Nýjar kvöldvökur - 01.03.1924, Blaðsíða 9

NÝJAR KVÓLDVÖKUR.
39
Efiir drykklanga stund vorum við komin á
aflökustaðinn aftur og litum upp í trjeð. Úlrik
Apfelbaum var horfinn.
»Nú skil jeg,« mælti Karin. »Eflaust hefir
Úlrik Apfelbaum haft einhvern mann til þess
að taka við drotningunni á ákveðnum stað.
Svo hefir þessi maður, hver sem það nú hefir
verið, fylgst á efiir vagninum og verið sjónar-
vottur að því, þegar við festum þorparann upp
í trjenu. En hann hefir verið of huglaus til
þess, að gera íilraun til að aftra aftökunni.
Svo þegar við fórum tafarlaust af stað, hefir
hann flýtt sjer að skera sundur suöruna og
frelsað þannig fjelaga sinn.«
Við fjeliumst á þessa ráðningu Karinar og
jeg bælti við:
»Jæja þá! Retta er eflaust vilji forsjónarinn-
ar, sem hefir lengt líf hans enn um stund til
þess að gefa honum tækifæri til að betrast.
Svo skulum við halda heimleiðis aftur.«
Daginn eítir bað jeg um áheyrn konungs
og fjekk hana.
»Sonur niinn!« mælti hann, að vanda hinn
ástúðlegasti. »Jeg er glaður yíir því, að þú
ert hraustur og heilbrigður. Rað sjer ekki á,
að æfintýri þitt við Ingolstadt hafi gert kinnar
þínar fölari.«
»Ouði sje lof! Jeg kenni nijer einkis meins,«
ansaði jeg með lottiingu.
»Heilbrigði er mikil guðs gjöf. En hvað er
það, sem þjer liggur nú á hjartapc
»Herra minn og konutigur! Mjer er sagt,
að í hergagnaskálanum sjeu aðeins kerrurnar
undan fallbyssunum, en fallbyssurnar finnist
hvergi.«
s^að er rjett. Kjörfursiinn hefir að líkind-
um tekið þær með sjer, þegar hann flúði úr
borginni.í
»Mjer virðist þó sem það mundi vera ó-
þægilegur ferðaflutningur, að hafa um hundrað
fallbyssur í eftirdragi. Fyrirgefið mjer allra
mildilegast dirfsku mína, en jeg hlýt að vera
á annari skoðun um þetta en þjer, konungur
minn.«:
»Nú-já — ef tif vill hefir þú rjett fyrir þjer.
Mjer hefir þótt það ósennilegt. Eða hefir þú
nokkra ástæðu til að halda annað um hvarf
fallbyssanna en getgátur einar?«
»Auðvitað veit jeg ekkert um það með vissu.
En jeg hefi heyrt tæpt á því, að þær mundu
vera grafnar niður undir gólfinu í hergagna-
skálanum.*
Konungur spratt á fætur eins og ungur mað-
ur og sagði nieð fjöri:
»Jæja. Við skulum sjá tii.«
Hann klæddist í skyndi skinnbrynju og fór
í fábrotinn klæðisfrakka utan yfir, eins og har/n
var vanur að vera búinn.
»Komdu svo,« sagði hann. »Mjer er for-
vitni á að vita hið rjetla í þessu máli.«
Regar í hergagnaskálann kom, benti hann
nokkrum liðsforingjum að koma með sjer.
»Komið með mjer! Nú förum við í undir-
djúpin til þess að reisa við hina föllnu engla.«
Með einum liðsforingjanum sendi hann boð
til herdeildar einnar, að korna á vettvang og
bíða þar íyrirskipana hans.
Svo var tekið til óspiltra málanna með spöð-
um og mölbrjótum, járnstöngum og hverju
öðru, sem hönd á festi, og hamast við að brjóta
upp gólfið í skálanum. Eftir litla stund hepn-
aðist að losa um einn planka og eftir það var
auðgert að leysa sundur meginpart af gólfinu.
Við fyrsta plankann, sem losaður var, sást
að tilfögn mín var rjett. Rað bólaði á fall-
byssu undir gólfinu.
Nú kom hópur af hermönnum, sem þegar
byrjaði á því, að ná fallbyssunum upp. Margar
þeirra voru hinar prýðilegustu. Rað var óbland-
in gleði, sem lýsti sjer í spaugsyrðum her-
tnannanna og tók konungur jafnvel undir með
þeim. Fallbyssurnar voru nú allar komnar upp
og taldi jeg hundrað og fjörutíu. í viðbót
við fallbyssufundinn, rákumst við á fjársjóð í
einni fallbyssunni, sem nam þrjátíu þúsund
dölum í reiðu silfri.
Konungur kallaði á mig afsíðis og mælti: