Skuggsjá - 01.04.1917, Blaðsíða 6

Skuggsjá - 01.04.1917, Blaðsíða 6
(54 SKUGGSJA Lék |>á í huganum barnsvonin bjarta. Hrosti við framtíð, sem vegurinn slétti. Bljúgur með æskunnar lireinleik í hjarta, hönd sína kirkjunnarpjóninum rétti lirifinn, er meðtók ’ann heilögu boðin. —Hún er í saklausra blóði nú roðin. Kippkorn frá þorpinu’ er kunnugur lundur, kyrðsæll með lækjum og grasblettum smáum. Oft var hér haldinn af unnendum fundur. —Astguðir birtast í laufsölum háum.— Hér var |>ví svalað oft hjartanu f>yrsta. Hér rændi’ann ástmeyjar kossinum fyrsta. Hér var |>að líka,sem hann hafði fengið hennar af vörunum síðasta kbssinn. Fyr en af stað út í stríðsnám var gengið stefnumót áttu pau hlíðar við fossinn. —Elskendur jafnan í einrúmi vilja amlvarpa, faðmast og kyssast ogskilja — Alt er nú horfið, sem skrautmynda skari skjótlega er færist af leiksala-tjöldum. Ei sér hann, liálfbrostnum augum póstari, annað eu myrknr rneð nágusti kölduin. Angistar-hryllingur hergrimdar leika helprunginn gagntekur lífsaflið veika. Rennandi blóðsvita reynir að perra, reist ])ó upp höfuðið getur ei lengur. Tungan er niáttvana, málið að Jjverra, minnis ]>ó óslitinn sérhver er strengur. Umliðið gáleysi’ og illverk hann hræðir, á óskíru máli við sjálfan sig ræðir: Dauði! Dauði I æ, hve ertu óvelkominn minn á fund. Dauði ! Dauði! vægur vertu veikum manni litla stund. Langar mig að lesa’ í anda lífs míns |>ungu skriftamál. Hæstarétti reikning standa. Reyna’ að t'riða lirelda sál. Sárt, er, yfir liðinn lít'a lífsins dag við hinsta kvöld sekum manni’, er sundur slíta samvizkunnar brígsli köld. Veikur J>rá,— en vera bannað vinaskjól, [>ar alt er bjart. Sjá og finna eigi annað en helmyrkrið kalt og svart. 0, eg man ]>ig æska blíða! — oft sér }>á var leikið dátt; — en |>ú varst ei lengi’ að líða. Lífsins kröfur stækka brátt Hugann fór af hofmóð kitla, hét eg,—lofs og nautnagjarn — vinna i'rægð og völd, og titla. Verða landsins óskabarn. Dá kom ástin engil-hreina eins og leiftur himni frá. Lífsins gjöfin æðsta’ og eina afi. sem hel ei vinnur á. Margt eitt kvöld við sólarsetur sæll eg leiddi mey um skóg. Metnaðsgirnd J>ó mátti betur mig frá peirri sælu dró. Hermannsstaðan hugði’ eg væri höfuðsæla mannsins j>á. Hvenær sem eg fengi færi íanst mér sjálfsagt henni’ að ná. Dráði’ eg bæði byssu og korða bera fá, að hetju sið. Gullna skúfa og gylta borða græða loks, var hámarkið. Osk í brjósti sem að sjfður sinnir eigi rökum liót. iManndrápsskólinn búinn bíður breiðir ungling faðminn mót. Aður varði, fékk eg færi f'ræðilund að kynnast beim, ]>á var sem að sál mín væri svifin inn í draumaheim. Ollu gleymdi’ eg, eins og móða óvits hefði mig umspent. Ekkert geymdi’ eg af ]>ví góða er mér hafði verið kent. Æsku-vona höll var hröpuð. Heitmey tínd, sem draumsjón firnd.

x

Skuggsjá

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Skuggsjá
https://timarit.is/publication/527

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.