Nýjar kvöldvökur - 01.04.1946, Blaðsíða 14

60
SKRIFTAMÁL ÞJÓNSINS
N. Kv.
skjótt sem eg sagði honum það, lét hann
mestu furðu í ljós.
„Þér heitið Colombo?"
„Nei, herra, eg heiti Procopio José
Gomes Vallongo."
Vallongo? — Hann komst að þeirri nið-
urstöðu, að það væri ekki skírnarnafn, og
lagði til að kalla mig aðeins Procopio upp
frá því. Eg svaraði, að það skyldi vera alveg
eins og honum þóknaðist.
Þegar eg rifja upp þetta atvik, er það
ekki aðeins vegna þess, að mér virðist það
gefa góða lýsingu af ofurstanum, heldur
líka til að sýna yður að svar mitt féll hon-
um vel í geð. Daginn eftir sagði hann að-
stoðarprestinum það og bætti því við, að
hann hefði aldrei haft geðfelldari þjón; og
satt að segja lifðum við hreinustu hveiti-
brauðsdaga í heila viku.
Frá morgni hins áttunda dags kynntist
eg lífi fyrirrennara minna, — hundalífi. Eg
gat ekki hugsað um neitt; skömmunum
rigndi yfir mig, og eg hló að þeim öðru
hvoru með undirgefni og auðmýkt, því að
eg hafði uppgötvað, að hann hafði velþókn-
un á því. Ósvífni hans var eins mikið að
kenna veikindum hans og lunderninu.
Veikindin voru margs konar: hann þjáðist
af slagæðarhnút, gigt og þrem eða fjórum
minni háttar kvillum. Hann var um sex-
tugt og allt frá fimmta aldursári hafði hann
vanizt því að allir hlýddu hverri bendingu
hans. Það var afsakanlegt ,að hann var ön-
uglyndur, en hann var auk þess mjög ill-
gjarn. Honum var ánægja af að valda öðr-
um sorg og auðmýkingu. Að þrem mánuð-
um liðnum var eg orðinn uppgefinn á að
þola hann og hafði ákveðið að fara frá hon-
um; mig skorti aðeins tilefni til þess.
En það gafst bráðlega. Einn dag, þegar
eg var vitund of seinn að ge-fa honum nudd,
greip hann staf sinn og barði mig með hon-
um tvisvar eða þrisvar. Þá var mér nóg
boðið og sagði honum á stundinni, að við
værum skildir að skiptum og eg færi að
setja niður í ferðakoffortið mitt. Hann kom
seinna upp í herbergið til mín og bað mig
að vera kyrran, fullvissaði mig um að engin
ástæða væri til að reiðast af þessu og eg
yrði að færa skapvonzku gamals manns til
betri vegar. . . . Hann lagði svo hart að
mér, að eg samþykkti að vera kyrr.
„Eg á skammt eftir, Procopio," sagði
hann við mig þetta kvöld, „eg get ekki lif-
að öllu lengur, eg er á grafarbakkanum, og
]^ú verður að vera við jarðarförina mína,
Procopio. Þú mátt ekki afsaka þig með
neinu; þú verður að fara og biðjast fyrir
við gröf mína. Og ef þú gerir það ekki,“
bætti hann við hlæjandi, „þá skal andi
minn koma á nóttunni og hnippa í fæturna
á þér. Trúir þú á anda frá öðrum heimi,
Procopio?"
,Heimska!“
„Og því þá ekki, aulinn þinn?“ svaraði
hann ákafur og glennti upp augun.
Svona var hann í friðarhléunum, og þá
getið þér því nærri, hvernig hann var í æðis-
köstunum.
Hann barði mig aldrei með stafnum
framar, en skammirnar voru þær sömu, ef
ekki verri. Eg harðnaði með tímanum og
lét ekkert á mér festa; eg var ómerkilegur,
skepna, lafalúði, heimskingi, aulabárður —
eg var ekki neitt! Það þarf varla að taka það
fram, að eg einn var titlaður með þessum
snotru nöfnum. Hann átti enga ættingja,
bróðurson hafði hann átt, en liann var dá-
inn úr berklum; og vinir hans, sem komu
stöku sinnum til þess að tala hann upp og
láta eftir duttlungum hans, stóðu aðeins
lítið við, fimm eða tíu mínútur í mesta lagi.
Eg einn var alltaf viðstaddur til að taka við
skammadembunum. Hvað eftir annað var
eg kominn á flugstig með að hypja mig á
brott, en af því að aðstoðarpresturinn þrá-
bað mig um að fara ekki frá honum,
lét eg það eftir að lokum.
Samkomulagið fór nú að verða mjög svo
erfitt og mér lá á að komast aftur til Rio de