Nýjar kvöldvökur - 01.04.1946, Blaðsíða 7

N. Kv.
GRÆNU BOLLARNIR
53
Neville heim til hennar, en það var drjúg-
ur spölur. Þar heima tók rnóðir hennar á
móti okkur; hún var öldruð ekkja og grét
gleðitárum, þegar eg skilaði henni heim
einkadótturinni, sem hún sá ekki sólina
fyrir, og hún ætlaði aldrei að hætta að þakka
mér og blessa mig fyrir þessa sjálfsögðu
hjálp við dótturina. — Læknirinn, sem sótt-
ur var, gaf þann úrskurð, að sjúklingurinn
væri ekki í neinni hættu, en samt gat eg ekki
látíð hjá líða að koma þar við daginn eftir
dl þess að forvitnast um líðan ungfrú Ne-
ville.
Kynningin, sem byrjað hafði á þennan
hátt, varð bráðlega að einlægri vináttu. Eg
hafði aldrei kynnzt menntaðri og viðfelldn-
ari konum en þeim mæðgum, eða neinum,
sem af jafnlitlum efnum kunnu að skapa
eins notalegt heimili og þær höfðu gert
þarna á fjórðu hæð í lélegu leiguhúsi. Eg
komst á snoðir um, að NeviLle ofursti liafði
þekkt föður minn, Sir Armine Bracken-
bury. En þá var ofurstinn dáinn, og eitt-
hvert glæfrafyrirtæki, sem liann ltafði trúað
eignum konu sinnar fyrir., hafði gert fjöl-
skylcluna gjaldþrota. Frú Nevill.e sagði mér
í einlægni, að liún kenndi Ltljóðfæraleik og
að þær mæðgurnar hefðu eigi annað fyrir
sig að leggja en það, sem hún ynni sér inn
með því og svo Maud með því að mála
tnyndir. En allt var lrræðiiega dýrt í Parísar-
borg, á meðan á umsátinni stóð, og fátt af
efnafólkinu, sem eftir hafði orðið í borg-
inni, ltirti um að læra liljóðfæraleik eða að
kaupa myndir. Þótt þær væru snauðar,
höfðu þær samt ekki misst samúðina gagn-
vart þeim, sem voru ennþá snauðari en þær,
°g meðal þeirra, sem þær viku góðu, var lít-
dl, veðurtekinn og tötralegur ítalskur
drenglmokki, er Giacomo liét. Hann hafði
orðið viðskila við liúsbónda sinn, sem var
dýratemjari, og Irefði hann ekki notið þess,
hvað Maud var gjafmild, þá ltefði hann að
visu orðið hungurmorða, ásamt apakettin-
om litla, sem aldrei skildi við ltann. Þessi
litli lmokki gerði Maud allt til geðs, sem
hann gat, og ef liann var ekki að naga brauð-
skorpu í stiganum eða á lilaupum niðri í
húsagarðinum, mátti ganga að því vísu, að
liann lægi sofandi í einltverju skoti, þar sem
hlýtt var og notalegt; þá liringaði apakött-
urinn sig við hlið ltans, rangltvoLfdi augun-
um og vipraði lirukkótt smettið, eins og
liann vildi banna öllum að trufla svefn hús-
bónda síns.
Svo fór, sem líklegt var, að eg varð ást-
fanginn í Maud, og liún endurgalt ást mína;
frú Neville lét sér það vel líka, og þá skorti
aðeins samþykki föður míns. Um þetta leyti
var samið vopnahlé, Parísarborg losnaði úr
herkvínum, póstgöngur hófust og viðskipti
lifnuðu að nýju. Þá kom líka svar frá Sir
Armine, kuldaLeg, stuttorð synjun, þar sem
minnzt var á, að eign lians væri ekkert ættar-
óðal; mér væri því nær að kvænast svo efn-
aðri konu, að eg gæti leyst nokkur veð, ef á
lægi, en þetta kvonfang, sem eg hefði farið
fram á, gæti alls ekki komið tiL greina. Frú
Neville sagði þá, að hún gæti líka verið stór-
lát, svo að trúlofuninni var slitið, og við
Maud sáumst ekki eftir það.
Síðan kom uppreisn sameignarmanna í
Parísarborg; það var setzt um liana aftur, og
loksins eftir langa baráttu komst friður á að
nýju. Allan þenna tíma dvaldist eg í borg-
inni og vissi þó varla, hvers vegna. Eg var
einn út af fyrir mig, forðaðist aLla kunnuga
og gekk Langar göngur um götur og sund
til þess að eyða tímanum og dreifa þung-
lyndi mínu.
Á fögrum sólskinsdegi síðdegis, þegar
fjöldi fólks var á gangi um göturnar, beind-
ist athygli mín að sjaldséðum, grænum
postulínsmunum, sem ásamt serkneskum
vopnum, rómverskum bronsmunum og lit-
gleri frá miðöldum var raðað til sýnis og
sölu í glugga fornsölubúðar í einni breið-
götunni. Eg hafði jafnan safnað ýmsum
fornmunum, eftir því sem efni mín leyfðu,
og svo vel þekkti eg postulín, að eg sann-