Nýjar kvöldvökur - 01.04.1946, Blaðsíða 22

68
FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv.
lega að finna fyrir sólarhitanum. Seglin
blöktu ekki einu sinni. Sjórinn var eins og
spegill, og ef horft var nógu fast og
lengi á hann, var næstum því hægt að
ímynda sér, að gufa sæistkomauppúrrenni-
sléttu yfirborði sjávarins. FJndiraldan var
svo hæg, að skonnortan ruggaði ekki vit-
und. Ég var við stjórn, þegar lognið datt á,
0? Weiner sat við hiiðina á mér. Ég vissi
ekki hvað ég átt til bragðs að taka. Af því
að við höfðurn haft vélina í gangi allan
tímann sem óveðrið geysaði, var töluvert
farið að ganga á benzínbirgðirnar, og ég
vildi helzt ekki nota meira af þeim nema
í brýnni nauðsyn. Mér fannst það réttara að
eiga þetta benzín sem eftir var, til vara, ef
eitthvað óvænt skyldi bera að höndum.
DuFond stóð á framþiljunum, og horfði
út á sjóndeildarhringinn. Telez sat og hall-
aði sér upp að siglutrénu, í skugganum af
seglinu. Flann hafði dregið að sér hrién og
lét hökuna livíla á þeim, og horfði ólundar-
lega út á sjóinn. Benet, Pennington, Cam-
breau og Flaubert voru undir þiljum.
„Það er komið logn,“ sagði ég.
„Það stendur sjálfsagt ekki lengi,“ sagði
Weiner án þess að snúa sér við. „Vertu bara
kyrr við stýrið og sjáðu svo til.“
, Jæja þá,“ sagði ég.
Við sátum þarna þegjandi, og drukkum
í okkur rósemi umhverfisins. Allt í einu
rauf vélardynur kyrrðina, og við fórum að
skima í kringum okkur. í suðri komum við
auga á svartan depil. Það var flugvél, á
norðurleið.
„Líttu á,“ sagði Weiner. „Er það ekki
einkennilegt að hægt skuli vera að heyra í
henni? Hún er töluvert langt í burtu.“
„Þetta hlýtur að vera farþegaf'lugvél,"
sagði ég. „Hún er líklega að koma frá Trini-
dad.“
Weiner hristi höfuðið.
„Hugsa sér það. Hún verður líklega kom-
in til Havana í kvöld.“
„Varla svo langt," sagði ég. „Að líkind-
um til Port au Prince. Það er nú spölkorn
til Havana. Þaðan er ekki nema tveggja
stunda ferð til Miami. Það er langt þangað
ennþá."
„Eg býst við að þú hafir rétt fyrir þér. En
sarnt senr áður, eru flugvélar dásamleg far-
artæki. Þær eru að brjóta á bak aftur síð-
asta viðnám rúms og tíma.........“ Hann
glotti. „Þó að Pennington hafi auðvitað rétt
að mæla, að rúmið geti ekkert viðnánr veitt
af því að það sé ekki til.“
„Hákarlar!" hrópaði DuFond.
„Þarna á stjórnborða," sagði DuFond og
benti. „Þið getið séð uggana upp úr sjón-
um. Sjáið þið. Þarna!“
„Egséiþá núna,“ sagðiWeiner. „Eru þetta
hákarlar?"
„Þeir eru alveg eins og linýsur," sagði
ég. „Hnýsurnar stökkva svona upp og nið-
ur.“
„Nei,“ sagði DuFond. „Þetta eru ekki
hnýsur. Þær stökkva ekki upp og niður.
Þær synda í beinni línu. Ég get betur séð
þá hérna. Það cr áreiðanlegt að þetta eru
hákarlar. Eg held að þetta séu þeir nrann-
skæðustu. Ljótir eru þeir, að minnsta kosti.
Sjáið þið. Nú koma uggarnir upjr úr sjón-
um!“
Það var ekki um að villast, þetta'voru há-
karlar. Þeir syntu letilega, og virtust ætla að
fara fram lrjá okkur aftan við skonnortuna.
Þetta voru fyrstu hákarlarnir sem ég sá á
allri sjóferðinni.
Við vorum að horfa á þá, þegar ég sá
Flaubert koma upp um lúkugatið, og
standa þar. Ég sá hann ekki nema útundan
mér, og gaf honum ekki mikinn gaum í
fyrstunni, af því að mér þótti gaman að
horfa á hákarlana. En þegar ég heyrði
Weiner hvísla: „Læknir —“ sneri ég mér við
og sá nokkuð sem fékk mig til að gleyma
þeim.
Flaubert stóð og horfði á Weiner og taut-
aði stöðugt eitthvað sem við heyrðum ekki
hvað var. Hann virtist vera orðinn alveg