Nýjar kvöldvökur - 01.03.1924, Blaðsíða 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
37
gagnaskálanum nokkrar falibyssur og troðið
þær hállfullar af gulli og silfri. Ressum auð-
æfum ætlaði hann að stela, ef fyrirætlunin með
diotninguna mistækist. Auðvitað átli hún að
geyma þennan leyndardóm betur en sjáaldur
auga síns.«
»Ha, ha! Þess vegna muu konungur ekki
hafa fimdið neinar fallbyssur í hergagnaskálan-
utn í gær, ekki annað en nokkrar fallbyssu-
kerrur.*
»Nú, þá lítur út fyrir, að maðurinn hafi sagt
satt. Jeg hjelt nú samt, að hann hefði aðeins
sagt þetta til þess, að gylla íyrirætlun sína í
augum Karinar.*
»Nei, nei. Jeg heyrði á þetta minst í gær-
kveldi.«
Við sátum nú um stund í þungum hugsun
um. Svo mælti jeg:
»Jeg held að ekkert sje við þetta að gera
nema að vernda drofninguna gegn þessum
þorpurum, og það er auðgert með því, að hún
fái aldrei þetta brjef, því að þá hefir hún enga
ástæðu til þess að mæta munknum við Frúar-
kirkju. En á hinn bóginn þykir mjer viður-
hlutamikið, að geta ekki náð þessum þorpur-
um og komið í veg fyrir, að þeir leggi fleiri
gildrur. Pví að ef þeir sleppa í þetta sinn, er
ekkert líklegra, en að þeim hepnist síðar að
ná í hjálparmann, sem sje viljugri til að þókn-
ast þeim en litla kærastan þín «
»Já, sannarlega. Við verðum að ná þrjót-
unum!«
»Jeg held, að þetta sje líka auðgert.*
Jeg hafði hugsað mjer aðferð til þess og
skýrði hana nú mjög nákvæmlega fyrir vini
mínum og fjelst hann á hana í öllum atriðum.
Klukkan í Frúarkirkju s!ó hálf átta um kvöld-
ið, þegar stórum, lokuðum vagni var ekið með
hægð upp að hinu fagra guðshúsi. í ökusæt-
inu sat maður, klæddur þjónsbúningi Gústafs
Aðólfs. Við hlið hans sat kvenmaður og var
ekki auðgeit að þekkja hana vegna búnings
hennar og rökkursins, sem var að síga yfir.
En þelta var Karin Eiríksdóttir. Ökumaðurinn
við hlið hennar var Hans albúni.
Inni í vagninum snt maður og hafði lítið
um sig. Varla mundi nokkur liafa þekt hann,
þótt gægst hefði verið inn í vagninn; varla að
sá hinn sami hefði getað greint, hvort heldur
það var karlmaður eða kvenmaður. En vegna
þess að jeg segi hverja sögu eins og hún geng-
ur, vil jeg ekki dylja lesandann þess, að sá,
sem inni í vagninum sat, var enginn annar
en jeg sjálfur.
Meðan jeg sat þarna, í konunglegum vagni
og hestarnir fóru í hægðum sínum, var jeg að
brjóta heilann um það, hvort jeg ætti enn eftir
að hitta Úlrik Apfelbaum. En í sömu andránni
og vagninuin var ekið fram hjá upp'jómuðum
búðarglugga, fjekk jeg annað umhugsunarefni.
Jeg sá tveimur kvenmönnum bregða fyrir í
Ijósgeislanum, og jeg sá ekki betur en það
væri Áróra Strahl og gamla þernan hennar.
Rær voru báðar ríðandi og eftir öllu að dæma
voru þær nýkomnar til bæjarins. Á eflir þeim
kom þjónn ríðcndi og hafði klyfjaðan hest
í taumi.
Ef jeg hefði ekki verið í erindagerðum, sem
enga bið þoldu, mundi jeg hafa þotið af stað
á eftir ferðafólkinu til þess að ganga úr skugga
um, hvort sjón mín hefði gabbað mig. En
eins og nú stóðu sakir, varð jeg að bíða morg-
undagsins til þess að hefja rannsóknina. — Og
svo nam vagninn staðar við kirkjuhliðið.
Fyrst varð jeg ekki var nokkurs manns, en
ekki leið á löngu þangað til jeg sá mann koma
út úr skugganum og var hann í munkakufii,
Hann sneri sjer til Karinar og mælti:
»Ást og frelsi.«
»Gjöf og endurgja!d,« svaraði Karin tafarlaust.
Pessi orð, sem fjellu milli munksins og Kar-
inar, höfðu þau. komið sjer saman um áður,
til þess að fyrirbyggja, að munkurinn færi vill-
ur vegar.
Hans albúni Ijet ekki á sjer bæra í ökusæt-
inu, eir.s og þetta kæmi honum ekkert við.
En Karin hoppaði strax niður af vagninum,