Skuggsjá - 01.04.1917, Blaðsíða 13

S K U G G S J Á
71
Það sem Davidson bar fyrir augu.
Eftir H. G. Wells.
J*
[Herbert George Wells, böfundur sögu
þeirrar er hér fer á eftir, er nafnkunnur
skálilsagnahöfundur enskur, fæddur 1866.
Uykir nú einna mest til hans koma af
p>eiin skáldsagnahöfundum Englendinga,
er uppi eru og sögur senija. Hefir hann
samið fjölda af sögum og|>ær verið |>yddar
á mörg tungumál. Eru Jaer einkum sér-
kennilegar fyrir ]>á sök, að liann fiéttar
]>ar sainan: vísindalegum sannreyndum
og óvenju djörfum og auðugum íinynd-
unum.J
I
Dað er nógu merkilegt út af fyrir sig
brjálsetíiikastið, sein greip hann Lidney
Davidson, en |>ó enn ]>á merkilegra ef út-
skyring Wades er tekin trúanleg. Dað
vekur lijá manni dramna uin að kvnleg-
ustu sambandsmöguleikar kunni að opn-
ast oss einhverntíma í framtíðinni, að unt
sé að dvelja í fimin mínúturhinum megin
á hnettinum, svona við og við, eða ]>á að
einhver augun, sein oss varir sízt, gefioss
gietur í allra leynilegustu athöfnum vor-
um. Dað vikii svo til að eg varsjónarvott-
ur að ]>ví er Davidson fékkkastið, svoj>að
stendur mér mest að rita söguna.
Degar eg segist hafa verið sjónarvottur
að ]>ví er hann fékk kastið, ]>á áeg við [>að
að eg kom íyrstur manna þangað sein at-
burðurinn varð. Þetta bar við í Harlaws
iðnfræði skólanum, liinu megin við High-
gate Archway. Hann var aleinn í efna-
rannsóknarstofunni ]>egar ]>etta vildi til.
Eg var í minni stofunni þarsem vogirnar
eru og var að hreinskrifa nokkur blöð.
Vitaskuld hafði Jjrumuveðrið gertruflað
mig í ]>ví starti. Það var rétt eftir að ein
af verstu |>ruinunum var riðin hjá, að eg
þóttist heyra einhverskonar gler möl-
hrotna í hinni stofunni. Egha tti aðskrifa
ogsnéri mér viðtil að hlusta betur. Ifyrst-
unni heyrði eg ekkert nema hávaðann í
haglinusem buldi á báróttri járnþekjunni
með helvízkum látum. Þá barst mér aft-
ur brothljóð að eyrum, sem nú var ekki
um að villast. Eitthvað þungthafði hrot-
ið ofan af bekknum og brotnað. Eg stóð
upp í snatri og lauk upp dyrunum að efria-
rannsóknastofunni.
Mér kom heldur en ekki á óvart það sem
eg sá og heyrði ]>ar: Davidson stóð óstöð-
ugur á miðju gólfi, hló eitthvað svo an-
kanalega og var eins og liann hefði fengið
ofbirtu í augun. Mér kom fyrst í hug að
hann væri drukkinn. Hann gaf mér eng-
an gaum, en var að fálma eftir einhverju
ósynilegu, sem út leit fyrir að væri um
alin framan við andlitið á honum. Hann
rétti fram höndina hagt og hálfhikandi og
hesti henni svo utan um eintómt loftið.
, ,IIvað gat orðið af þér?” sagði hann.
Hann hélt höndunum upp að andlitinu
og glenti út fingurna. ,,Mikli Scott
minn!” mælti hann. Þetta var fyrir
þremur eða fjórum árum þegar nafn Scotts
var mest haft á spöðunum. Því næst fór
hann að lyfta upp fótunum, eitthvað svo
álappalega eins og hann hefði búist við að
]>eir væri límdir við gólfið.
„Davidson!” hrópaðieg. „Hvaðgeng-
ur að þér?” Hann snéri sér til mín og
skygndist eftir mér. Hann horfði á mig,
fyrir ofan mig og alt í kring um mig, án
þess að gefa nokkra minstuögn til kynna
að liann sæi mig. ,,Öldur”, mælti liann.
,,Og allra laglegasta skonnorta Eg gæti
svarið og sárt við lagt að þetta var mál-
rómurinn hans Bellows. Hæ!” grenjaði
hann svo alt í einu af öllum kröftum.
Eg liélt hann væri að þessu af einliverj-
um fífialátum. Þá kom eg auga á ]>að,að
bezti rafmagnsmælirinn okkar lá mölbrot-
in við fæturna á honum. ,,Hvað liefir
gengið á maðiir?” sagði eg. ,,Þú hefir
mölvað rafmagnsmælirinn! ’ ’