Nýjar kvöldvökur - 01.03.1924, Page 16

46
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
Hann dróg mig til sín og faðmaði mig
að sjer.
íOg hverjar frjettir flytur þu rnjer nú, vinur
minn ?«
»Eins og jeg nú hvíli við hjarta þitt, þann-
ig hefi jeg hvílt við hjatta föður þíns og síra
Grahams eða núverandi baróns Grahams.
»Guði sje lofN hrópaði hann fagnandi.
»Og Elliuor?«
»Hjer er brjef frá henni.«
Aldrei hefi jeg sjeð rjokkurt andlit eins geisl-
að af hamingju og fögnuði eitis og andlit hans
meðan að hann las brjefið. Hann hló, g'rjet
og kysti hverja línu og hvert orð.
Svo mælti hann rólega:
»Guð faðir, jeg þakka þjer, þú hefir heyr
bænir mínar.«
Jeg settist nú við hlið hans og hóf mál mitt
Jeg sagði honum alla söguna, hvert smáatvik’
hvert orð.
Þegar jeg hafði lokið henni, rnælti hann
lágt:
»Faðir minn! — Faðir minn! Rú óttast
þinn eiginn son og bölvar honum sökum þess.
— Hvernig er slíkt mögulegt?«
Svo þagði hann um hríð.
»En Ellinor,« hjelt hann áfram, og nú varð
rödd hans þíð og dreymandi. »Ellinor biður
mig að gleyma og fyrirgefa. Ellinor, Eilinor
mín.«
Aftur sat hann hljóður um hríð. Svo mælti
hann:
»Og þú segir að erfðaskráin sje brend, og
hann eigi ekkert að fá — verða allslaus ör-
eigi — nei, nei, það er ekki rjettlátt. Jeg vil
ekki taka við arfinum.«
»Hvað segir þú?« hrópaði jeg undrandi.
Ætlarðu að láta arfinn fara frá þjer?
»Já, arfinn, en ekki nafnið, — titilinn, — hann
get jeg ekki gefið, en alt hitt, hallir og jarð-
eignir, lausafje og fasteignir. Lqfum honurn að
njóta þess með drykkjubræðrum sínum. Og er
þetta leyndarmál enn aðeins í þínum hönduin?*
»Já, enginn lifandi maður veit um það ann-
ar en jeg.
»Rakkaþjer fyrir. Guð eian á að dæma rriilí
okkar bræðranna. Ekki dómstólar mannanna,
því heldur vildi jeg ganga fyrir hvers manns
dyr og bsðja um brauð, heidur en að láta hið
gamla ættarnafn mitt verða að skotspæni al-
múgans, saurgað fyrir dómstólunum.c
»Moríimer! Mortimer!« hjelt hann áfram. —
»Rakka þú guði fyrir, að jeg hefi fengið Ellinor
aftur. Hún er þinn góði engill, því hefðir
þú skert eitt hár á höfði ’nennar, myndi jeg
hafa gleymt, að við eigum báðir sama
föður, og þá skyldi hefnd mín hafa orðið
ægileg.«
Við ráðgerðum nú flóltann og vorum við
báðir samrnála um það, að besta tækifærið
mundi verða á föstudaginn, þá er leika skyldi.
Percy hafði unnið Chappert á s'tt band, svo
hann hafði lofað að hjálpa tii viðflóttann. Og
um það leyti mundi Philips vera kominn.
Skömmu eftir að við höfðum rættum þetta,
korn yfirlæknirinn til að sjá, hveinig Percy liði.
Svo bað hann mig að koma með niður og
spila við sig e-tt kúlnasp l. Og gerði jeg það*
Tuttugasti og fimti kapítuli.
Föstudagurinn.
Næstu daga hitti jeg oft Percy og ráðgerð-
um við flóltann hverja þá stund, sem við vor-
um einir. Við höfðum ákveðið að skilja eftir
brjef til forsljórans, þar sem við báðum hann,
sem heiðursmann, að leyna flóttanum, svo sem
unt væri, því innan fárra daga skyldi hann fá
fullkomnar uppiýsingar, svo að hann sæi, að
hjer væri um alvarlegt máleíni að íæða, og
sem aðeins þessi eina leið hefði getað unnið
gagn-
Síðari hiuta fimtudags reið jeg burt á »Bravó«,
og sagði jeg embættismönnum hælisins, að jeg
ætlaði að bregða mjer burt í skemtiíerð nokkr-
ar klukkustundir.
Pegar jeg kom að vindubrúnni, spurði brú-
arvörðurinii: