Nýjar kvöldvökur - 01.08.1923, Qupperneq 14

124
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Lávarður minn,« mælti jeg, en hann greip
samstundis fram í fyrir mjer:
»Jeg vil ekki að þú nefnir mig með þessum
titil, — aldrei. — Pú ert eini vinur minn og
trúnaðarmaður hjer á hælinu, og þú verður að
heita mjer því, að nefna mig aldrei þannig,
hvorki hjer eða annarstaðar. — Þú verður að
nefna mig Peicy, — eða ef til vill Sydney,
meðan við erum hjer.«
»Eins og þér þóknast, kæri vinur,« svaraði
jeg, — »Jæja, - Peicy . . .«
»Nefndu mig heldur Sidney,* greip
hann fram í.
»Jeg ætlaði að láta þig vita, að jeg hefi
hugsað um mál þittog komistað ákvéðinni niður-
stöðu með það, hvernig við eigum að haga
okkur. — En eftir á að hyggja: Álítur þú eigi
ráðlegt að við töluðum við forstjórann og
segðum honum söguna eins og hún gerðist,
og án þess að dylja neitt.«
»Nei, — nei, — við megum ekki bera
traust til neins af þeim, sern lijer eru í yfir-
mannastöðum. — En þolinmæði mín er á
þrotum og nú verður eitthvað að framkvæmast.
Minstu þess, að í fjögur ár hefi jeg verið í
varðhaldi hjer meðal vitfirringa, og sem vit-
firringur, — fjögur ár, — á svo löngum tíma
lærir maður að verða tortrygginn og varasam-
ur. — Nei, vinur minn, eyddu ekki hinum
dýrmæta tíma til þess að reyna að sannfæra
yfirmennina hjerna. — Og þó það tækist fyrir
þér, — hver heldur þú að árangurinn yrði?
Hvað heldur þú að yrði gert af þjer? . .
»Ef til vill tekinn og lokaður inni sem vit-
firringur, eins og gert var við þig?«
»Nei, það álít jeg ekki. En það yrði sjeð
um, að þú fengir fylgd yfir Iandamærin, áður
en margir dagar liðu. Hvað yrði þá um míg?
— Auk þess er það heitasta ósk mín, að sem
allra fæstir fái vitneskju um leyndarmál mitt,
því það er eigi aðeins mitt, heldur er það
fjölskyldu-leyndarmál, hræðilegur svívirðingar-
blettur á gamalli ætt.«
»Jeg vil gjarna hlýða ósk þinni,« svaraði
jeg, »og fylgja ráðum þínwm. En jeg vildi
gjarna láta þig vita fyrirætlanir þær,er jeg hafði
geit.«
»Pað var rjett, svo getum við rætt um það
betur og athugað, ef smíðisgallar kynnu að
finnast á þeim. Látið þjer mig heyra hveinigþú
hefir hugsað þjer gang málsins.«
»Mjer hefir skilist á orðum þínum að þú viljið
eigi að mál þetta komist á almennings varir.
Að sjálfsögðu myndu allir málafærslumenn
landsins taka þelta mál að sjer, því það ætti
að verða auðunnið, þó eigi fyr en að þú
værir sloppinn hjeðan út, það er að segja flú-
inn og orðinn aftur undirgreifi frá Dunsdale.
En á þanu hátt yrði eigi hægt að halda því
leyndu. En eru þá engir möguleikar á því, að
þú gætir farið hjeðan sem Mr. Sidney, er væri
orðinn heilbrigður, — farið hjeðan frjáls mað-
ur? — Um þetta hefi jeg hugsað.«
»Jeg gerist forvitinn, því einmitt hið sama
hefir vakað fyrir mjer. En jeg hefi eigi vogað
að minnast á það við þig.«
»Hvers vegna?«
• Sökum þess, að alt starfið, allar framkvæmd-
irnar og ábyrgðin mundi hvíla á þjer. Pú
einn mundir geta framkvæmt það.«
»Ef það er aðeins það, sem aftrar þjer frá
að skýra mjer frá því, þá skalt þú láta nr'g
heyra það samstundis. Pví málefni þetta er
orðið mjer eins hjartfólgið og jeg ætti sjálfur
í hlut. Jeg ræð af orðum þínum að fyrirætl-
anir okkar muni vera svipaðar.«
»Jeg þakka þjer að innilega fyrir þessi orð,«
mælti Sydney, Hann þagði um hríð svo hjelt
hann áfram máli sínu:
»Pjer virðist ef til vill ótrúlegt, að jeg hefi
ennþá eigi getað slitið þá hugsun frá mjer, að
faðir minn eigi einhverjar hlýjar tilfinningar
gagnvart mjer, og jeg verð að játa, þótt það
ef til vill sje veikleiki, að jeg get ekki gleymt
því, að maðurir.n, sem verst hefir leikið mig, er
þrátt fyrir alt faðir minn. Mjer finst ómögu-
legt að trúa öðru en einhver leið hljóti að
finnast til að opna augu hans fyrir ódáðaverki
sínu, einhver leið til að vekja góðar tilfinn-
ingar í lijarta hans, og þá mundi jeg glaður