Ungi hermaðurinn - 15.08.1911, Blaðsíða 2

58
Ungl hermaSurlnn.
hann hefði getað litið upp úr gröf sinni,
og vór trúum því, að englar Guðs og
Jesús sjálfur hafi glaðst á þeirri stundu.
Jesús elskar ungbörnin, orð hans hljóða
þann veg: »börnin smá eg blessa vil,
bústöð Guðs þeim heyrir til.
Jóh. N.
Nokkur orð
frá minningarsamkomuuni.
Það, sem áður hefir verið ritað um út-
för Eriksens majórs, gefur lesendunum
ljósa hugmynd um hátíðarhaldið bæði
við kÍBtuna og gröfina, en þrátt fyrir
það viljum vér þó gjarnan hvíla huga
vorn við nokkur atriöi því viðvíkjandi.
í ræðu sinni árdegis í musterinu skýrði
Rosbech majór frá sínum síðasta sam-
fundi við Eriksen majór á heimili hans,
og mintist þess, hvernig hann með
barnslegri gleði hafði talað um hið kom-
andi ársþing, og áform sín barnastarf-
inu viðvíkjandi.
Brigader Júlíus Nielsen mintibt þess,
hvernig hann til hins síðasta hefði hald-
ið fast við vonina um að sór mundi
batna aftur. Litlu áður en hann lokaði
augum sínum í dauðanum var eg hjá
honum, en þá þekti hann engan mann,
en hjartalag hans var æ hið sama. Eg
hefi aldrei haft trúfastari og tryggari
vin og hjálparmann en Eriksen majór
alla þá tíð, sem við unnum saman.
Hann var ekki einungis góður fólagi,
hann var líka góður faðir, og þess vegna
veit eg, að það eru börnin, sem sakna
hans allra mest.
Eftir að barnakórið, undir stjórn adj.
frú Isaaks, hafði verið sungið:
Tryggari kann enginn vera,
en sá barnavinur kæri
Ias kommandörinn í biblíunni þessi dýr-
legu orð í Jóhannesar Opinberunarbók:
Og eg heyröi raust frá himnum, sem
sagði: Skrifaðu! Sælir eru þeir, sem í
drotni deyja hór eftir. Já, segir andinn,
þeir skulu hvílast af sínu erfiði, því
þeirra verk fylgja þeim.
Eg hefi naumast nokkuru sinni skilið
tii full þessi orð, sagði kommandörinn,
fyr en eg stóð við þessa banasæng og
8á það óttalega stríð, sem háð var við
hinn síðasta óvin, dauðann.
Ó, hvað það er fagurt að standa við
banabeö hinna frelsuðu og sjá þá sigra,
þrátt fyrir þjáningar og sorgir. Þegar
eg beygði mig ofan að honum og sagði:
Nú færðu frið innan skamms, svaraði
hann frá djúpi hjarta síns: Já, því trúi
eg, kommandör.
Svo mintist kommandörinn á það
ennfremur, hvað vor deyjandi fólagi var
síhugsandi um börnin og bað fyrir
þeirra frelsi, og þegar hans kæra kona
laut niður að honum og spurði hvernig
honum liði, svaraði hann með dýrlegt
bros á vörunum: — Mór Ifður vel! —
Það frækorn, sem hann sáði i hjörtu
barnanna, mun vissulega lengi lifa eftir
burtför hans hóðan. Ein af þeim feg-
urstu endurminningum, sem kommandör-
inn hafði um hann, var frá samkomu,
sem hún hafði með foringjabörnum: Á
meðan vór knókrupum, gekk majórinn
hringinn í kring í salnum og lagði hönd
sína á höfuð barnanna og talaði til hvers
eins um Jesúm, það gladdi mig ætfð að
sjá framan í hann, hann var svo einiæg-
ur, svo ráðvendnislegur og blíður. Hann
lét sér fara fram í starfinu, hans verk
skulu fylgja honum. Hann er nú far-
inn héðan en vér stöndum eftir. Hvernig