Stjarnan - 01.01.1898, Qupperneq 87

—77—
inn, “ég sé ekki hvað er svo hlægilegt við þetta”.
“Farðu heim að sofa félagi,” ansaði þá Bandaf.m.
“og vittu hvort þú verður ekki búinn að uppgötva
það fvrir morgundaginn hvað er hlægiiegt við
þetta.” Næsta dag hittust þeir svo aptur, spyr þá
Bandaf.m. félaga sinn, hvort hann sé ekki búinn
að ráða gátuna þá i gærdag. “Jú reyndar,” var
svarið, “járnsmiðurinn kynni að verða að heiman
er til hans væri komið í þessum erindum.”
—Kjarninn er: (Sá sem ekki gat Iesið, hafði þá
heldur ekki not þessarar letruðu tilsagnarj.
Eitt sinn var maður nokkur á ferð
með Abraham Lincoln, forseta Bandafyikjanna.
Meðal annars segir maður þessi við Lincoln : “Eg
hef annars dálítinn hlut meðferðis sem þér eigið.”
“Svo, hvað er það” spyr forsetinn. “Það skal ég
segja yður”, svaraði hinn, “Það er vasahnífur sem
mér vargefinn einusinni fyrir löngu siðan, með því
skilyrði að ég afhenti hann þeim fyrsta manni til
eignar, sem é*r kynni að mæta á lífsleiðinni, og
væri enn Ijótari en ég er sjálfur.”—Forsetinn þakk-
aði hinum fyrir skilsemina.
Prestur nokkur sem var að halda ræðu undir
beru lopti, hafði tunnu skrífli á hvolft fyrir ræðu-
pall. Rétt í því að hann var að Ijúka við þessa
setningu í ræðunni: “Innan lítils tíma munuð þér
ekki sjá mig”, þá brotnaði tunnubotninn
Loðskinn- og tau-yfirhafnir fyrir alla í Cheapsidi.