Nýjar kvöldvökur - 01.04.1946, Blaðsíða 33

N. Kv.
FLÓTTAMENNIRNIR
79
spænsku. Meredith leit inn og blístraði. Ég
leit líka inn í herbergið. Benet hékk þar á
króki. Hann hafði hengt sig í skóreimun-
urn sínum, sem hann hafði tvinnað saman
íil að styrkja þær. Augun voru galopin.
Handleggirnir og fótleggirnir hengu beint
niður. Skórnir hans stóðu reimalausir á
gólfinu. Andlitið var hræðilega afskræmt.
,,Ég hitti hann úti á götu,“ sagði barnið
seinna, þegar hún var hætt að gráta, ,,og
kann lofaði að gefa mér eitthvað, ef ég
kæmi með honum. Svo að ég fór með hon-
um, og hann fór með mig hingað upp, en
svo varð ég hrædd og fór að gráta, og þá
sagði hann: Ef þú hættir ekki að gráta, þá
drep ég þig. Þá hætti ég að gráta af því að
æg var svo hrædd, og svo.... Ég sagði hon-
um að ég vildi fara til mömmu, og hann
sagði: Jæja þá, ég skal ná í hana fyrir þig,
°g svo sagði hann: Hvað heitir þú? Þá sagði
ég honum að ég héti Marion Benet. Hvað
gerði hann svo? Hann sagði ekki neitt,
starði bara lengi á mig, og svo fór hann
þarna inn í herbergið og barði í höfuðið á
sér og hrópaði eitthvað, ég veit ekki hvað
það var, og svo fór hann úr skónum og batt
saman skóreimarnar. Ég varð svo hrædd
um að hann ætlaði að fara að gera mér eitt-
hvað, en hann var kyrr inni í herberginu
°g svo heyrði ég eitthvað skrítið hljóð, eins
°g hann væri að kafna, og þá varð ég ennþá
hræddari og fór að gráta. Og ég grét og
grét og svo kom einhver annar maður inn,
og sá allt, og svo hljóp hann út aftur.“
,,Það er maðurinn, sem kom á lögreglu-
stöðina," sagði Meredith. „Aumingja barn-
ið.“
Læknirinn sagði: „Þetta er víst nóg. Far-
ið með hana á sjúkrahúsið." Einn lögreglu-
þjóninn sagði: „Berið þið hana varlega."
Annar lögregluþjónn: „Hvað eigum við
að gera við manninn?“ „Skerið þið hann
niður,“ sagði hinn. „Er hér nokkur sem
veit, hver hann er?“
Enginn kannaðist við hann. Meredith
mundi ekkert eftir honum frá Port of
Spain. Benet hafði verið í fangelsinu, þegar
Meredith heimsótti okkur á bryggjunni þar,
og óvíst að hann hafi séð hann, þegar hann
kom að kveðja okkur.
„Jæja, hér höfum við víst ekkert meira
að gera,“ sagði Meredith. „Ég vona bara að
þrjóturinn hafi verið lengi að murka úr
sér lífið. Það er verst að ég fæ ekki að vita
nafnið á honum. Fréttagreinar verða alltaf
minna virði, ef engin nöfn fylgja. . . . Við
skulum fara.“
Svo fórum við.
Þegar ég kom um borð í skonnortuna,
seinna um kvöldið, sagði ég félögum mín
um, að ég hefði séð Benet og að hann mundi
ekki fara' með okkur. Ég lét á mér skiljast
að hann væri mjög ánægður að verða eftir
í Santiago de Cuba ogþeirspurðumigeinsk-
is. En seinna, þegar hinir voru sofnaðir, og
við Cambreau sátum einir aftur í skut þá
spurði ég hann: „Vissir þú að þetta mundi
koma fyrir?“
„Já,“ sagði hann. „Ég vissi það.“
„En hvað verður um barnið?“ spurði ég.
„Hvernig getur —“
„Hún gleymir því.“
„En kvalirnar og angistin —“
„Allt horfið," sagði hann. „Læknarnir
verða undrandi."
„Þetta var hræðilegt," sagði ég.
„Áþekk nöfn,“ sagði Cambreau, „fengu
hann til að skilja sjálfan sig.“
„Nú,“ sagði ég hugsandi. „Hún var —
það hefir þá ekki verið dóttir hans?“
„Ekki var það nú svo slæmt,“ sagði Cam-
breau.
Benet hafði að lokum tekið sinnaskipt-
um. Hann hafði haldið að barnið væri dótt-
ir sín, og á svipstundu sá hann alla sína
fyrri glæpi og iðraðist synda sinna. Dauði
hans var þögull vottur um það.
XV.
Við sigldum af stað klukkan tíu, morg-