Skuggsjá - 01.04.1917, Blaðsíða 8

örvícnting kveljandi rekin á flótta.
Hjúpaði friðarró hvarmanna skarir.
Helværðar hros lék nm náfölar varir.
Höndina réttir upp. Himins til bendir,
hugglatt sem barnið tii ástríkrar móður.
I pví hann andvarpið síðsta burt sendir
segir: Nú finn eg að drottinn er góður.
Dunandi samvizkudómar [xí banni*—
í dauðanum, líknar hann syndugum
ma nni.
Þorskabítur.
Fjögur æfmtýri.
(Eftir J. Magnús Bjarnason.)
Sveita-pilturinn metorðagjarni.
Einu sinni var sveita piltur, sein sár-
langaði til að komnst innundir hjá heldra
fólkinu.
,,Eg skal ekki fyr hætta en eg er kom-
inn í heldri manna röð!” sagði hann við
sjálfan sig oft og einatt.
Hann fór að læra fmsar kurteisis-regl-
ur, bar sig prúðmannlega á manna-mót-
um, og hafði alt af hæversku-hros á vör-
uuum.
,,Petta er alt tóm uppgerð”, sagði
heldra fólkið og ypti öxlum
Sveita-pilturinn fékksér nútil lánsd/r-
an klæðnað, eftir n/jasta sniði, og lét liatt-
inn hallast út í annan vangann.
,,Það situr illa á sveita-stráknum, að
klæða sig eins og miljóna-eigandi”, sagði
heldra fólkið og gretti sig.
Og sveita piiturinn fór aðtala á mann-
fundum um landsins gagn og nauðsynjar,
og dró seiminn við annað hvert orð.
,,Er strákurinn blind-fullur, eða er
hann band-vitlaus?” sagði heidra fólkið
og stakk fingrum í eyrun.
Dá varð sveita-pilturimi ráðþrota, gekk
á fund guðföður sínsog bar upp fyrir hon-
mn kveinsta.fi sína.
,,8varaða einni spurningu minni”,
sagði pilturinn við guðföður sinn.
,,Hvað viltu vita, sonur minn?” sagði
guðfaðir hans, sem var sannkallaður spek-
ingur að viti, og jiekti mannlífið heturen
flestir aðrir.
,,Eg vil vita, af hverju [>að kemur”,
sagði pilturinn, ,,að heldra fólkið getur
ekki litið mig réttu auga, og jafnvel álítur
mig ekki p>ess verðugan, aðleýsa skó[>vengi
hins heimskasta á meðal ]>ess”.
,,Hvað eru fasteignir [>ínar miklar?”
spurði guðfaðir piltsins undur hógværlega.
,,Og hvað margar þúsundir áttu í spari-
sjóðnum?”
,,Eg á engar fasteignir og enga pen-
inga”, sagði pilturinn og leit stórum aug-
um águðföður sinn; ,,eg á ekki einu sinni
fötin, sem eg er í”.
,,Dá er svar mitt [>et.ta”, sagði guðfaðir
piltsins raunalegu: ,,Dú hefir framið f>ann
ófyrirgefanlega glæp, að eiga ekkert
til ”.
Og sveita-pilturinn gekk út og grét
beisklega.
II.
Slátrararnir og ííílið.
Jiinu sinni voru tveir slátrarar og eitt
fífl á gangi um skemtigarð í stórborg nokk-
urri á austurströnd Ameríku. Peirtöluðu
eingöngu um kærleikann.
„Kærleikurinn erfegurðin”, sagði ann-
ar slátrarinn, sleit blómknapp af rós-
runni, bar hann upp að vitum sér og kast-
aði honum síðan á götuna.
,,Kærleikurinn er lífið”, sagði hinn
slátrarinn, gekk til hliðar og steig ofan á
brekkusnígil, sem var að skríða útafgöt-
unni.
,,lín hvað sem |>ví líður”, sagði fífiið
og stakk sér kollhnísur, ,,[>á er [>að áreið-