Trú - 01.08.1905, Qupperneq 6

46
T R Ú.
Og einmitt í réttvfsinni og trú á Drottinn, er hin eina sanna
gleði innifalin, því án hans megnum vér ekkert.
Mundu því, kæri vin, hvar hina sönnu gleði er að finna.
Heiðingjadrengurinn.
Saga.
Kar litli var heiðingi, eins og sagt er í fyrirsögninni.
Hann var svartur á hörund og augun mjallahvít. Hann var
io ára, þegar nokkrir trúboðar komu þar í landið. Hann
hafði enga hugmynd um hverjir þetta voru, og ekki heldur
hvaðan þeir komu eða hvert þeir ætluðu. Hann hugsaði ekki
um annað en að spyrja þá um alt mögulegt.
Eftir að þetta fólk hafði komið þangað, fór það einn
góðan dag upp í miðjan bæinn og tók til að syngja. En
Kar litla þótti mjög gaman að söng, og færði sig nær og
nær þessu fólki til að heyra betur sönginn. En alt í einu
hljóp hann á stað sem pílu hefði verið skotið. Eftir dálitla
stund kom hann aftur, og hafði með sér tvo af beztu vinum
sínum, sem hétu: Sotoh og Nyx. Þetta voru alt illa útlft-
andi drengir, og það lýsti sér á andlitum þeirra, hvernig þeir
mundu vera, því þeir voru svo vondir, sem mest mátti hugsa.
En þegar hinir einkennilegu trúboðar, sem drengjunum
þótti vera, enduðu sinn söng, féllu þeir með það sama á kné
og fóru að biðja til síns Guðs, sem heiðingjarnir ekki þektu.
Heiðingjarnir sögðu þá, að þessir menn hefðu fallið á kné
sfn og farið að tilbiðja öldungis ekki neitt. En þessir þrír
drengir, og jafnvel allur mannfjöldinn, sem var kominn í kring-
um þá, horfði með mestu undrun á þá. Og eptir að þeir
höfðu beðið og sungið, þá töluðu nokkrir af þeim, og þeir
fóru að segja frá miklum Guði, sem hafði skapað himinn og
jörð og alla hluti, sem á jörðinni eru, og þeir útskýrðu þetta
svo vel, sem þeim var unt á heiðingjanna tungumáli, og báðu
alla sem heyrðu, að tilbiðja þennan eina sanna Guð almátt-
ugan. En svo sýndist, sem það hefði ekki verið sagt nógu
ljóst, eða var það alt of einfaldlega sagt til þeirraf En hvort
heldur sem verið hefur, þá var það auðséð, að þeir skyldu
það ekki, því þeir gerðu ekki annað en að hrista höfuðin.