Nýjar kvöldvökur - 01.03.1924, Blaðsíða 14

44
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
var aðallega sú, að þar eð markíinn frá Sey-
mour hafði nú yðrastgerða sinna og var orðinn
annar maður, vildi jeg sýna honum hlífð og
fletta eigi ofan af glæp hans; einnig vildi jeg
eigi varpa skugga á hina hreinu gleði feðgin-
anna með því að skýra þeim frá því. Svo
gat þá Percy, er hann kom sjálfur, og álcit það
rjett, sagt þeim það.
»Hvað verður langt þar til þjer komið með
Pcrcy?« spurði Ellinor.
»Jeg get eigi sagt um það með vissu, en
jeg býst við að það verði í lengsta lagi hálf-
ur mánuður. Atvikin, — tilviljun, ræður miklu
þar um,« svaraði jeg.
»Hann er þá á einhvern hátt fjötraður?*
»Já, jeg get eigi neitað því, en nú er að-
eins um örfáa daga að ræða, þar til hann er
frjáls.c
»Og ógna þau öfl, sem skyldu okkur að,
honum ennþá?«
»Jeg get svarað því bæði játandi og neit-
andi.c
»Hvað meinið þjer með því?«
»Jeg á við, að öfl þau eru enn við líði, en
við höfum alt það í hendinni, sem við þurft-
um til að sigra þau með.«
Pau spurðu mig ítarlega um þetta, en jeg
gaf engin þau svör, er þau gætu ráðið neitt í.
í þessum viðræðum komst jeg að því; að þau
höfðu ekki hugmynd um, að þau höfðu verið
elt í illu skyni. Höfðu eigi hugmynd um, að
Mortimer hafði verið á hælum þeim, jeg sagði
þeim að svo hefði verið, en nefndi engin
nöfn.
»Höfðuð þið enga hugmynd um það, hver
hafði numið Percy burt?« spurði jeg meðal
annars.
»Nei,« svaraði Ellinor. »Og þó ef til vill
gátum við ímyndað okkur ýmislegt, en við
höfðum engar sannanir. Pegar að Percy hvarf
frá vagninum og kom eigi aftur, þóttumst við
aðeins fullvís þess, að hann hefði verið num-
inn burt með valdi, og skelfileg hræðsla gagntók
okkur. Við bjuggumst þá og þegar við því,
að þeir hinir sömu, sem höfðu tekið hann
mundu þá og þegar ráðast á okkur, en svo
var eigi. Svo hjeldum við af stað, er við sá-
um, að við gátum ekkert gert. í fyrstu ætluð-
um við til Dunsdale, en svo fengum við boð
með ökumanninum, sem hafði ekið okkur og
leigt vagninu, um að Percy væri kominn á-
leiðis til London. Pessi fregn hefir auðvitað
verið ósönn, en boðberinn fullyiti þetta og sór
við alt heilagt, að hann hefði ekki hugmynd
um hvarf Percy, og að hann hefði aðeins verið
beðinn af einhverjum manni að skila þessu.
Svo hjeldum við til London svo fljótt, sem
okkur var unt, en þar fundum við engan
Percy. Og um alt England leituðum við
fram og aftur, en altaf árangurslaust. Ó, herra
minn! Jeg get eigi lýst öllum þeim sálarkvöl-
um, sem við liðum á þessu ferðalagi. Svo
settumst við að hjá föðurbróðum mínum.«
»En hversvegna fóruð þið ekki til Dunsdale
og settust þar að; það var þó eign yðar, frú
Dunsdale?*
»Hvernig átti jeg að fara þangað og segja
við fólk hans: »Hjer er jeg. — Jeg er hús-
freyja hjer, en jeg veit ekki hvar húsbóndi
ykkar er« ?«
Pegar við stóðum upp frá borðum, fór jeg
þegar að skrifa brjef. Skrifaði jeg fyrst til
Pillips og sagði honum í fám orðum að sig-
urinn væri vís og bað hann að hitta mig á
St. James samstundis, til þess að við gætum
undirbúið flóttann.
Annað brjef skrifaði jeg til bústjórans á
Dunsdale, og bauð honum að senda vagn, er
6 hestar gengju fyrir, óðar og hann hefði feng-
ið þetta brjef, til staðar eins í námunda við
St. James og skyldi vagninn bíða mín þar ferð-
búinn hvert augnablik sem skildi. Einnig sendi
jeg forstjóranum í St. James nokkrar línur og
Ijet hann vita, að jeg mundi koma þangað aft-
ur eftir tvo —þrjá daga. Petta brjef var í raun
og veru ef til eigi nauðsynlegt, en jeg ætlaði
með því að láta Percy vita, að góður árangur
hefði orðið af ferð minni, því jeg skrifaði svo-
hljóðandi eftirskrift:
»Og hvað viðvíkur hesti herra Sidneys, þá