Nýjar kvöldvökur - 01.07.1954, Síða 21

N. Kv.
NÓTTí FLÓRENZ
97
Hún hugsaði með gleði og eftirvæntingu
til miðdegisverðarins. Hún kveið því engu,
að sér tækist ekki að sýnast bæði áhyggju-
laus og hamingjusöm. Hún hafði gleymt að
spyrja Rowley, hvort liann ætlaði að þiggja
boðið. Hún vildi gjarnan, að hann kæmi
líka. Það mundi veita henni meira öryggi.
Nú var hún tilbúin. Hún leit enn einu
sinni í spegilinn. Nina brosti til hennar
glöð og ánægð.
„Signora er fegurri, en nokkru sinni
fyiT.“
„Hættu þessum gullhömrum, Nina.“
„Þetta er satt. Signora hefur gott af að
sofa vel út. Signora líkist ungri stúlku.“
Atkinsons-hjónin voru miðaldra Amerí-
kanar. Þau áttu stórt og glæsilegt sveita-
setur, sem áður hafði tilheyrt Mediciene.
Þau höfðu varið tuttugu árum og ógrynni
fjár í að safna að sér allskonar dýrmætum
húsbúnaði, myndastyttum og málverkum,
sem gerðu sveitasetur þeirra að einu af
undrum Flórenzborgar. Þau voru mjög
gestrisin og héldu oft dýrar veizlur.
Flestir gestirnir voru mættir, þegar Mary
var leidd inn í viðliafnarsalinn, þar sem
skápar frá endurreisnartímabilinu skört-
uðu, ásamt myndum af hinum heilögu
jómfrúm, eftir Desiderio da Settignano og
Sansot'ino, og fræguni málverkum eftir
Perugino og Filippino Lippi. Tveir veizlu-
búnir þjónar gengu milli gestanna og buðu
cocktail og smurt brauð. Konurnar vöktu
óskipta athygli, klæddar léttum sumarkjól-
um, eftir nýjustu Parísartízku. Karlmenn-
U'nir voru í ljósum fötum og virtust una
■Scr hið bezta í samkvæminu. Hinir stóru
gluggar, sem vissu út að vel hirtum garði,
voru opnir. Þótt dagurinn væri heitur, var
emhver mildur, hressandi svali í loftinu.
-Allir virtust áhyggjulausir, allir virtust
sbemmta sér prýðilega. Slíka stund sem
þessa var gott að lifa.
Þegar Mary kom inn í salinn, varð hún
djótlega vör hins létta andrúmslofts, er
ríkti þar. En þessi sorglausa gleði augna-
liliksins varð þó til að vekja henni stundar-
sársauka. Á þessari stundu lá veslings pilt-
urinn undir berum himni með kúlu í
hjartastað. . . . En rétt í þessu kom hún
auga á Rowley skammt frá. Hann leit til
hennar, og nú mundi hún hvað hann hafði
sagt. Hann gekk til hennar hægum skrefum,
þar sem hún var að tala við gestgjafann,
Harold Atkinson, myndarlegan, gráhærðan
mann. Atkinson var talinn all kvennakær,
og skemmti sér nú við að daðra við Mary á
sinn sérstaka, föðurlega hátt.
Þegar Rotvley kom til þeirra, sneri
Atkinson sér að honum.
„Eg var einmitt að segja frú Panton, að
hún jafnaðist á við hin fegurstu málverk.“
„Þú eyðir tíma þínum til ónýtis, gamli
vinur,“ svaraði Rowley brosandi. „Þú gætir
eins vel reynt að koma þér í mjúkinn hjá
frelsisstyttunni."
„Ó, jájá, hún liefur þá ekki viljað þýðast
þig, skilst mér.“
„Köld eins og marmari.“
„Ekki get eg um það borið.“
„Ástæðan er einfaldlega sú, herra Atkin-
son,“ sagði Mary brosandi, „að eg hef enga
samúð með ungum piltum, hvað ástinni
við kemur. Að mínum dómi er það ekki
ómaksins vert, að ræða við karlmann þau
mál, fyrr en hann er orðinn fimmtugur."
„Við þurfum að hittast síðar og ræða
þetta nánar,“ sagði Atkinson. „Eg hygg, að
með okkur sé margt sameiginlegt." Hann
yfirgaf þau, til að heilsa gesti, er bar að í
þessari andrá.
„Þú ert undraverð," sagði Rowley lágum
rómi.
Þótt undrun hans og aðdáun væri Mary
mikil huggun og uppörfun, þá gat hún ekki
varizt því að líta til lians hálf óttaslegin.
„Gættu þín bara vel,“ sagði hann áfram.
„Hugsaðu þér, að þú sért á leiksviði. Það
má ekkert bera út af.“
„En eg hef mai'goft sagt þér, að eg hef