Nýjar kvöldvökur - 01.07.1956, Blaðsíða 46

126
PITCAIRN-EYJAN
N.Kv.
enda borðsins, en ég við hinn. Um miðnætti
höfðum við næstum drukkið hálft kvartil af
víni, en þrátt fyrir það, vildum við ekki
hætta. Sú hugsun hafði setzt að honum, að
hann væri valdur að allri þeirri ógæfu, sem
yfir okkur hafði dunið. Hann talaði ekki
um annað.
— Þetta er satt, Alex, sagði hann. —
Það var ég, sem fyrstur óskaði eftir því, að
landinu væri skipt og ég taldi um fyrir hin-
um og kom þeim til að rísa upp á móti
Christian. Út af þessu urðu morðin. Eg er
valdur að dauða allra þeirra, sem myrtir
voru, hæði þeirra hvítu og hinna.
Þannig hélt hann áfram alla nóttina, þar
til ég hafði alveg misst þolinmæðina að
heyra hann endurtaka þetta í sífellu.
— Þú ættir heldur að fara að sofa, Will,
sagði ég, og síðan fór ég út. Nóttin var kol-
dimm og ömurleg. Eg villtist og datt nokkr-
um sinnum, en komst að lokum í hús
Christians, rennvotur frá hvirfli til ilja. Eg
•hnipraði mig saman, þar sem rúm hans
hafði verið og sofnaði.
— Það var álitið dags, þegar ég vakn-
aði og það rigndi meir en nokkru sinni áð-
ur. Ég fór út í rigninguna, til þess að fá mér
bað og eins til þess að gefa fuglunum og
svínunum. Þegar ég hafði tekið til í húsinu,
fór ég út í eldhúsið og sauð nokkrar brauð-
rætur og egg. Er ég var búinn að borða, fór
ég með mat til Mc Coy. Hann sat glaðvak-
andi við borðið, alveg eins og ég hafði skil-
ið við hann. Hann liafði lokið úr vínflösk-
unum, en þó ávarpaði hann mig eins og
hann væri ódrukkinn. Ég reyndi að fá hann
til að borða dálítið, en hann vildi ekki
snerta við matnum, sem ég færði honum.
— Láttu mig vera, sagði hann. Farðu
beim í hús Christians, eða þar sem þú varst.
Eg vil vera einn.
— Ég get vel komizt af án þín, svaraði
ég og fór leiðar minnar. Það gerði mér
gramt í geði, að heyra hann tala svona, þeg-
ar ég hafði gert mér það ómak, að búa til
matinn fyrir hann og færa honum hann.
Vindurinn hafði gengið til norðurs og
fór vaxandi. Innan stundar var skollið á
fárviðri. Gráir skýjaflókar virtust þjóta rétt
yfir trjátoppunum. Ég gekk niður að lend-
ingunni, til þess að gæta að, hvort stóri bát-
urinn á Bounty væri á sínum stað. Við
geymdum hann í skúr hjá lendingarstaðn-
um. Hann hafði ekki verið hreyfður, síðan
konurnar reyndu að komast burt á honum.
Ég hef aðeins einu sinni síðan séð jafn
mikið brim í flóanum og þann dag. Það var
ægileg sjón að sjá risavaxnar öldurnar, sem
æddu inn flóann og brotnuðu við klettana
með svo miklu afli að brimlöðrið gekk hátt
á land. Skúrinn var horfinn og báturinn
líka. Við áttum tvo smærri báta, og höfð-
um komið þeim fyrir á stað, þar sem þeir
voru öruggir.
Ég fór aftur heim í hús Christians. Þar
var ég í tvo daga án þess að koma til Mc.
Coy. Þá fór ég að hafa áhyggjur út af hon-
um, og er ég hafði lokið við að borða kvöld-
matinn, fór ég heim til hans til þess að
ganga úr skugga um hvort hann vildi tala
við mig eða ekki.
Storminn hafði lægt en himininn var
þakinn kolsvörtum skýjum. Mc Coy hafði
lokað öllum dyrum og gluggum. Ég kallaði
til hans en fékk ekkert svar. Þá hratt ég
hurðinni upp og gekk inn.
Inni var kolsvartamyrkur og fyrst í stað
sá ég ekki neitt. — Will hvar ert þú? sagði
ég. Þá heyrði ég til hans í einu horninu á
herberginu. Ert það þú Alex? Flýttu þér
maður, lokaðu dyrunum.
— Hvað er að? spurði ég. Mér datt í hug
að konurnar hefðu nú breytt ákvörðun sinni
og vildu nú koma til okkar. En þegar hann