Ungi hermaðurinn - 15.11.1909, Side 3

Ungi hermaðurinn.
83
fuglunum, og tii að skoða skrúðvöxt
skógarins. En hann vanrækti aldrei
neinar skyldur; hann hvorki lítilsvirti
nó afrækti starf sitt. Hann var enginn
gáskafullur æringi; alt sem hann gjörði,
það gjörði hann vel og eftir ’oeztu föng-
um; enda er það ávalt einkenni sannr-
ar helgunar hjartans.
Flestir skifta því starfi, sem fyrir
kemur í heiminum, í tvent, er þeir svo
nefna hið andiega og tímanlega starf.
Prédikanir, bænaiðja, lestur Guðs orðs,
kristileg samkomuhöld o. fl. þess háttar,
álíta þeir andlegt starf, en að þvo,
byggja hús, smíða skó, lesa lög og læku
isfræði, vinna í námum eða verksmiðjum
eða á skipum og annað þess háttar kalla
þeir tímanlegt starf.
En hvers vegna gjöra menn þessa
skiftingu? Það er ekki verkið sjálft,
heldur er það hjartað og tilgangurinn,
sem Guð lítur á. Sá Hjálpræðisherfor-
ingi eða prestur eða trúboði, sem vinu-
ur að eins vegna þeirra launa, sem hann
fær, eða fyrir þjóðfólagslega hagsmuna-
semi, eða fyrir þau tækifæri sem bjóð-
ast til að koma sjálfum sór í álit, —
hann hefir veraldlegt hjarta og gjörir
því sitt starf veraldlegt. En bóndinn,
málfærslumaðurinn, þvottakonan, elda-
buskan, skósmiðurinn eða námumaður-
inn og hraSritarinn, sem vinna verk sín
með Guði helguðu hjarta og í trú á
hann og framkvæma alt sitt starf með
trúmensku frammi fyrir Guði og mönn-
um, — þau gjöra sitt starf heilagt.
ÞaS var sá tími, að menn reistu sjálf-
ir hús sín, gerðu sína eigin skó, kliptu
sína eigin sauði, og maðurinn fekk hús-
freyjunni ullina, sem hún svo litaði,
spann og gerði úr voðir og dúka til
heimilisþarfa. Hann aflaði korns, ól
húsdýr og aflaði þannig fæðu, og þann-
ig lifSu þau af ávexti vinnu sinnar,
óháð umheiminum. En tfmarnir hafa
breyzt. Mannfólagið er nú eitt samfelt
líffærakerfi, sem í eru ótal mismunandi
viSfangsefni, svo að menn eru knúðir
til að skifta hinu margvíslega starfi milli
sfn. GuS vill, að sórhver só trúr í sín-
um verkahring, hvar sem hann er sett-
ur, og ræki sitt starf og sína köllun á
heiðarlegan hátt, eins og Jesús sjálfur
mundi hafa gjört.
Þýzk fátæk kona í Massachusetts
var vön að segja: Eg er fyrir Guðs
náð þvottakona og trúboði. Hún gekk
í hús auðmannanna til að þvo og gjöra
hreint, og hún vitnaði um Jesú allstað-
ar þar sem hún kom. Hún vann með
höndunum til að standast útgjöld sín,
og hún pródikaði um Jesú; en hún vann
öll verk meS trúmensku, því hún vissi,
að þá mundu orð hennar bera blessun-
fyllri ávexti.
Það var reynt aS koma Páli í fangelsi
í Damaskus, eftir að hann snerist til
kristinnar trúar. En vinir hans komu
honum undan meS því að láta hann í
körfu, sem svo var látin út um glugga
og látin síga út fyrir múrana og á þann
hátt slapp hann undan ofsóknunum.
Einhver hefir getið þess, að sennilegt
só, að einhver hinna kristnu f borginni
hafi búið til reipi það, sem karfan var
látin síga í, og af því að það var trú-
lega gert, varð það Páli til bjargar, í
stað þess að hefði reipiS verið sviksam-
lega unnið, þá var líf hans í veði.
Vór vitum ekki hvert starf vort Guð
hefir ætlað sór að nota, til framkvæmd-
ar sinni áætlun í þarfir mannanna.
Látum því alt, sem vór gjörum, vera
unnið með trúmensku.
Guð er gjörandinn, en vór erum verk*
[Frh. á bls. 86]