Nýjar kvöldvökur - 01.03.1924, Qupperneq 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
43
Hún leit á m'g sem þrumulostin, andlitið
var naiölt, en svo fór titringur um Hkama
hennar og roði hljóp í kinnarnar og mjer
virtist votta fyrir glampa af brosi. Svo leit
hann niður og hvíslaði:
»Frú Dunsda'e? — hvað eigið þjer við? —
Var það ekki jeg, sem einu sinni var frú Duns-
dale? — Jeg hjelt það hefði aðeins verið
draumur*.
Jeg mælti lágt og sem jeg talaði við sjálfan
mig;
»Stutlir draumar eru oft þeir fegurstu, og
enn þá fegurri, þegar maður vaknar og fær að
vita, að það var ekki draumur, — að lífið hafi
breytt öllum heitustu og fegurstu óskum og
óraumvonum í veruleika.®
Það var dauðaþögn í herberginu. — Jeg
heyrði að Eliinor dró andann þungt. — Svo
hjelt jeg áfram lágt eins og áður:
»Og íeg hefi þekt mann, sem dreymdi fagr-
an og ógleymanlegan draum, matm, sem svo
að segja á sömu stundu, sem hann eignaðist
hana, sem hann elskaði eins og silt eigið líf,
— þá misti nann hana, var sviftur henni.«
Ellinor horfði á n.ig með einkennilegum
ljóma í augunum. Og mjer virtist bjarmi
komandi lífsdaga færast yfir andlit hennar.
»Hver var þessi óbamingjusami maður?«
spurði hún.
»Það var vinur minn, — eða rjettara sagt,
— er vinur minn, ásffólgnasti vinur minn.«
»Hvað heitir hann?«
»Hann heitir — Percy — undirgreifi frá
Dunsdale — elsti sonur markíans frá Sey-
mour.«
Ellinor rak upp hátt bijóð og þaut upp úr
hvilu sinni og fleigði sjer í faðm föður síns.
»Pabbi, pabbi!« hljóðaði hún. — »Forðaðu
wjer frá þessum manni. Hann ætiar að villa
mjer sýn, heilla mig með draumsjónum, svo að
hjarta niitt bresti, er sannleikurinn kemur aftur
ískaldur og ægilegur.«
En gamli maðurinn svaraði eigi, en þrýsti
henni að brjósti sínu.«
»Orð mfn eru sannleikur,« mælti jeg. »Og
jeg kem frá Percy til að hifta yður og nefna
nafn hans, en þó þjer eigi viljið trúa mjer, get
jeg eigi gert að.«
En gamli maðurinn mælti með tárin í aug-
unum:
»Góði herra, segið þjer henni að hann lifi
enn og að hann komi til okkar von bráðar.«
»Nei, nei, segið þjer jjað ekki,« stundi hún,
»í það minsta megið þjer ekki fullyrða það —
það er ómögulegt — ómögu!egt!« —
»Jú, það er mögulegt, frú Dunsdale, og það
er sannleikur,« svaraði jeg rólega. »Hann lifir
— lifir til að elska yður og koma aftur til yð-
ar. Og jeg er hjer til að segja yður það.«
Og kvöldið leið, þetta ógleymanlega kvöld,
sem kom til okkar með fögnuð í faðmi sjer,
— fögnuð, vonir og sælu.
Tuttugasti og fjórði kapítuli.
Jeg kem aftur til St. James.
Næsfa morgun, er jeg vaknaði, skein sólin
inn um gluggann minn, geislarnir Ijeku um
andiit mjer, og mjer virtust þeir spá mjer
gleði og gæfu.
Þegar jeg kom inn til Ellinor og Grahams,
sá jeg, að það voru ekki lengur sorgbitnu,
sjúku manneskjurnar, sem jeg hafði hitt daginn
áður. Nei, nú hló fögnuður í augum þeirra,
fögnuður og lífsþrá. Fölvinn var horfinn úr kinn-
um Ellinor og örvæntingin úr augum hennar.
Hún stóð frammi fyrir mjer, glöð og hraust,
með vaknandi morgunroða í vöngunum.
Við settumst nú að morgunverði og rædd-
um um framtíðina.
Jeg hafði haldið ieyndu fyrir þeim, hvar
Percy væri, en nú tóku þau að spyrja mig um
það, en jeg svaraði að það væri leyndarmál
Percy sjálfs, en pig! mitt og því yrði hann að
segja þeim það, en ekki jeg. Undraði þau
mjög svar þetta.
Ástæðan fyrir því, að jeg hjelt því leyndu
fyrir þeim að hann væri fangi á vitfirringahæli,
6*