Nýjar kvöldvökur - 01.10.1917, Page 33

KYNJALYFIÐ.
247
fram,« tautaði hann, meðan hann horfði í átt-
ina, þar sem hann síðast hafði séð stórmeistar-
ann hverfa. »En hver gæti líka trúað því, að
þessi alvörugefni og hátíðlegi klerkur, sem
eingöngu þykist hugsa um reglu sína vilji
minn eiginn vegsauka. Pað var einlægur vilji
minn að stöðva þannan galda krossfararleiðang-
ur, en eg dirfðist eigi einusinni að hugsa til
auðveldustu aðferðarinnar til að koma því til
leiðar, sem þessi viljasterki klerkur hikaði eigi
við að benda á, og þó er það ef til vill örugg-
asta meðalið.«
Greifinn var truflaður í þessum hugsunum
með því að hrópað var hárri röddu í nánd
við hann:
»Munið eftir gröfinni helgu.«
Hrópið kom frá hermanni er stóð á verði
skamt frá; og þessi áskorunar orð voru tekin
upp af öllum varðmönnunum við útvígi kross-
fararhersins. Að hrópa þessi orð á ákveðnum
tímum var skylda allra varðmannanna. Átti
það að sýna, að herinn mintist þess, hver til-
gangur leiðangursins var og varðmennirnir
væru vel vakandi. Konráð greifa var vel kunn-
ugt um þessa siðvenju og honum hafði
aldréi fundist það snerta sig illa fyr en nú.
En í þetta sinn var það í óþægilegri andstöðu
við hugsanir hans og ráðagerðir. Honum fanst
það eins og rödd frá himni, sem varaði hann
við þeim ódáðaverkum eða Iymskubrögðum,
sem hann var að hugsa um að fremja.«
Hann horfði flóttalega í kringum sig, ó-
ráðinn í hvaða brögðum hann ætti að beita
til þess að koma fram þeim fyrirætlunum, sem
hann gæti búist við, að hann sjálfur hefði upp
úr einhverja vegtillu.
Honum varð þá litið á herfána Englands,'
sem breiddi úr sér á hárri stöng í svölum
kvöldblænum á hæð einni þar skamt frá. Fetta
var hæsta hæðin á herbúðasvæðinu og lá
nálægt miðju þess. Hæðina kendu Englend-
ingar við hinn heilaga Georg; og fáni Eng-
lands blakti þar ofar öllum hermannatjöldum
og hreysum, sem tákn þess og tilkynning, að
Ríkarður Englandskonungur væri aðalforingi
krossfararhersins.*
Snarráður maður og glöggur eins og Kon-
ráð greifi var, er sjaldan lengi að átta sig á
hlutunum og sjá leik á borði. Jafnskjótt og
hann sá fánann, kom honum nokkuð í hug, sem
hratt brott allri óvissu um, hvað hann ætti að
gera til að koma ár sinni sem best fyrir borð.
Hann skundaði til tjalda sinna kvikur f
spori, eins og sá sem gert hefir sínar áætlanir
oger ráðinn í að koma einhverju til framkvæmda
hið bráðasta.
Hann gekk þegar til hvílu ánægður með
sjálfan sig, meðan þessi lífsregla var stöðugt
að vefjast í huga hans: »Menn verða að
reyna hættuminni meðulin, áður en gripið er
til örþrifaráða.«
»Á morgun er eg boðinn til hertogans
af Austuríki, og þá mun eg reyna að hleypa
ærlega í þeirn heimskingja, en varpa frá mér
hinu fúlmannlega ráði Templaraherrans.
(Meira.)
Eftir árstíðum.
Árni: »Ert þú með þeim, sem vilja fara að
brenna öll lík ?«
Bjarni: »Tja, það fer nú eftir árstíðum. Sjáðu,
á veturna í kuldanum getur það verið bæði nota-
legt og hentugt þegar klakahöggið er sem mest.
En á sumrin er það hreint og beint andstyggilegt.«
A. Berðu svo mikið traust til mín, að þú þor-
ir að lána mér tíu krónur?«
B. Já, góði vin, og meiren það. En eg er fast-
ráðinn í því að Iáta hvorugt af hendi, hvorki krón-
urnar né traustið.
Tortryggni.
A: (sætkendur) »Elsku vinur, hafi eg nokkurn
tíma skammað þig út, t. d. kallað þig lygara, svik-
ara, svín og varmenni og haft um þig fleiri ill orð,
þá tek eg nú öll þau illyrði aftur, sem ótöluð og
óverðskulduð, elsku vin.«
B: (ókendur) »Hættu alveg að taka þennan ó-
þverra aftur, því þú gerir það eigi til annars, en að
geta hent þessum þokka í mig aftur, þegar þér þykir
við mig.«