að hverfa frá þessari herferð, sem hann
í fljótræði, eftir hvatningu aðalsins, hljóp á sig
að lofa að taka þátt í. Nú sér hann, að Rík-
arður sölsar undir sig allan heiður fararinnar,
ef eitthvað vinst, þvf er hann orðinn öfund-
sjúkur, og nú vill hann draga sig út úr spilinu,
þar sem hann sér, að hann er að eyða kröft-
uin ríkisins, en engin von um að hann vinni
nokkuð í aðra hönd.«
»En hertoginn af Austurríki, hvað segir
hann ?« spurði stórmeistarinn.
»Ó hertoginn, hégómagirni hans og þrek-
Ieysi kemur honum að sömu niðurstöðu og vits-
munirnir ieiða Frakklands konung. Honum finst
hann lítilsvirtur, af því allir, og það jafnvel
hans eigin söngvarar, lofa Ríkarð konung, sem
hann bæði óttast og hatar, og sem hann fegin
vildi að hefði ekki nema smán og lítilsvirðingu
af þessum leiðangri. En því erum við að
skeggræða um þetta fram og aftur. F*ér vitið
það sjálfur, að öllum þjóðhöfðingjum í ráðinu,
að einum undan teknum, er mjög ríkt í huga
að fá samið frið við soldán.«
»Petta er rétt ályktað af yður, og það þarf
ekki skarpa sjón til þess að sjá það. En lyftið
nú skýlunni lítið eitt hærra, og segið mér, hvers
vegna þið einmitt völduð þennan norður Eng-
lending eða Skota, eða hvað sem þessi Leópard-
riddari nú er nefndur, til þess að fara með
friðarskilmála ráðsins?«
»F*að voru stjórnmálahyggindi, sem því réðu,«
svaraði þessi ítalski greifi. »Fyrst og fremst
var eigi ólíklegt, að Saladin bæri fult svo mik-
ið traust til hans og annara, þar sem hann er
Breti og fylgir hersveit Ríkarðar konungs, og í
öðru lagi þótti ekki líklegt, að þessi Skoti yrði
kallaður fyrir Ríkarð konung, þegar hann kæmi
aftur, bæði vegna þess, að hann er Skoti, en
horn í síðu þeirra hafa þeir, sem standa kon-